Ωστόσο, το ενδιαφέρον του τράβηξε η πολιτική επιστήμη και η πολιτική επαναστατική δράση. Ήδη σε ηλικία 19 ετών έγινε μέλος της μυστικής επαναστατικής οργάνωσης των Καρμπονάρων που δρούσε στη Γαλλία. Να θυμίσουμε ότι οι καρμπονάροι ήταν μυστικές επαναστατικές οργανώσεις – εταιρείες που ιδρύθηκαν τον 19ο αιώνα στην Ιταλία. Οι Ιταλοί καρμπονάροι επηρέασαν πολλές άλλες επαναστατικές ομάδες στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία (Δεκεμβριστές π.χ.) καθώς και τη Φιλική Εταιρεία, τη μυστική οργάνωση που έθεσε τις βάσεις της ελληνικής ανεξαρτησίας. 

Τραυματίζεται σοβαρά το 1827 στη διάρκεια των οδομαχιών στο Παρίσι ενάντια στην τυραννία του Καρόλου του 10ου και τρία χρόνια αργότερα συμμετέχει στην εξέγερση του παρισινού λαού που τον ανέτρεψε. Το 1831 προσχωρεί στην οργάνωση «Φίλοι του Λαού» όπου θα γνωριστεί με μια σειρά επαναστατών όπως τον Μπουοναρρότι, τον Ρασπάϊγ και τον Μπαρμπέ, τον επονομαζόμενο «Μπαγιάρ της Δημοκρατίας».

 

Τα χρόνια που ακολούθησαν κάθε άλλο παρά ήσυχα πέρασαν για τον Μπλανκί, του οποίου η ασίγαστη επαναστατική δράση είχε ως αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακιστεί αρκετές φορές. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πλούσια γκάμα του κατηγορητηρίου που του απαγγελλόταν. Κατά καιρούς δικάστηκε ως ύποπτος συμμετοχής σε συνομωσία, για εξύβριση του δικαστηρίου, για προτροπή σε στάση, για ανατρεπτική αρθρογραφία, για την ίδρυση της παράνομης οργάνωσης «Société des Familles», για κατασκευή όπλων και εκρηκτικών, εκ νέου ως αρχηγός συνομωσίας. Οι κατηγορίες αυτές τον οδήγησαν πέντε φορές στη φυλακή με ποινές ενός με δυο χρόνων φυλάκισης και του στοίχισαν μια καταδίκη σε θάνατο αν και η ποινή μετατράπηκε τελικά σε ισόβια κάθειρξη στη φυλακή Mont – Saint – Michel, όπου οι άθλιες συνθήκες κράτησης υπέσκαψαν σοβαρά την υγεία του και τελικά μεταφέρθηκε σε μια φυλακή της Tours.

 

Οι «μπλανκιστές» της οργάνωσης «Εταιρεία των Εποχών» σε συνεργασία με τους Γερμανούς οπαδούς του Μπαμπέφ της οργάνωσης «Λίγκα των Ίσων», ηγήθηκαν τον Μάιο του 1839 μίας ακόμη αποτυχημένης ένοπλης εξέγερσης στο Παρίσι κατά του βασιλιά, με συνέπεια να συλληφθεί ο Μπλανκί και στις 14 Ιανουαρίου 1840 να καταδικαστεί σε θάνατο. 

 

Τα γεγονότα της 23ης Φεβρουαρίου 1848 βρήκαν τον Μπλανκί έγκλειστο στις φυλακές. Ωστόσο, την ίδια μέρα που ο λαός του Παρισιού γκρέμισε από τον θρόνο του τον Λουδοβίκο Φίλιππο, άνοιξαν και οι πόρτες των φυλακών της χώρας. Οι Μπλανκί, Μπερνάρ, Μπαρμπέ και μια σειρά επαναστατών ήταν πλέον ελεύθεροι και έτοιμοι από καιρό να συμμετάσχουν στις επαναστατικές διαδικασίες. 

 

Σε αυτές ο Μπλανκί πρωτοστάτησε για την κατάργηση της τρίχρωμης σημαίας και την αντικατάστασή της με την κόκκινη, προβληματίζοντας έντονα την κυβέρνηση που σχηματίστηκε. «Δεν ζούμε πια στο 1793, αλλά στο 1848! Η τρίχρωμη σημαία δεν είναι πια η σημαία της Δημοκρατίας, αλλά η σημαία του Λουδοβίκου Φιλίππου και της μοναρχίας. Υπό την τρίχρωμη σημαία διαπραχθήκαν οι σφαγές στην οδό Transnonain, στο Faubourg de Vaise, στο Saint – Etienne και πάνω από 20 φορές βουτήχτηκε αυτή στο αίμα των εργατών. Ο λαός στα οδοφράγματα ύψωσε και εφέτος απέναντί της το κόκκινο χρώμα, όπως το ύψωσε και στα οδοφράγματα του Ιουνίου 1832, του Απριλίου 1834 και του Μαΐου 1839 και το καθαγίασε διπλά με την ήττα και τη νίκη. Το κόκκινο χρώμα είναι πλέον το χρώμα αυτού του μαχόμενου λαού, μέχρι χθες κυμάτιζε υπερήφανα στις προσόψεις των κτιρίων και τώρα η αντίδραση το μολύνει σέρνοντάς το με ασέβεια στις λάσπες. Λένε ότι είναι μία σημαία αίματος και βεβαίως και είναι, μόνο που είναι του αίματος των μαρτύρων, του ίδιου αίματος που την έχει αναδείξει στο πραγματικό σύμβολο της Δημοκρατίας. Η προσβολή προς αυτήν είναι προσβολή προς τους νεκρούς μας».

 

Ωστόσο ο Μπλανκί δεν θορύβησε μόνο τη νέα κυβέρνηση αλλά και τον ίδιο τον Μπαρμπέ με τον οποίο ήρθε σε ανοιχτή διάσταση. Ο Μπλανκί που είχε ιδρύσει την πολυπληθή επαναστατική οργάνωση «Κεντρική Δημοκρατική Εταιρεία» ζητούσε τα κεφάλια «τουλάχιστον 300.000 στελεχών της κοινωνίας του οργανωμένου κανιβαλισμού» ως προϋπόθεση για ν’ ανοίξει ο δρόμος προς την πραγματική ελευθερία. Ο Μπαρμπέ στη συνέχεια ιδρύει την «Λέσχη της Επανάστασης» που ήταν ευθέως ανταγωνιστική με αυτή του Μπλανκί. Η κίνηση αυτή είχε άσχημη εξέλιξη καθώς δημοσιεύτηκε ένα ανυπόγραφο χειρόγραφο το οποίο υποτίθεται ότι προερχόταν από τα αρχεία της αστυνομίας και αποκάλυπτε ότι ο Μπλανκί ήταν χαφιές της μυστικής αστυνομίας και είχε προδώσει την απόπειρα της 12ης Μαΐου!

 

Η διάσταση του Μπλανκί με τον Μπαρμπέ συνεχίστηκε και στις αίθουσες των δικαστηρίων, όταν συνελήφθησαν από κοινού μαζί με άλλους αριστερούς οι οποίοι, στις 15 Μαΐου,  εισέβαλαν στο «Palais – Bourbon» όπου στεγαζόταν η Εθνοσυνέλευση ζητώντας πιο ριζοσπαστική εφαρμογή της Δημοκρατίας. 

 

Ο Μπλανκί επέστρεψε στο Παρίσι το 1869 από τις Βρυξέλλες όπου ήταν εξόριστος και δίχως να χάσει χρόνο, στις 12 Ιανουαρίου 1870 και στις 14 Αυγούστου 1870 οργάνωσε δύο ακόμα ανεπιτυχείς εξεγέρσεις. Στην πρώτη απόπειρα προσπάθησε να προκαλέσει τη λαϊκή εξέγερση με αφορμή μια κηδεία ενός δημοσιογράφου την οποία παρακολούθησε ένα πλήθος εκατό χιλιάδων ατόμων. Στην δεύτερη πάλι αποπειράθηκε με οπαδούς του να αρπάξει οπλισμό από στρατιωτικές αποθήκες.

 

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, με οπλισμένες ομάδες πολιτοφυλάκων, κατέλαβε όλα τα δημόσια κτήρια του Παρισιού προκειμένου να πυροδοτήσει τη γενική εξέγερση, με αποτέλεσμα να συλληφθεί από το στρατό και να καταδικαστεί ερήμην για μια ακόμα φορά σε θάνατο, στις 9 Μαρτίου 1871. Ωστόσο, όχι μόνο θα γλυτώσει την εσχάτη των ποινών αλλά λίγες μέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου, το επαναστατημένο Παρίσι θα περάσει στα χέρια των επαναστατών έως και τις 28 Μαΐου της ίδιας χρονιάς. Είναι η περίοδος που θα μείνει γνωστή στην Ιστορία ως η Κομμούνα του Παρισιού. Ο Μπλανκί από κρατούμενος θα γίνει επίτιμος πρόεδρος του νέου δημοτικού συμβουλίου. Δύο ημέρες μετά, στις 28 Μαρτίου, ανακηρύσσεται η «Παρισινή Κομμούνα», στην οποία οι «μπλανκιστές» αποτελούσαν την πλειοψηφία. Λίγο μετά, ο μοναρχικός γαλλικός στρατός εισέβαλε στο Παρίσι πνίγοντας την επανάσταση σε ένα λουτρό αίματος. Ο Μπλανκί, καταδικάστηκε σε νέα πολυετή ποινή, ως ηθικός αυτουργός στην εξέγερση.

 

Το 1877 μεταφέρθηκε στην φυλακή υψίστης ασφαλείας Chateau d’If σε νησί της Μεσογείου, από όπου αποφυλακίστηκε τον Ιούνιο του 1879 έπειτα από οχτώ χρόνια παραμονής στην φυλακή.

Απτόητος μετά από μια ακόμα αποφυλάκισή του, συνέχισε την επαναστατική δράση του, την οποία διέκοψε αιφνιδίως προδομένος από την καρδιά του στη διάρκεια μιας ομιλίας του. Απεβίωσε την Τρίτη 1 Ιανουαρίου 1881. Την κηδεία του λέγεται ότι ακολούθησαν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι, ενώ η αστυνομία βρισκόταν σε αυξημένη επιφυλακή υπό τον φόβο πιθανής εξέγερσης.