Πολλά τα σχόλια και οι κριτικές για το ταξίδι του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Όμως αν και τελικά με το κριτήριο του χρόνου σαν την μοναδική πυξίδα αξιολόγησης κρίνονται όλα, δεν παύει το «αντικειμενικό κριτήριο του Ταμείου» να κυριαρχεί σε πολλές αναλύσεις.

Είναι γεγονός πως τα περισσότερα ΜΜΕ έχουν μια θετική έως ευμενώς ουδέτερη αξιολόγηση του ταξιδιού με σκανδαλώδη θα λέγαμε τρόπο και με απώτερο στόχο την καλλιέργεια ενός ευμενούς κλίματος σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και Ελλάδας. Τα περισσότερα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μετά την τρομολαγνική τους διάθεση σχετικά με τον Τραμπ, την προσωπικότητα του και κυρίως την πολιτική του πέρασαν πολύ εύκολα και με ελάχιστη περίσκεψη – όπως άλλωστε το συνηθίζουν– στο άλλο άκρο της εξύμνησης των επιτυχιών του Πρωθυπουργού και στην «απογείωση» των θετικών κρίσεων για τον Αμερικανό Πρόεδρο. Μια αμφιθυμική στάση σχιζοφρενικού τύπου όπου ο Καιάδας που έριχναν πριν μερικούς μήνες τον Τραμπ ή τον Τσίπρα τώρα αντικαταστάθηκε από διθυραμβικά σχόλια έως ευμενώς ουδέτερες ή ελαφρά θετικές κρίσεις. Τρία συμπεράσματα.

Πρώτο συμπέρασμα. Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται τα Media Boys της Κυβέρνησης, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τον πόλεμο των Media που ισχυρίζεται, αλλά απολαμβάνει σκανδαλώδη ανοχή, εύνοια ή άμεση υποστήριξη. Πρόθυμοι Δημοσιογράφοι και προθυμότεροι τηλεπαρουσιαστές ανέλαβαν εργολαβικά το έργο ωραιοποίησης του ταξιδιού του Πρωθυπουργού υπερεκτιμώντας τις όποιες θετικές συνέπειες και υποεκτιμώντας τις αρνητικές παράλληλα με την εξαφάνιση μιας ανεξάρτητης ή αδέσμευτης πολιτικής – όπως δήθεν υποστήριζε ανερυθρίαστα ο ΣΥΡΙΖΑ– αλλά και των τελευταίων υπολειμμάτων μιας πραγματικά πολύπλευρης πολιτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετές εφημερίδες στο δικό του μπλοκ υποστηρικτών αλλά ουδετεροποίησε σε μεγάλο βαθμό και την οξύτατη – μέχρι πρόσφατα …– κριτική των Μεγάλων Μέσων και κυρίως των Τηλεοπτικών. Η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ περί δήθεν «Μεγάλου Πόλεμου των Μέσων εναντίον του» δεν είναι απλώς αβάσιμη αλλά ένα τεράστιο παραμύθι της Κυβέρνησης για να αποδείξει την – δήθεν– «Αριστερή της Ιδεολογία».

Δεύτερο συμπέρασμα. Ένα οχυρό της Ιστορικής Αριστεράς, τον δικαιολογημένο λόγω της μετεμφυλιακής ιστορίας της χώρας μας αντιαμερικανισμό, αποδήμησε «εκ των ένδον» ο ΣΥΡΙΖΑ και με τρόπο που δεν τόλμησαν ούτε οι ακραιφνέστεροι Δεξιοί της Μεταπολίτευσης. Αφού ταύτισε τον Νεοφιλελευθερισμό με την «Αριστερά» – Αριστερά όντος τριπλών εισαγωγικών…– και αφού εφάρμοσε και εφαρμόζει Δεξιά, Δεξιότατη Πολιτική χωρίς ουσιαστικά μεγάλες αντιστάσεις και μάλιστα με «αριστερό» μανδύα, τορπίλισε ή τουλάχιστον προσπάθησε να τορπιλίσει, τον ιστορικό αντιαμερικανισμό της Ιστορικής και Λαϊκής Αριστεράς μετατρέποντας την «Αριστερά» σε νεόπλουτο υποστηρικτή της Αμερικανικής Πολιτικής. Ή αλλιώς, η «Μεταμοντέρνα», «Politically Correct» και «Αριστερά της Νεοφιλελεύθερης Παρακμής» στην Εξουσία…

Τρίτο συμπέρασμα. Η Νέα Δημοκρατία και η συνολική Δεξιά, ειδικότερα στην Νεοφιλελεύθερη εκδοχή της κινδυνεύει να μείνει – κυριολεκτικά…– άνεργη. Ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζοντας μια ανάλογη Πολιτική και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις με ιδιαίτερο ζήλο νεοφώτιστου Νεοφιλελευθέρου ζηλωτή κάλυψε όλο το ιδεολογικό Lebens Raum (Ζωτικό Χώρο) της Νέας Δημοκρατίας, από την Οικονομική Πολιτική των στυγνών Πλεονασμάτων μέχρι την Κοινωνική Πολιτική του Μοιράσματος της Φτώχειας και της Εξαθλίωσης. Η ίδια η Νέα Δημοκρατία στερήθηκε και τον παραδοσιακό φιλοαμερικανισμό της από ένα Πρωθυπουργό όπως ο Αλέξης Τσίπρας που κυριολεκτικά «τα έδωσε όλα» στον κυνικό αλλά ειλικρινή Businessman που κυβερνά τις ΗΠΑ. Καταλαμβάνοντας – στην Πράξη και όχι στις Πολιτικές Διακηρύξεις– τον χώρο της Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, γινόμενη «Βασιλικότερη του Βασιλέως» δηλαδή «Αμερικανότερη των Αμερικανών» η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ προχώρα στο πλέον προχωρημένο στάδιο του Στρατηγικού της Σχεδίου παραμονής της στην Εξουσία. Να στείλει στο Ταμείο Ανέργων του ΟΑΕΔ συνολικά την Νέα Δημοκρατία δημιουργώντας ταυτόχρονα στα αριστερά της – άσχετα αν θριαμβολογεί…– ένα μεγάλο κενό Αριστεράς δηλαδή «Φυγόκεντρων» Αριστερών Ψηφοφόρων….

Τελευταίο στην σειρά – αλλά όχι λιγότερο σημαντικό – είναι το έργο αποτίμησης του ταξιδιού στην Αμερική. Τρία σημεία θα πρέπει να τονιστούν

-Είναι τα αντισταθμιστικά οφέλη σημαντικά για τη χώρα μας πέρα από την εργασία που δίνουν στους Αμερικανούς Εργαζόμενους, είναι δηλαδή «αντάξια» των 2,4 δις που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός ? Χρειάζονται επειγόντως απαντήσεις γιατί αμφιβάλουμε για την βασιμότητα των επιχειρημάτων της Κυβέρνησης…

-Περνάν ή όχι κρίση οι Άξονες Φιλίας με Κίνα, Ρωσία, Ιράν και Αραβικές χώρες μετά την τελευταία – διευρυμένη – συμφωνία με τους Αμερικανούς;

-Η αναβάθμιση της Βάσης της Σούδας, της Ανδραβίδας και του Άραξου – πιθανολογείται και της Κάρπαθου – ώστε να δέχονται και όχι μόνο αναγνωριστικά αλλά και επιθετικά/βομβαρδιστικά μήπως στοχοποιήσουν την Ελλάδα εάν και εφόσον συμμετάσχει σε επιθετικές στρατιωτικές ενέργειες εναντίον κρατών της Μέσης Ανατολής ? Στοχοποίηση όχι μόνο από Ισλαμιστές Τρομοκράτες αλλά και από συμμαχία Ισλαμιστών με Συγκεκριμένα Κράτη;

Ο Πρωθυπουργός ποντάρει σε Αμερικανούς Επενδυτές και Αμερικανική υποστήριξη στο θέμα του χρέους ώστε να «επηρεαστεί» το ΔΝΤ. Κάτι παρόμοιο πλάσαραν οι Επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου με τον Ομπάμα αλλά δεν ευόδωσε. Τώρα με τον Τραμπ μήπως ισχύει το «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται» ? Και μήπως τελικά όλα χαρίζονται στην αέναη προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας εφαρμόζοντας το ρητό του Annieli, παλαιού Προέδρου της FIAT «Εάν θέλεις να εφαρμόσεις μια Δεξιά Πολιτική βάλε όχι Δεξιό αλλά Αριστερό Κόμμα» ? Η τουλάχιστον, κόμμα που να «εμφανίζεται» σαν Αριστερό θα προσθέταμε εμείς…