Ο Αμίρ από το Αφγανιστάν είναι ένα παιδί που πάει σε ελληνικό σχολείο μέχρι να εγκριθεί το αίτημα της οικογένειάς του για μετεγκατάσταση. Όταν επελέγη, μέσω κλήρωσης, σημαιοφόρος στη μαθητική παρέλαση, όπου θα ύψωνε με περηφάνια τη σημαία μιας χώρας που θερμά τον υποδέχτηκε, κάποιοι ήταν αποφασισμένοι να μην του το επιτρέψουν. Η δυνατότητα να φέρει τη σημαία τού αφαιρέθηκε και, τελικά, του επετράπη απλώς να παρελάσει με μια… πινακίδα στην οποία αναγραφόταν το όνομα του σχολείου. 

Το πραγματικό πρόβλημα του Αμίρ και όλων των παιδιών όπως ο Αμίρ είναι ο ρατσισμός που υφίστανται, τον οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν μόνα τους. Μόνα, πολλές φορές, απέναντι σε μερίδα συμμαθητών και δασκάλων τους, αλλά και σε δεκάδες γονείς και ένα μέρος της κοινωνίας. Όλοι αυτοί αρνούνται να δεχτούν το γεγονός ότι τα δικά τους παιδιά δεν θα «προβληθούν» στην παρέλαση. 

 

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα για τους Αμίρ αυτής της χώρας είναι, όλο και περισσότερο, οι «μαύρες μπλούζες» της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, αλλά και όσοι ενστερνίζονται την ίδια αντίληψη, που παρεμβαίνουν προκλητικά στα σχολεία, κυρίως στις εθνικές γιορτές. 

Στην περίπτωση του μικρού Αμίρ, όμως, «χτύπησαν» και πέραν της παρέλασης με τυφλό ρατσιστικό μίσος: πέταξαν πέτρες και σπασμένα μπουκάλια μέσα στη νύχτα, 3.00 το πρωί, στο σπίτι του εντεκάχρονου μαθητή θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του ιδίου, αλλά και της οικογένειάς του. «Χτύπησαν» εκμεταλλευόμενοι τη σημαία, ένα σύμβολο πατριωτισμού, το οποίο αυτοί χρησιμοποιούν για να διακινήσουν, συχνά με τη βία, τις ρατσιστικές αντιλήψεις τους.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Είναι αρκετές οι περιπτώσεις στις οποίες πολλοί γονείς και μαθητές, συνεπικουρούμενοι ή καθοδηγούμενοι από τους νεοναζί, έδειξαν ένα απεχθές πρόσωπο σε νέους και μικρά παιδιά.

Πασίγνωστο είναι το πολύκροτο περιστατικό με τον Οδυσσέα Τσενάι το 2003, όταν μαθητές προχώρησαν μέχρι και σε κατάληψη στο λύκειο Νέας Μηχανιώνας επειδή ο Τσενάι, ως ο αριστούχος του σχολείου, θα σήκωνε τη σημαία. Οι ίδιοι συμμαθητές του τρία χρόνια νωρίτερα είχαν ταχθεί στο πλευρό του όταν δήλωσε ότι δεν θα σηκώσει τη σημαία «για το καλό της κοινωνίας». Και τη δεύτερη φορά αναγκάστηκε να παραιτηθεί του δικαιώματός του, παρά τη στήριξη που έλαβε από πολιτικά πρόσωπα, όπως ο Θ. Πάγκαλος και ο Κ. Στεφανόπουλος (τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας).

Λίγα χρόνια μετά, το 2009, γονείς απείλησαν να μην στείλουν τα παιδιά τους στην παρέλαση, αν παρελάσει με τη σημαία ο αριστούχος μαθητής του Δημοτικού Σχολείου Καλυβών, ο οποίος είχε καταγωγή από την Αλβανία. Μάλιστα, οι γονείς αντιπρότειναν ο αριστούχος μαθητής να παρελάσει με το λάβαρο του σχολείου. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι δάσκαλοι στήριξαν τον μαθητή.

 

Πιο πρόσφατα, τον Φεβρουάριο του 2017, γονείς αποφάσισαν να μην στείλουν τα παιδιά τους στο Α’ Δημοτικό Νέου Ικονίου Περάματος επειδή θα πήγαιναν σε αυτό και προσφυγόπουλα. Μάλιστα, οι γονείς των 70 από τους συνολικά 130 μαθητές είχαν αιτηθεί τα παιδιά τους να μετακινηθούν σε άλλο σχολείο.

Σημειώνεται ότι στο συγκεκριμένο σχολείο είχε δημιουργηθεί ένταση τον προηγούμενο μήνα, όταν ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής τον βουλευτή Γιάννη Λαγό, είχε διαμαρτυρηθεί έντονα κατά τη διάρκεια γενικής συνέλευσης για το θέμα της φοίτησης προσφυγόπουλων σε αυτό, με καταγγελίες γονέων και δασκάλων να κάνουν λόγο ακόμα και για τραμπουκισμούς.

 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι Σύλλογοι Γονέων αντέδρασαν και σε σχολεία στο Κερατσίνι, στο Ωραιόκαστρο και στη Λάρισα για τη φοίτηση των προσφυγόπουλων εκεί.

 

Ωστόσο υπάρχει ακόμα ελπίδα όταν βλέπουμε γονείς να προσπαθούν και να κινητοποιούνται για να ενταχθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα προσφυγόπουλα στα σχολεία. Όπως συνέβη στο 15ο Δημοτικό Σχολείο Νίκαιας, όπου οι γονείς υποδέχτηκαν με θέρμη και χειροκροτήματα τα παιδιά των προσφύγων.

 

Αντίστοιχα, γονείς και μαθητές υποδέχτηκαν θερμά προσφυγόπουλα στο 10ο Δημοτικό Σχολείο Ελευσίνας, στο 5ο και 9ο Δημοτικό Σχολείο Χαϊδαρίου. Χορωδία μαθητών τραγούδησε «στηρίξου σε μένα γιατί σε αγαπώ» στο Δημοτικό Σχολείο της Βάρδας, όταν υποδέχτηκαν τα παιδιά, ενώ στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Κερατσινίου τα υποδέχτηκαν με λουλούδια και μπαλόνια. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν υποδείγματα συμπεριφοράς και η αλήθεια είναι ότι αυτά δείχνουν τις πραγματικές αξίες.

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να δώσουμε την ευκαιρία στα μικρά παιδιά, αλλά και σε όλους όσοι καταφεύγουν στη χώρα μας από τα δεινά του πολέμου, να αγαπήσουν τον τόπο αυτό και να τον κάνουν δικό τους…