Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Μεταξάς, αν και γερμανοτραφής και γερμανόφιλος, φρονούσε ότι το συμφέρον της χώρας επέτασσε μια στενότερη συνεργασία με τους Άγγλους. Έτσι ζητούσε βοήθεια από αυτούς που, εξάλλου, είχαν εγγυηθεί την εθνική ακεραιότητα της χώρας, ωστόσο απέφευγε μια στενότερη συνεργασία ώστε να μην προκαλέσει τη γερμανική αντίδραση. Όμως δεν ήταν δυνατόν, για στρατηγικούς λόγους, να μην προκαλέσει η Ελλάδα το ενδιαφέρον της Γερμανίας, από τη στιγμή που εκκρεμούσε η δημιουργία αγγλικών βάσεων στη χώρα μας, πράγμα το οποίο θα απειλούσε τον ανεφοδιασμό της Βέρμαχτ από τα πετρέλαια της Ρουμανίας ακριβώς τη στιγμή που η Γερμανία ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. 

Να προσθέσουμε στο σημείο αυτό, προς χάριν της αίσθησης του μέτρου, πως ήταν προφανές ότι η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα δυο μεγάλες δυνάμεις. Με τα δεδομένα αυτά, η αγγλική υποστήριξη σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαία, αν και, σε όρους πραγματικότητας, λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν στην ουσιαστική στήριξη της χώρας από τους Άγγλους, δίχως οι τελευταίοι να αναγκαστούν να αποδυναμώσουν σημαντικά τη θέση τους στη Β. Αφρική. Και από τη μεριά τους, οι Άγγλοι θεωρούσαν πως η συνδρομή τους στον ελληνικό αγώνα είχε περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα και λιγότερο στρατιωτικό. 

 

Στο μεταξύ, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αγγλία υπήρξαν ορισμένες σημαντικές διαφορές στο επίπεδο της οργάνωσης της άμυνας της χώρας. Οι Άγγλοι ήταν της γνώμης ότι ο ελληνικός στρατός έπρεπε να συμπτυχθεί, πράγμα που σήμαινε να εγκαταλείψει τις θέσεις του στην Αλβανία και, μαζί με τις αγγλικές δυνάμεις, να υπερασπισθεί μια γραμμή άμυνας από τον Όλυμπο ως τον Αλιάκμονα. Η αγγλική πρόταση, αν και δεν στερείτο στρατηγικής λογικής, ήταν ιδιαιτέρα δύσκολο να γίνει αποδεκτή από ελληνικής πλευράς – κυρίως για πολιτικούς λόγους. Ο ελληνικός στρατός δεν μπορούσε να αφήσει τις θέσεις του στην Αλβανία, δηλαδή να χαρίσει έναν πόλεμο που πίστευε πώς είχε κερδίσει… 

Την ίδια στιγμή, ο αντιστράτηγος Παπάγος δεν επιθυμούσε να εγκαταλείψει αμαχητί ένα κομμάτι του ελληνικού εδάφους αλλά και τα οχυρά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, η κατασκευή των οποίων είχε κοστίσει ιδιαιτέρα και είχε γίνει μετά από δική του επιμονή. Για την ιστορία, την 1η Μαρτίου του 1941, η Βουλγαρία προσχώρησε στις δυνάμεις του Άξονα και την ίδια μέρα, δίχως λεπτό καθυστέρηση, η Γερμανία εισέβαλε στα εδάφη της. Και η Γιουγκοσλαβία σχεδίαζε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Βουλγαρίας, πράγμα που τελικά αποφεύχθηκε μετά από πραξικόπημα εναντίον του βασιλιά Παύλου. 

Υπό το βάρος των εξελίξεων αυτών, η Αγγλία αποφάσισε τελικά να στείλει ένα εκστρατευτικό σώμα, το οποίο θα παρέμενε στη γραμμή Ολύμπου – Αλιάκμονα και θα στηριζόταν από τρεις εφεδρικές ελληνικές μεραρχίες. 

 

Στις 6 Απριλίου τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στη χώρα μας και επιτέθηκαν εναντίον των ελληνικών δυνάμεων και οχυρώσεων στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Η άμυνα των οχυρών κράτησε ελάχιστα, καθώς οι ελληνικές δυνάμεις υπερφαλαγγίστηκαν από τα δυτικά, με τον ίδιο περίπου τρόπο που συνέβη στη Γαλλία στη γραμμή Μαζινό. Κι οι Γιουγκοσλάβοι από τη μεριά τους δεν κατάφεραν να αντισταθούν στην επέλαση του γερμανικού στρατού, με αποτέλεσμα αυτός να εισβάλει από τη Δυτική Μακεδονία. Στις 9 Απριλίου είχε καταληφθεί η Θεσσαλονίκη. Την επομένη, μετά από εντολή του Γενικού Στρατηγείου, ο διοικητής των δυνάμεων της Ανατολικής Μακεδονίας υπέγραψε πρωτόκολλο συνθηκολόγησης και ο στρατός που αμυνόταν στα οχυρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, κατέθεσε τα όπλα. 

Στις 12 Απριλίου οι γερμανικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον των Άγγλων στον Αλιάκμονα. Οι Άγγλοι δεν είχαν καν προλάβει να οργανώσουν την άμυνά τους και άρχισαν να συμπτύσσονται υποχωρώντας προς τον νότο. Παρ’ όλα αυτά, ο Παπάγος δεν έδινε εντολή για υποχώρηση από το αλβανικό μέτωπο και όταν πλέον εδέησε να την δώσει ήταν αργά μιας και δεν υπήρχε η δυνατότητα των αναγκαίων ελιγμών για την υποχώρηση του στρατεύματος, ενώ ταυτόχρονα είχαν αρχίσει να επεκτείνονται τα φαινόμενα απείθειας και λιποταξιών. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι διοικητές του αλβανικού μετώπου εξέταζαν το ενδεχόμενο να συνθηκολογήσουν, αγνοώντας τις εντολές της κεντρικής κυβέρνησης. 

Ταυτόχρονα, οι αγγλικές δυνάμεις με δυσκολία και απώλειες στήριζαν την υποχώρησή τους ώστε, μέσω Κρήτης, να καταφύγουν στην Αίγυπτο. 

Ακόμα, οι διοικητές των τριών σωμάτων στρατού στην Ήπειρο έστειλαν τελεσίγραφο στην κυβέρνηση ζητώντας μέσα σε ένα δωδεκάωρο την άδεια να υπογράψουν ανακωχή με τους Γερμανούς. Από τη μια το αίτημα αυτό συνάντησε την αντίδραση του Γεωργίου Β’, ο οποίος δεν ήθελε να έρθει σε ρήξη με τους Άγγλους και από την άλλη ο Παπάγος δήλωνε πως δεν είχε αντίρρηση. Υπό την ασφυκτική πίεση των καταστάσεων, ο πρωθυπουργός Κορυζής αυτοκτονεί και στη θέση του υπογράφει τη συνθηκολόγηση ο στρατηγός Τσολάκογλου, δίνοντας λαβή στα σενάρια που έκαναν λόγο περί προδοσίας. Στο μεταξύ, τα γερμανικά στρατεύματα βρίσκονταν προ των πυλών των Αθηνών.

Τότε ο Γεώργιος, αντί να σχηματίσει μια κυβέρνηση με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων, αποφάσισε να στηριχθεί στον γερμανόφιλο Κωνσταντίνο Κοτζιά, στέλεχος της 4ης Αυγούστου. Αυτός δεν μπόρεσε να βρει συνεργάτες για τον σχηματισμό κυβέρνησης και στράφηκε προς τον στρατηγό Μαζαράκη και τον φιλελεύθερο Εμμανουήλ Τσουδερό, πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος που διατηρούσε στενές σχέσεις με το Λονδίνο. 

Η νέα κυβέρνηση κατέφυγε στην Κρήτη τη στιγμή που ο Παπάγος υπέβαλε την παραίτησή του και ο Τσολάκογλου, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, υπέγραψε σύμφωνο συνθηκολόγησης και με τους ηττημένους Ιταλούς. 

Ακολούθησε η κατάληψη της Κρήτης με τίμημα 8.000 Γερμανών νεκρών στρατιωτών και εκατοντάδες θυμάτων άνανδρων αντιποίνων από μεριάς των Γερμανών. Η ελληνική κυβέρνηση κι ο Γεώργιος Β’ εγκαταλείπουν το νησί και μεταβαίνουν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί θα παραμείνουν τα τρία πολεμικά υπουργεία. Ως επίσημη έδρα της ελληνικής κυβέρνησης θα οριστεί το Λονδίνο…