– Στον Πέτρο Ζούλια (1) ο οποίος αν και σκηνοθέτησε μοιάζει να μη διάβασε το έργο του Φίλιπ Ρίντλεϊ «Αίμα στο χιόνι», αφού περιορίστηκε σε ένα συμβατικό ανέβασμα, το οποίο δεν βοηθούσε και ο χώρος (Θέατρο Βασιλάκου)…

ΠΛΗΝ

– Στον Πέτρο Ζούλια (1) ο οποίος αν και σκηνοθέτησε μοιάζει να μη διάβασε το έργο του Φίλιπ Ρίντλεϊ «Αίμα στο χιόνι», αφού περιορίστηκε σε ένα συμβατικό ανέβασμα, το οποίο δεν βοηθούσε και ο χώρος (Θέατρο Βασιλάκου). Η συγκίνηση και τα όποια συναισθήματα γεννιούνται στο θεατή έχουν να κάνουν με το ίδιο το κείμενο καθαυτό και καθόλου με την παράσταση.

– Στον Πέτρο Ζούλια (2) γιατί δεν βοήθησε σκηνοθετικά τους δύο πρωταγωνιστές στο «Αίμα στο χιόνι». Η έμπειρη Βέρα Κρούσκα και ο νεαρός Τάσος Φώης, ο οποίος στην πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση αναμετρήθηκε με έναν δύσκολο ρόλο (και δεν τα πήγε κι άσχημα δεδομένων των συνθηκών), έμοιαζαν ακαθοδήγητοι, δίχως να έχουν βρει τη μεταξύ τους ισορροπία και χωρίς «χημεία». Έτσι η ψυχολογική αρένα της σκληρής διαπροσωπικής πάλης μεταξύ των δύο που απαιτεί ο συγγραφέας εδώ υποβιβάζεται σε μια «ψευτοκόντρα», ένα παιχνιδάκι της γάτας με το ποντίκι, πολύ ρηχό ωστόσο και προφανές.

– Στους Παναγιώτη Μέντη, Θανάση Παπαγεωργίου και ex animo για την επιθεώρηση «Τελεία gr». Ούτε καυστικά ούτε εύστοχα ούτε αστεία νούμερα. Σαν μια ξεπατικωτούρα ενός κακού ρεαλισμού, μέσα από παρωχημένες φόρμες και διδακτισμό. Κουρασμένα πράγματα, ανέμπνευστα. Τελεία (και) pavla.

– Στο πρόγραμμα του Διονύση Σαββόπουλου, που απλώς παρουσίασε τα δικά του τραγούδια (αγαπημένα όλα και συνοδοί των νεανικών μας χρόνων), αλλά η δεκαετία του ’60 για τον Διονύση Σαββόπουλο τι ήταν ακριβώς; Μόνο ο προσωπικός του κύκλος και τα τραγούδια που έγραψε; Κι εγώ που νόμιζα ότι το σημαντικό εκείνη την περίοδο ήταν οι επιρροές από τα διεθνή κινήματα και τις αναζητήσεις σε όλο τον πλανήτη; Εκτός αν αυτό το υπογράμμιζε εκείνο το πανό στην πλάτη του από μια αμερικανική διαδήλωση εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Πολύ λίγο όμως για τα πολλά που έγιναν εκείνη την περίοδο!

– Στη διεύθυνση της Όπερας Θεσσαλονίκης, η οποία ποντάρει σε σίγουρα χαρτιά. «Βαφτιστικός» και πάλι, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να… ξαναθυμούνται οι παλαιότεροι! Ποιος θα τολμήσει ένα άνοιγμα σε κάτι πιο πειραματικό, πιο αμφιλεγόμενο και, επιτέλους, πιο ενδιαφέρον;

– Λίγο πριν τα Χριστούγεννα τα αίματα ανάβουν και πάλι στον κινηματογραφικό χώρο ή τουλάχιστον αυτό προσπαθεί να κάνει η Διασωματειακή Επιτροπή των κινηματογραφικών φορέων, η οποία βλέπει την ισχύ της να μειώνεται μετά την αποχώρηση από τις τάξεις της των σημαντικών σωματείων του χώρου, όπως αυτό των σκηνοθετών-παραγωγών, των σεναριογράφων και των τεχνικών και τη δημιουργία ενός νέου οργάνου που ονομάζεται Forum, το οποίο φιλοδοξεί να αφήσει στο παρελθόν όλα τα κακώς κείμενα που βασάνιζαν μέχρι σήμερα τη διασωματειακή. Σε μια πρωτοφανή, υστερική σχεδόν επίθεση εναντίον όλων, με συνεντεύξεις και δελτία Τύπου δεκάδων σελίδων προσπαθεί να πείσει ότι το δίκιο είναι για μια ακόμη φορά με το μέρος της. Μάλιστα στοχοθετεί ξανά τον πρόεδρο του Κέντρου Κινηματογράφου Γιώργο Παπαλιό, έναν άνθρωπο που κρίνεται συνολικά από την πλειονότητα του κινηματογραφικού χώρου ή τουλάχιστον από το υγιές κομμάτι του, όχι απλά ως ο πιο πετυχημένος πρόεδρος του ΕΚΚ εδώ και δεκαετίες (οι επιτυχίες του ελληνικού σινεμά και το νέο αίμα που κυλά επιτέλους είναι μία μόνο απόδειξη), αλλά και ως ένας άνθρωπος υπεράνω μικροπρεπειών, συμφερόντων και δίψας για αξιώματα και έδρες.

– Το επίπεδο του μένους των εμπνευστών αυτής της κίνησης όμως δεν χρειάζεται πολύ κόπο για να ανιχνευθεί. Το γεγονός ότι με την ίδια μανία με την οποία επιτίθενται στον Παπαλιό επιτίθενται και στη δημοσιογράφο της «Ελευθεροτυπίας» Βένα Γεωργακοπούλου αποδεικνύει πόσο «προσωπική», στοχευμένη και με λάθος κίνητρα είναι μια ανακοίνωση που προσπαθεί να πείσει ότι ενδιαφέρεται για το καλό του ελληνικού κινηματογράφου. Είναι αδιαμφισβήτητo το κύρος και οι προθέσεις της καλής συναδέλφου, η οποία ασχολείται με τον πολιτισμό και παρακολουθεί τα κινηματογραφικά πράγματα της χώρας στενά εδώ και δεκαετίες, και σίγουρα δεν πλήττεται από τέτοιου είδους επιθέσεις. Αυτό που πλήττεται είναι το κύρος και η σοβαρότητα μιας επιτροπής που φιλοδοξεί να σώσει το ελληνικό σινεμά και βρίσκει το νούμερο ένα εχθρό της στο πρόσωπο μιας δημοσιογράφου. Λίγη σοβαρότητα, παρακαλώ!

– Στον Γιάννη Μπέζο και τη Ναταλία Τσαλίκη, οι οποίοι βλέποντας ότι πουλάει η ελληνική κωμωδία, προερχόμενη από την εποχή του καλού ελληνικού κινηματογράφου, βουρ… για ελληνική κωμωδία. Ετοιμάζουν του χρόνου στο Θέατρο Κιβωτός το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γιώργου Τζαβέλλα. Από τις ωραιότερες του είδους, εντάξει. Αλλά πια τόσο από το εύκολο στο πιο εύκολο; Τόσο χωρίς ρίσκο και καλλιτεχνικό ψάξιμο; Κρίμα. Γιατί πρόκειται για καλλιτέχνες δημοφιλείς, με ταλέντο και κύρος.

– Όσοι κατά λάθος, κάνοντας ζάπινγκ, πέρασαν από την ΕΤ1, που μετέδιδε την καλοκαιρινή συναυλία του Μανώλη Μητσιά στο Ηρώδειο, στον ΑΝΤ1 που είχε σύνδεση με τον Διογένη και τον Αντώνη Ρέμο, όχι μόνο θα έπαθαν πολιτισμικό σοκ αλλά πρέπει να ένιωσαν και τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες. Κατηγορία βαρέων βαρών ο Μητσιάς, κατηγορία φτερού ο Ρέμος…

– Σκίζουν οι εμφανίσεις του Μανώλη Λιδάκη, μετά τη γνωστή περιπέτεια που είχε. Τελικά, για να εκτιμήσουν οι Έλληνες έναν καλλιτέχνη και να γεμίσουν το μαγαζί πρέπει πρώτα να τον δουν να πηγαίνει ή στο νοσοκομείο ή στη φυλακή…

– Στον Βοτανικό (Νατάσα Θεοδωρίδου – Νίκος Μακρόπουλος) τα τσιγάρα και τα πούρα αναβοσβήνουν σαν να μην απαγορεύτηκε το κάπνισμα ποτέ. Στο Αθηνών Αρένα (Άννα Βίσση) ίδια κατάσταση. Στο Rex (Μιχάλης Χατζηγιάννης – Onirama) λίγο καλύτερα τα πράγματα. Στο Vox (Δήμητρα Γαλάνη – Ελένη Τσαλιγοπούλου) η μεγάλη πλειονότητα τηρεί τον νέο νόμο, ελάχιστοι καπνίζουν. Το τι μουσική ακούς δεν είναι άσχετο από την παιδεία και τον πολιτισμό που έχεις, κι αυτό επαληθεύεται για μία ακόμα φορά.

– Στη θιασάρχη Ελένη Ράντου, η οποία απαξιώνει το έργο που μόλις ανέβασε, δήθεν «παινεύοντάς» το. «Μπορεί να είχε δραματουργικές αδυναμίες, αλλά ήταν αγνό, αθώο, αληθινό. Δεν γράφονται σήμερα τέτοια έργα. Γι’ αυτό αποφάσισα να το ανεβάσω έστω κι αν αυτό σήμαινε πολλές αλλαγές και προσαρμογές, ακόμη και στη σκηνή», τόνισε. Μετάφραση: μου έφεραν ένα εργάκι συμπαθητικό που δεν μου πολυάρεσε. Του άλλαξα τα φώτα.

ΣΥΝ

+ Στην Άννα Παναγιωτοπούλου για τον τρόπο που ερμήνευσε τη μάνα στον μονόλογο «Το μπουφάν της Χάρλεϊ… ή Πάλι καλά» του Βασίλη Κατσικονούρη, έναν γλυκόπικρο ρόλο, ολίγον μελό με γραφή αρκούντως ξεπερασμένη, που όμως ισορροπεί στην κόψη κωμικού-δραματικού, τρυφερότητας και ματαίωσης. Με όχημα τη γνωστή της μανιέρα αλλά δίχως το γνωστό της ύφος «υπονομεύω αυτό που κάνω», μοιάζει να παίζει με κέφι και καλή διάθεση, έτσι όπως είχαμε χρόνια να τη δούμε. Ίσως η παράσταση να χρειάζεται καλύτερο ρυθμό…

+ Στον Πέτρο Ζούλια γιατί διάβασε απλώς το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Το μπουφάν της Χάρλεϊ… ή Πάλι καλά» και το άφησε να λειτουργήσει δίχως σκηνοθετικές «παρεμβάσεις», «λύσεις» και «προτάσεις». Ανακούφιση!

+ Η «Κληρονόμος» μπορεί να θριάμβευσε στις αίθουσες, κάτι που απέδειξε τη δύναμη ενός καλού μάρκετινγκ αν όχι οτιδήποτε άλλο, όμως η «Νήsοs» του Χρήστου Δήμα έρχεται για να δείξει ότι υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που μπορούν να φτιάξουν μια εμπορική επιτυχία. Όπως, για παράδειγμα, ένα καλό σενάριο, μια στιβαρή σκηνοθεσία και μια ομάδα καλών ηθοποιών. Όχι ότι το φιλμ είναι άνευ ελαττωμάτων (και κλισέ έχει και υπερβολές και ξεπέφτει στη φάρσα), αλλά μπροστά στη φτήνια που δείχνει να μαστίζει το εμπορικό ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια δείχνει σαν διαμάντι σε σωρό από κάρβουνα.

+ Αν παρακολουθήσατε αυτές τις μέρες τις επαναλήψεις των «Δέκα Μικρών Μήτσων» στην τηλεόραση, θα καταλάβατε κι εσείς τα εξής: 1ον) Το αστείρευτο ταλέντο του Λαζόπουλου, 2ον) το διαχρονικό του χιούμορ και, 3ον) πως δυστυχώς η Ελλάδα παραμένει ίδια και απαράλλαχτη χρόνια τώρα, μεταφέροντας από δεκαετία σε δεκαετία τις παθογένειες και τα πάθη της. Μετά από είκοσι χρόνια για τα ίδια θα λέμε. Ευτυχισμένο το 2030!

+ Το ανέκδοτο, μέχρι πρότινος, στολίδι των Σταύρου Ξαρχάκου – Νίκου Γκάτσου που περιλαμβάνεται στον νέο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα με γενικό τίτλο «Γι’ αυτό υπάρχουνε οι φίλοι». Ακούστε το και θυμηθείτε πώς ήταν η μουσική κάποτε.