Στη Δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται. Ακόμα και οι μαλάκες.

Με αυτό το γνωμικό ενός παλαιού Βρετανού πολιτικού, μου απάντησε πρώην υπουργός και ιστορικό στέλεχος κόμματος, όταν του επισήμανα πως η σύνθεση της σημερινής Βουλής δεν είναι μόνο κατώτερη των περιστάσεων που βιώνει σήμερα η χώρα, αλλά ίσως η χειρότερη από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Αφορμή για τη συζήτησή μας περί Κοινοβουλίου έδωσαν οι επαναλαμβανόμενες κόντρες στη Βουλή κατά τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, που – στις περισσότερες περιπτώσεις – ο ερωτών βουλευτής εμφανίζεται πρόχειρα προετοιμασμένος, χωρίς στοιχεία, με εμφανή διάθεση να βρει μια ατάκα για να έχει ένα λεπτό στα δελτία ειδήσεων και μια αράδα στο διαδίκτυο και ο ερωτώμενος υπουργός να απαντά γενικώς και αορίστως με ύφος καρδιναλίου από καθέδρας.

Προφανώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, οι οποίες δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Και είναι λυπηρό να συμβαίνει αυτό, σε μια περίοδο που η σημερινή κυβέρνηση και ειδικά ο πρωθυπουργός έχουν αναδείξει τη Βουλή σε πεδίο κοινοβουλευτικού ελέγχου και πολιτικής αντιπαράθεσης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε υποβαθμίσει το Κοινοβούλιο, αρνούμενος να προσέλθει στην Ώρα του Πρωθυπουργού, γενικώς εμφανιζόταν σπανίως και μόνο στις συζητήσεις σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών.

Τις επόμενες μέρες θα έχουμε πάλι μια αναμέτρηση Τσίπρα – Μητσοτάκη στη Βουλή, με αφορμή ερώτηση του προέδρου της Ν.Δ. προς τον πρωθυπουργό για θέματα ανομίας και ασφάλειας.

Θα δούμε πάλι το ίδιο έργο – τσιτάτα που επιζητούν το χειροκρότημα των βουλευτών – ή αντιπαράθεση σκληρή μεν, αλλά με στοιχεία και επιχειρήματα;

Ποιος βάζει στοίχημα ότι θα συμβεί το δεύτερο;

Κανείς;

Ούτε κι εγώ!