Είχα την τύχη να συναντήσω τους ανθρώπους που είχα ως πρότυπά μου και μάλιστα να αξιολογηθώ από εκείνους και να συνεργαστώ μαζί τους. Πραγματικά, το θεωρώ τύχη για έναν ηθοποιό να συναντήσει τους ανθρώπους που εκτιμά, σέβεται και είναι γι’ αυτόν πρότυπα της τέχνης του. Βρέθηκα, λοιπόν, δίπλα στον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Αλέξη Σολομό, τον Στέλιο Βόκοβιτς, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, τον Μάνο Κατράκη, τον Αλέξη Μινωτή και άλλους σπουδαίους δημιουργούς, όπως τον Κάρολο Κουν, από τον οποίο σκηνοθετήθηκα σε δυο – τρία έργα. 

 

Πολλές είναι οι συγκινήσεις που έχω εισπράξει από το θέατρο και η μεγαλύτερη είναι ότι ο κόσμος με ακολουθεί. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Να σε εκτιμά ο κόσμος. Άλλωστε, για τον λόγο αυτόν έγινα ηθοποιός. Για να μπορέσω να πλησιάσω τους συνανθρώπους μου. Δεν υπήρχε κάποιος άλλος λόγος. Ούτε για να κάνω καριέρα ούτε για κάτι άλλο. Και δόξα τω Θεώ πήγε πάρα πολύ καλά! Η αφιέρωση αυτή – δεν θα το πω κόπο – μου έχει βγει σε καλό, γιατί υπάρχει πάντα μια ανταπόκριση από τον κόσμο, μια απήχηση και κυρίως μια εκτίμηση που δείχνει το κοινό στο πρόσωπό μου.

 

Όχι, δεν είναι το ίδιο. Η κύρια δουλειά του ηθοποιού είναι το θέατρο. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει κάποιος καλά ούτε στην τηλεόραση ούτε και στον κινηματογράφο. Γιατί εκεί παίζουν άλλοι παράγοντες. Τα πράγματα εκεί είναι μιας στιγμής. Για παράδειγμα, να πετύχεις ένα καλό πλάνο. Βέβαια, χρειάζεται πολλή μελέτη κι εκεί. Χρειάζεται συμπύκνωση της συγκέντρωσής σου και της προσοχής σου. Πιστεύω, όμως, ότι και στην τηλεόραση είχα την τύχη να κάνω καλές δουλειές και να βρεθώ δίπλα σε πολύ καλούς σκηνοθέτες.

 

Δεν το ξέρω αυτό. Είναι κάτι που δεν έχω σκεφτεί καθόλου. Είναι και επίπονη υπόθεση η τηλεόραση. Θέλει άλλη αφιέρωση, άλλους χρόνους και είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις και το θέατρο και την τηλεόραση. Όταν το έκανα αυτό στο παρελθόν, θυμάμαι με πόσο κόπο το έκανα και τελικά έχανα πολύτιμο χρόνο από το κυρίως μέλημά μου, που είναι το θέατρο. Προτιμώ, δηλαδή, να εστιάσω στο θέατρο, γιατί αυτό είναι που με ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα. Βέβαια, χρωστάω πολλά στην τηλεόραση. Κατ’ αρχάς, με βοήθησε να βγάλω χρήματα που – κακά τα ψέματα – με το θέατρο δεν τα βγάζεις. Έπειτα, την αναγνωρισιμότητά μου την οφείλω σε μεγάλο βαθμό στην τηλεόραση. Βοήθησε να φθάσει η παρουσία μου ακόμα και στο πιο μικρό χωριό του τόπου. Η τηλεόραση συμπλήρωσε αυτό που προσπαθούσα να κάνω στο θέατρο και σε αυτήν χρωστάω πολλά. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της δουλειάς μας. Το θέμα είναι πού πρέπει να δίνεις το βάρος. Κι εγώ προτιμώ να το δίνω στο θέατρο. 

 

Έχει χαθεί η έννοια της αξιολόγησης. Ο καθένας μπορεί να χρήζεται και να λέγεται ηθοποιός. Παλαιότερα υπήρχε η άδεια ηθοποιού. Και στο παρελθόν υπήρξαν κάποιες άσχημες καταστάσεις, αλλά τότε υπήρχε μια ασφαλιστική δικλίδα. Σήμερα έχουν αλλάξει τα στάνταρ. Καθένας μπορεί να χρηστεί ηθοποιός.

 

Δυστυχώς, πολλά πράγματα έχουν συμβεί. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι ο λαός μας, τον οποίο εκτιμώ, έχει ένα ένστικτο και μπορεί να ξεχωρίσει. Βέβαια, αυτό μπορεί να συμβεί σε βάθος χρόνου. Για εμένα θα έπρεπε να υπάρχουν οι σωστοί άνθρωποι που θα τοποθετούσαν τα πράγματα από την αρχή στη θέση τους. 

 

Το υπουργείο Πολιτισμού – η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού – στέκεται κοντά στους ηθοποιούς και τα προβλήματα του θεάτρου; 

Όχι, γιατί είναι μακριά από τα προβλήματα και του ηθοποιού και γενικότερα του θεάτρου. Δεν μπορεί να τα συλλάβει, παρόλο που έχουν υπάρξει και καλλιτέχνες στη θέση την υπουργική. Όταν απομακρύνεσαι και φεύγεις, τότε καταλαβαίνεις. Όταν κάθεσαι στην καρέκλα είναι τόσα τα άλλα προβλήματα; Δεν ξέρω… Αλλά όσο είσαι εκεί ξεχνάς το μικρό, γιατί βρίσκεσαι στο μεγάλο… 

 

Ναι, έχω και αυτήν την εμπειρία. Παραιτήθηκα γιατί εγώ πάντα ήμουν ανήσυχος. Δεν μου αρέσει να κάθομαι σε μια μεριά. Και ένας λόγος που φέτος έχω επιλέξει το ελεύθερο θέατρο είναι αυτός. Θα μπορούσα να είμαι σε ένα κρατικό θέατρο. Εμένα, όμως, μου αρέσουν οι αλλαγές. Και το γεγονός ότι τώρα βρίσκομαι στο θέατρο Θησείον, σε ένα θέατρο περιφερειακό θα έλεγα, και όχι στο κέντρο, όπως ήμουν πέρσι στο θέατρο Χορν, είναι επειδή θέλησα να αλλάξω ώστε να γνωρίσω και αυτή την πτυχή του χώρου. Από κει και πέρα βγάζεις και κάποια συμπεράσματα.

 

Όλοι πρέπει να είμαστε ταπεινοί και απέναντι στον Θεό και απέναντι στους συνανθρώπους μας. Δεν υπάρχει εγώ, υπάρχει εμείς. Το θέατρο είναι μια κατάσταση συλλογική. Τώρα έχουν εφευρεθεί οι μονόλογοι. Εγώ δεν είμαι υπέρ αυτών. Εμένα μου αρέσει ο διάλογος, οι συνάδελφοι, η συμπόρευση για έναν προσδιορισμό προς την επιτυχία. Μόνος σου δεν μπορείς να την κάνεις. 

 

Το θέατρο συνειδητοποίησε νωρίς τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και προσάρμοσε τις τιμές των εισιτηρίων. Μπορώ να πω ότι ο κόσμος που παρακολουθεί θέατρο δεν μειώθηκε. Ακόμα και στα μεγάλα θέατρα ο κόσμος συνέχισε να πηγαίνει. 

 

Ναι, θα μπορούσε. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος της τέχνης εκεί ακουμπά. Στον πόνο, τη φτώχεια και τη δυστυχία. Ο κόσμος έχει ανάγκη την τέχνη – ιδιαίτερα σε δύσκολους καιρούς –, γιατί ψάχνει έναν τρόπο να ξεφύγει από την πεζή καθημερινότητα που ζει, που τον συνθλίβει, τον βουλιάζει και τον κάνει να μην μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, το χρήμα είναι ένα μέσο ελευθερίας. Από εκεί και πέρα, βέβαια, θα έπρεπε κάποιοι άλλοι άνθρωποι – και αναφέρομαι στους πολιτικούς – να φροντίζουν ώστε να μην φθάνει ο κόσμος σε αυτήν την ένδεια. Έπειτα, αν το σκεφτούμε, το θέατρο μεγαλούργησε σε εποχές ακμής, όπως η εποχή του Περικλή, που γεννήθηκε η αρχαία τραγωδία, το ελισαβετιανό θέατρο με τον Σαίξπηρ κ.λπ. Το θέατρο για να αναπτυχθεί έχει ανάγκη την οικονομική στήριξη, χωρίς αυτό, βέβαια, να γίνει αυτοσκοπός. 

 

Το σημαντικό είναι να μην ξεκινήσει το ζευγάρι από την κορυφή. Εμείς ξεκινήσαμε από πολύ χαμηλά κι έτσι μας ένωσε ο κοινός στόχος, ο κοινός σκοπός, αν θέλεις και μέσα από την ανέχεια πολλές φορές. Γίναμε μια γροθιά στα δύσκολα, δημιουργήσαμε μαζί και αυτό δημιούργησε ανάμεσά μας έναν ακόμα ισχυρότερο δεσμό. Περάσαμε πολλές δυσκολίες, αλλά είναι ωραία αυτά στο τέλος, γιατί δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις. 

 

Σταθήκαμε μακριά. Γενικότερα, δεν με ενδιέφερε η φήμη. Εν παντί μέσω και κόπω να διατηρείς την προσοχή του κοινού. Την προσοχή του κοινού πρέπει να την καλλιεργείς μέσα από τη δουλειά σου. Και εγώ και η Χρυσούλα Διαβάτη το γνωρίζαμε αυτό από την αρχή. Άλλωστε, δεν θα μπορούσαμε να ήμαστε μαζί αν είχαμε διαφορετικές νοοτροπίες ή διαφορετικές απόψεις και για τη ζωή μας αλλά και για την τέχνη. Από την αρχή είπαμε για εμάς πάνω απ’ όλα είναι η οικογένεια. Το θέατρο βρίσκεται εκεί που βρίσκεται μέχρι να κατεβούμε από τη σκηνή. Όταν βρεθούμε στο σπίτι, έχει τελειώσει το θέατρο. 

 

Βέβαια, ο καθένας μπορεί να δει σε αυτούς τους ρόλους τον εαυτό του. Γίνεται οικείο το έργο και για αυτό κι έχει αυτήν τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου. Είμαστε περήφανοι γιατί έχουμε κάνει μια καλή παράσταση και αισθανόμαστε ότι ο κόσμος επικοινωνεί. Το έργο έχει διαχρονικά στοιχεία, γίνεται σύγχρονο. Μας αφορά. Άλλωστε, η ανθρωπότητα έχει πολλές πληγές που δεν μπόρεσε να κλείσει. Το θέατρο και η τέχνη είναι εδώ για να μας θυμίσει τις πληγές αυτές… 

 

Ναι, βέβαια. Έχω βιώματα ίδια με τον ρόλο. Πρόκειται για έναν αυτοδημιούργητο άνθρωπο που απαιτεί από τους συνανθρώπους του και από τα παιδιά του, γιατί σε κάποιον πρέπει να αφήσει αυτό που έφτιαξε. Δημιουργεί γιατί έχει απαιτήσεις από τη ζωή, γιατί και ο ίδιος είχε απαιτήσεις από τον εαυτό του για να κάνει τη ζωή του καλύτερη. Όλα αυτά είναι αλληλένδετα. 

 

Φυσικά υπάρχουν και μάλιστα σήμερα οι ηθοποιοί είναι πιο μορφωμένοι και πιο ενημερωμένοι. Κάτι στο οποίο βοηθά πολύ και η τεχνολογία, βέβαια. Εμείς είχαμε το ένστικτο, τον έρωτα για τη δουλειά μας. Σήμερα σε πολλούς λείπει ο έρως… 

 

Να μην παρασύρονται. Να έχουν υπομονή και επιμονή! Είναι πολύ εύκολο να αποκτήσεις ένα όνομα και άλλο τόσο εύκολο είναι όλο αυτό να εξατμιστεί. Εξαφανίζεται αν δεν το στηρίζεις με το είδος του θεάτρου.

 

Φταίμε οι γηραιότεροι, γιατί μεγαλώσαμε χωρίς να γίνουμε σοφότεροι. Οι παλιότερες γενιές δημιούργησαν την οικονομική κρίση. Και φυσικά, όλοι όσοι καθοδηγούσαν αυτές τις γενιές. Όλος αυτός ο δανεισμός και τώρα να κινδυνεύεις να σου πάρουν το σπίτι, να μην έχεις πού να κοιμηθείς. Δεν μπορείς να πεις του άλλου «φύγε από το σπίτι σου γιατί χρωστάς». Δεν υπάρχει αυτό. Αυτό είναι ανήθικο! Τα πράγματα έχουν μια μεγάλη σχέση με την ηθική. Μην κάνεις ποτέ αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν! Δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι η ανήθικη πολιτική! Γιατί δεν είναι ωραίο για 100 χρόνια να είσαι δεσμευμένος. Γιατί εσύ γεννήθηκες Έλληνας, δεν γεννήθηκες Γερμανός…

 

Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει φως. Μπορεί να μη γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, υπάρχει όμως μια μεθόδευση. Όπως μεθόδευσαν να μπούμε μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο και αυτόν τον κυκεώνα, έτσι υπάρχει και ένας τρόπος να ξεφύγουμε. Γιατί αυτοί, πια, έχουν καθορίσει τη μοίρα μας. 

 

Είναι δύσκολα, συγκινούμαι γιατί είναι όλα αβέβαια και δεν θα ήθελα να αποθαρρύνω τους νέους. Αλλά εγώ είμαι παιδί της Κατοχής και κοιτάζοντας γύρω μου συσσίτια, φτώχεια, δυστυχία αρνούμαι να πιστέψω ότι βρίσκομαι σε κατοχή. Όσο όμως κι αν θέλεις να κλείσεις τα μάτια, δεν είναι δυνατόν να κλείσεις την ψυχή σου. Ωστόσο, θέλω να βρίσκομαι μέσα στη φύση του ανθρώπου που πρέπει να προσπαθεί ώστε να υπερνικήσει κάθε δυσκολία. Και αυτό θα συμβούλευα τους νέους. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν θα κατηγορούσα έναν νέο που φεύγει στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον. Ενδεχομένως, να έκανα το ίδιο. Και στα εγγόνια μου ακόμα δεν θα μπορούσα να πω μην πας να ζήσεις μια καλύτερη ζωή…

 

Ο Νικήτας Τσακίρογλου γεννήθηκε στη Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η πρώτη φορά που εμφανίστηκε στο θέατρο ήταν το 1962 στα «Κόκκινα Φανάρια» και από πολύ νεαρή ηλικία καθιερώθηκε ως ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του Εθνικού. Πρώτη του ταινία στον κινηματογράφο ήταν οι «Προστάτες» το 1973, ενώ εκτός από το θέατρο και τον κινηματογράφο πήρε μέρος και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές. 
Συμμετείχε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Θέατρο Τέχνης του Κουν, στο «Αμφιθέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου αλλά και σε προσωπικούς θιάσους. Τιμήθηκε με το βραβείο «Κατίνα Παξινού» το 1973 και με το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου «Αιμίλιος Βεάκης» το 1997, ενώ συμμετείχε με το Εθνικό Θέατρο στην Πνευματική Ολυμπιάδα της Μόσχας το 1980 και στη Σεούλ το 1988.
Έχοντας και σκηνοθετική εμπειρία θεατρικών έργων, το 1997 ίδρυσε την Πολιτιστική Εταιρεία «Επιλογή», ενώ από το 2004 έως το 2009 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Είναι παντρεμένος εδώ και πολλά χρόνια με την ηθοποιό Χρυσούλα Διαβάτη κι έχουν αποκτήσει μια κόρη και δύο εγγόνια.
Την περίοδο αυτή, το κοινό θαυμάζει τον Νικήτα Τσακίρογλου ως «Big Daddy» στη «Λυσσασμένη Γάτα» του Τενεσί Ουίλιαμς. Έναν συγγραφέα στον οποίο ο Νικήτας Τσακίρογλου ξεχώρισε τη σεμνότητα με την οποία προσέγγισε τη ζωή και τα έργα του. Την ανάγκη που είχε να αναζητά την ουσία, αποφεύγοντας καθετί επιδερμικό. 
Ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, που εξετάζει σε βάθος τις διαπροσωπικές σχέσεις των ζευγαριών. Άλλοτε τρυφερό και άλλοτε σκληρό, ρομαντικό αλλά και ρεαλιστικό, το έργο καταφέρνει να γίνεται σύγχρονο και να περνά ουσιαστικά μηνύματα, απαντώντας σε ερωτήματα της σημερινής εποχής. Ένα ανελέητο παιχνίδι του έρωτα και του θανάτου, της απελπισίας και της ελπίδας, της γονιμότητας και της στειρότητας, της φιλίας και της οικογένειας, ξεδιπλώνεται μπροστά στους θεατές που σε κάθε σκηνή της παράστασης, σε κάθε χαρακτήρα και σε κάθε ήρωα διακρίνουν μια πτυχή της δικής τους ζωής, της δικής τους προσωπικότητας και των δικών τους βιωμάτων.

Πλοκή του έργου
Σε μια πλούσια αγροικία, η οικογένεια Πόλιτ συγκεντρώνεται για τα 65α γενέθλια του Big Daddy, ο οποίος αγνοεί ότι είναι βαριά άρρωστος και καταδικασμένος σε θάνατο. Κατά τη διάρκεια της γιορτής, μια σειρά από γεγονότα φέρνει στο φως τον πραγματικό λόγο για τον οποίο ο γιος του, Μπρικ, και η σύζυγός του, Μάγκι, δεν κάνουν παιδιά. Από την άλλη, ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Γκούπερ, έχοντας μια καριέρα ως νομικός, ετοιμάζεται να υποδεχτεί στη ζωή του το έκτο παιδί του. Στην είδηση του επερχόμενου θανάτου του πατέρα του ζητά το μερίδιο της κληρονομιάς που θεωρεί ότι του αναλογεί. Οι ενδοοικογενειακές διαμάχες δίνουν και παίρνουν μέχρι που η σύγκρουση του Big Daddy με τον Μπρικ θα αλλάξει τις ζωές όλων. 
Ένας πατέρας που νιώθοντας το τέλος να πλησιάζει απειλητικά κάνει έναν απολογισμό της ζωής του, των συναισθημάτων του, των κόπων του, των προσώπων γύρω του. Ένας άνθρωπος που είχε απαιτήσεις από τη ζωή και τώρα απαιτεί από τα παιδιά του, γιατί σε κάποιον πρέπει να αφήσει όλα αυτά που κατάφερε να δημιουργήσει.
Ένας γιος που, πια, έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για ζωή, που έχει χάσει κάθε ελπίδα, γιατί όλοι περίμεναν από εκείνον να είναι τέλειος και τώρα που δεν μπορεί να είναι, πια, πρώτος νιώθει ένα τίποτα… 
Μια γυναίκα ερωτευμένη και παθιασμένη με έναν άνδρα που, πια, δεν ενδιαφέρεται, δεν την ποθεί. Μια γυναίκα που δεν λυγίζει από την απόρριψη, που δεν εγκαταλείπει το όνειρο. Μια γυναίκα που έχοντας αποδεχτεί κάθε ελάττωμα του πόθου της, τον διεκδικεί και τον υπερασπίζεται σαν… λυσσασμένη γάτα.