Σε τρεις μήνες κλείνουν τρία χρόνια Συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και μπορούν να βγουν, συνοπτικά ίσως, κάποια συμπεράσματα.

Ένα πρώτο συμπέρασμα και μάλλον το πιο χαρακτηριστικό είναι η αποδόμηση της αριστερής ιδεολογίας – ή τουλάχιστον, αυτής που πόζαρε σαν τέτοιας μέσω ΣΥΡΙΖΑ– μετά από τρία σχεδόν χρόνια κυβερνητικής πολιτικής. Έννοιες άγνωστες για την Αριστερά όπως περικοπές συντάξεων και μισθών, εργασιακού μεσαίωνα, κοινωνικού κράτους ταυτισμένου με το μοίρασμα αθλιότητας και φτώχειας και όχι μεταφοράς πλούτου από «Πάνω» προς τα «Κάτω» όπως του παραδοσιακού Welfare State των Βορειοευρωπαίων μέσω των πολιτικών μεταπολεμικών Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων, και φυσικά ταύτισης με τον ισχυρότερο του Πλανήτη – ΗΠΑ στην συγκεκριμένη περίπτωση– πέρασαν αβρόχοις ποσί στο λεξιλόγιο της Κυβερνητικής Αριστεράς, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφέρουμε τα Μνημόνια – που θα έσβηναν ως δια μαγείας…– ούτε για την υπογραφή μέτρων σκληρών έως το 2060 και με δυσθεώρητα πλεονάσματα. Αν δε προσθέσουμε και τους πλειστηριασμούς που καταφθάνουν πλησίστιοι τέλη Νοεμβρίου τότε σχηματίζεται μια εικόνα οικονομικής πολιτικής ενός ακραιφνούς Νεοφιλελευθέρου Θατσερισμού ο οποίος εάν εφαρμοζόταν αυτά τα χρόνια από ένα «τυπικό» Δεξιό Φιλελεύθερο/νεοφιλεύθερο Κόμμα δεν θα δημιουργούσε και ιδιαίτερα προβλήματα, τουλάχιστον σε μεγάλο αριθμό δικών του ψηφοφόρων. Όταν όμως εφαρμόζεται από ένα κόμμα που αποκαλείται Αριστερό – έστω διακηρυκτικά και φραστικά…– εκεί δημιουργείται μεγάλο, ίσως τεράστιο πρόβλημα. Και όχι μόνο στους σαστισμένους ψηφοφόρους του, που συνήθως ανήκουν στα μικρομεσαία και χαμηλά στρώματα, όσο στη βαθύτερη ουσία της έννοιας Αριστερά.

Όσο και να επικαλούνται οι «Θεωρητικοί Φωστήρες» και Οργανικοί (ή και Ανόργανοι…) Διανοούμενοι – εντός εισαγωγικών – του ΣΥΡΙΖΑ την έννοια της «Κυβερνητικής Αριστεράς» και του «Πολέμου Θέσεων» του Γκράμσι με τη δική τους κυβερνητική πρακτική κατέληξαν στην πλήρη αφομοίωση τους από το ιδεολογικό οπλοστάσιο του Νεοφιλελευθερισμού και την μαθηματική τους κατάληξη σε ένα κόμμα αμιγές Νεοφιλελεύθερο (Κυβερνητικά), φραστικά Αριστερό (Πολίτικα) και μετέωρο αλλά και πλήρως αποδομημένο (Κοινωνικά, το σημαντικότερο όλων). Προηγήθηκαν τα Κυβερνητικά Σοσιαλδημοκρατικά και Σοσιαλιστικά Κόμματα της τελευταίας τριακονταετίας με κλασσικότερο παράδειγμα στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ. Η επίκληση του Γκράμσι ή του Πουλαντζά γίνεται συστηματικά εκ του πονηρού για να δικαιολογήσει την πλήρη αυτοκατάργηση του ΣΥΡΙΖΑ σαν – έστω– μεταρρυθμιστικού κόμματος και την μετατροπή του σε ένα κλασσικό διαχειριστικό κόμμα νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Πλήρης σύγχυση μεταξύ τακτικών κινήσεων και στρατηγικού στόχου – συνειδητή στο μεγαλύτερο βαθμό…– και ραγδαία κοινωνική μετάλλαξη είναι οι χαρακτηριστικότερες συνέπειες. Όμως η σημαντικότερη όλων είναι η αποδόμηση, μεταστροφή και πλήρης δυσφήμιση της έννοιας Αριστερά και η δημιουργία αυξανόμενης αποστροφής μεγάλων στρωμάτων του ελληνικού πληθυσμού για τις έννοιες Αριστερά και Αριστερός. Γεγονός που θα φανεί στο άμεσο μέλλον με επιπτώσεις πιθανότατα και σε άλλα κόμματα, μη κυβερνητικά αλλά αριστερά που θα υποστούν μάλλον ιδεολογικό κόστος και όχι εκλογικό, από μια πολιτική που αυτοαποκλήθηκε Αριστερή και Ριζοσπαστική. Οι συνέπειες αυτής της αλλοίωσης και ιδεολογικής δυσφήμισης/διαστρέβλωσης δυστυχώς θα φανούν – σε πλήρη κλίμακα– στο πρόσεχες διάστημα, βραχυπρόθεσμα και κυρίως μακροπρόθεσμα.

Μία δεύτερη επίπτωση της Κυβερνητικής πρακτικής των τριών περίπου τελευταίων ετών είναι η εμφανέστατη απάθεια, διάθεση κατατονική και συμπτώματα μαζικού αναχωρητισμού που παρατηρούνται κυρίως – και το χειρότερο – στα πληττόμενα στρώματα από αυτή την πολιτική. Με τον όρο αναχωρητισμός δεν εννοούμε ότι συναινούν ή υποστηρίζουν αυτή την πολιτική αλλά κυρίως πως την αντιμάχονται σε ατομικό, προσωπικό, μοναχικό επίπεδο. «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» χρωστά σαν ρήση ευγνωμοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν απογοήτευσε απλώς αλλά έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκών στρωμάτων στην μοναξιά τους και μάλιστα να πασχίζουν μόνοι σε μεγάλο βαθμό, να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες μιας αδιέξοδης πολιτικής παρόλα τα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα της Κυβερνητικής πλευράς. Πλέον μετά τις μειώσεις των εισοδημάτων και την φοροεπιδρομή έχουν να αντιμετωπίσουν και τον Αρμαγεδδώνα των Πλειστηριασμών χωρίς ελπίδα Κυβερνητικής κάλυψης όπως πριν μερικά χρόνια. Αυτό και μόνο το γεγονός τους γεμίζει όχι μόνο απογοήτευση αλλά μια συνολικότερη διάθεση αποστροφής στα κοινά και την έννοια της Πολιτικής ωθώντας τους καθημερινά όλο και περισσότερο στην προστασία του ατομικού εγώ ή του οικογενειακού – στην καλύτερη περίπτωση– καταφυγίου.

Αφού χαθήκαν οι «Αγανακτισμένοι» είτε γιατί απογοητεύθηκαν και αποσύρθηκαν είτε γιατί ένα ποσοστό από αυτούς περιμένει τα κουπόνια σίτισης αθλιότητας των Κοινωνικών Επιδομάτων και – πιθανότατα– ελπίζοντας σε κάποιο διορισμό, φαινομενικά τα «πράγματα ηρέμησαν», πραγματικά μεγάλο κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ εφόσον ηρέμησε την πλέμπα. (Εάν βέβαια μια παραδοσιακά Δεξιά Κυβέρνηση εφάρμοζε αυτά τα μέτρα πιθανότατα να είχαμε συνθήκες Κοινωνικής Εξέγερσης…)

Ανάλογα άλλωστε φαινόμενα παρατηρούμε και στους κομματικούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που πέρασαν από την φάση της Μικροαστικής Υπέρ–πολιτικοποίησης στην απάθεια και τον γνήσιο χαμαιλεοντισμό και οπορτουνισμό του υποψήφιου προς διορισμό. Λαλίστατοι οπαδοί των Social Media έχουν σωπάσει τελείως, εξαφάνισαν κάθε ίχνος κριτικής προς την Κυβέρνηση – χειροκροτώντας ασύστολα με τρόπο που προκαλεί θυμηδία– και εμφανίζονται μόνο για να βρίσουν κάποιον που αμφισβητεί την Πολιτικά Ορθή (δήθεν) Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν λοιπόν προσθέσουμε στους ασυνείδητα απαθείς των παλιών ψηφοφόρων – λόγω απογοήτευσης κύρια– τους συνειδητά απαθείς των κομματικών μελών που «Δεν μιλάνε ούτε λαλάνε» παρά μόνο για να χειροκροτήσουν κάθε Κυβερνητική κίνηση τότε αίφνης παρουσιάζεται μπροστά μας ένα εκρηκτικά απρόβλεπτο μείγμα ανθρώπων και δυνητικών ψηφοφόρων που δύσκολα προβλέπει κανείς που θα καταλήξει.

Η Κυβερνητική Πολιτική δεν δυσφήμισε μόνο τις έννοιες Αριστερά και Αριστερός, φυσικά προς μεγάλη ικανοποίηση της συνολικής Δεξιάς και των Δανειστών, αλλά έσπρωξε στις αδιέξοδες λύσεις των ατομικών λύσεων – και όχι της συλλογικής προσπάθειας – τεράστιες μάζες των λαϊκών στρωμάτων που βρίσκονται σε κατάσταση ψυχολογικής κατατονίας και κατάρρευσης. Ταυτόχρονα δημιούργησε ένα αμιγές Πελατειακό Κομματικό Σώμα – δηλαδή Κόμμα – που είτε διορίστηκε είτε ελπίζει να διοριστεί. Άνθρωποι που δεν είχαν στον Ήλιο μοίρα απέκτησαν παχουλότατους μισθούς και προνόμια και άλλοι, ακόμη περισσότεροι, ελπίζουν να χορτάσουν από τα ψίχουλα ενός διορισμού, έστω και τετράμηνης σύμβασης ή τουλάχιστον μιας υπόσχεσης για κάτι παρόμοιο. Απίστευτη κατάντια ανθρώπων και μιας ακόμη πιο απίστευτης Κυβέρνησης…