Από το «πειρατικό του Στάθη», στο Ποντίκι, 16-11-2017

Φο μπιζού…

Η Ελλάδα έζησε μιαν περίοδο ψευδούς ευμάρειας – εκείνην του «εκσυγχρονισμού». Στη συνέχεια με δούρειο ίππο ένα ψέμα (για το μέγεθος αλλά και συνακολούθως για τη διαχείριση του χρέους) η χώρα μπήκε σε μια ψευδή κρίση. Ψευδή, διότι η κρίση αυτή τροφοδοτήθηκε άνωθεν, ώστε να μετατραπεί σε εργαλείο για την κατασκευή μιας νέου τύπου χώρας (κυρίως φθηνής εργασίας) και διαρκούς υποτέλειας.

Με ψέματα επίσης, δημαγωγοί πολιτικοί (Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας κ.ά.) οδήγησαν τη χώρα σε ψευδεπίγραφες λύσεις και φρούδες ελπίδες. Δηλαδή σε παγίδες.

Με έναν λόγο η ζωή μας, δεκαετίες τώρα, περνάει μέσα σε ένα ψέμα. Αναδεικνύοντας τα ψέματα σε στρατηγικό εχθρό του έθνους…

…και φέικ νιους

Με τα χρόνια η ευκολία του ψεύδους στα δημόσια πράγματα έγινε ανοικονόμητη. Και παράδοξη. Διότι ουδέν κόστος φαίνεται να έχουν όσοι ψεύδονται ασυστόλως. Επί παραδείγματι ο Τσίπρας χαρακτήριζε τα «πλεονάσματα» Σαμαρά, πλεονάσματα «θράσους» και «απάτης». Ναι! «απάτης».

Τώρα ο ίδιος, σαν να ’ταν ο τελευταίος απατεών, χαρακτηρίζει τα δικά του αιμάσσο-ντα πλεονάσματα και την εκ τούτων διανομή μερίσματος ως πράξη ηθική, ως το απαύγασμα σχεδόν της σοσιαλιστικής ευαισθησίας.

Ζούμε (;) πηγαίνοντας από ψέμα σε ψέμα (όπως το επόμενο: την έξοδο στις αγορές), ψειρίζοντας αν τα νύχια των μνημονίων θα είναι στη συνέχεια τα νύχια μιας επιτήρησης ή μιας επιτροπείας. Ποσώς.

Όμως, αυτές οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του ψέματος δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν σε μια αληθινή καταστροφή.

Την ευθύνη για αυτήν την καταστροφή την έχει αναλάβει ήδη το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό. Που ατάραχο συνεχίζει τα ψέματα. Κι αυτό συνιστά για την Ελλάδα στρατηγικό αδιέξοδο…