Σε δύο ταμπλό – συναντήσεις με Κριστίν Λαγκάρντ και Ντόναλντ Τραμπ – αλλά με έναν στόχο θα εξελιχθεί η παραμονή του Αλέξη Τσίπρα τις επόμενες μέρες στην Ουάσιγκτον. Ο στόχος, προφανής: η αναζήτηση στήριξης των ελληνικών συμφερόντων σε πολλά επίπεδα – έξοδος από τα μνημόνια, ενεργειακά, άμυνα, ελληνοτουρκικά.

 

Σε πρώτο επίπεδο η επίσκεψη γίνεται σε ένα περιβάλλον σχετικής ασφάλειας, αφού το – ελεγχόμενο σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ – ΔΝΤ δεν φαίνεται διατεθειμένο να δυσκολέψει τη ζωή της ελληνικής κυβέρνησης στον βαθμό που το έκανε σε προηγούμενες περιόδους. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι Τσίπρας, Τσακαλώτος και Χουλιαράκης θα περάσουν από την Ουάσιγκτον αβρόχοις ποσί.

 

Για να βγει η Ελλάδα από τα μνημόνια, τους επόμενους μήνες θα πρέπει η κυβέρνηση να επιδείξει αποτελεσματικότητα πρωτοφανή για τα δεδομένα της ίδιας και της χώρας στη βάση των συμφωνηθέντων με τους δανειστές. Οι εκπτώσεις θα λιγοστεύουν όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο.

Ένα από τα προβλήματα είναι ότι οι σχέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ διάγουν περίοδο πολικού ψύχους και η μεταξύ τους επικοινωνία είναι σχεδόν μηδενική – άρα δεν είναι απλή υπόθεση μια έμπρακτη αμερικανική στήριξη προς την Ελλάδα.

 

Ένα ακόμη ζήτημα είναι ότι Ε.Ε. και ΗΠΑ έχουν επίσης στον πάγο τη νεο-οθωμανική Τουρκία – και αντιστρόφως –, καθώς η Άγκυρα διαρκώς απομακρύνεται από το δυτικό άρμα και επιστρέφει στην ισλαμική της ρίζα, επιδιώκοντας παράλληλα την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Όσο και αν – δικαιολογημένα εν πολλοίς – κάποιοι μιλούν για ευκαιρίες που ανοίγονται για την Ελλάδα σε αυτό το νέο πλαίσιο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δούμε σε αυτή τη φάση μια θεαματική αναβάθμιση της χώρας μας ως αντίβαρου στις τουρκικές «εξαλλοσύνες». Οι δίαυλοι μεταξύ Δύσης και Τουρκίας θα παραμένουν ορθάνοιχτοι όσο αυτό – και σε όποιον βαθμό – είναι δυνατόν.

 

Στην πραγματικότητα η ισχύς των – οικονομικών και αμυντικών – εταίρων μας, συνδυαζόμενη με τη δική μας αδυναμία, δεν επιτρέπει υπέρμετρη αισιοδοξία ως προς το τι θα μπορούσε η χώρα μας να αποκομίσει από ένα «νταραβέρι» μαζί τους. Προφανώς βρισκόμαστε στη φάση που πρέπει πρωτίστως να δίνουμε – σε όλους τους τομείς που αναφέραμε στην αρχή.

 

Το μόνο πραγματικό περιθώριο που έχουμε είναι να ζητήσουμε π.χ. από τη Λαγκάρντ να μην μας βάλει νέες τρικλοποδιές. Και από τον Τραμπ να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, ώστε να αναβαθμιστεί στοιχειωδώς το τείχος προστασίας έναντι της Τουρκίας – και ύστερα βλέπουμε. Προς το παρόν άλλωστε κάθε βήμα – έστω και μικρό – προς τη σταθερότητα είναι πολύτιμο. Αρκεί να μπορούμε να το κάνουμε.