Βρισκόμαστε στο κέντρο της Αθήνας, στο κέντρο της χώρας που ζούμε,  και όλοι γνωρίζουμε πως κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες, η γιορτή για το Πολυτεχνείο γίνεται αφορμή ταραχών και εγκληματικών πράξεων που αφήνουν πίσω τους χάος και καταστροφή.  Αυτό αποτελεί πλέον παράδοση που έχει καταφέρει να κερδίσει την ανοχή του κράτους  και την απάθεια της κοινωνίας. Όσοι βιώνουν τα επεισόδια μακριά από το σπίτι τους παρακολουθώντας στις μικρές τους οθόνες το θέατρο των οδομαχιών, δεν συγκινούνται ιδιαίτερα. Αυτή η ανοχή έχει τις ερμηνείες της. Πρώτα από όλα, δεν είναι μια πράξη βίας που προέρχεται από τη Δεξιά που είναι «κακή», αλλά  έχει τις ρίζες της στην Αριστερά που είναι «καλή» και βασανισμένη με πλήθος αγωνιστών, ειδικευμένη στα μνημόσυνα και τις επετείους. Μια Αριστερά που μας τιμωρεί στην ουσία επειδή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν προσχωρήσαμε ως χώρα στην οικογένεια των «σοσιαλιστικών» δικτατοριών και δεν πέσαμε στην στοργική αγκαλιά του πατερούλη Στάλιν. Αυτός είναι ο ένας λόγος.

Ο δεύτερος είναι γιατί είχαμε δυστυχώς την ατυχία να κυβερνηθεί μετά  τον πόλεμο ο τόπος από μια χειρίστου είδους δεξιά τραμπούκων, παρακρατικών, δωσίλογων και όχι αστών, με αποτέλεσμα ένας δίκαιος αγώνας να αμαυρωθεί από μια εκδικητικότητα που κατάστρεψε βαθύτατα την συνοχή της χώρας, υπονόμευσε το μέλλον της και έδωσε την ευκαιρία σε αυτούς που είχαν άδικο να έχουν τα δίκια τους και μάλιστα να τα αναδείξουν ως μοναδικές αλήθειες διαστρεβλώνοντας κατάφορα την ιστορική πραγματικότητα με θεολογικούς συναισθηματισμούς και κομματικές ερμηνείες της Ιστορίας. Αυτό το πρωτόγονο παρελθόν με όρους βεντέτας  και εκτός σύγχρονου κόσμου, δεν μπορέσαμε να το αφήσουμε πίσω μας σαν κοινωνία. Με αποτέλεσμα, δεκαετίες επί δεκαετιών να μην είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε την αλητεία από την νομιμότητα. Αντίθετα, εναντιωνόμαστε υποσυνείδητα στη νομιμότητα, άσχετα αν αυτές οι  ενέργειες στρέφονται εναντίον μας. Έμεινε να θυμόμαστε πεισματικά τις αθλιότητες του παρακράτους και του κράτους της δεξιάς (δεν μιλάμε για τα μεταπολιτευτικά χρόνια) και να λησμονούμε πεισματικά ότι η χώρα γλύτωσε από το σιδηρούν παραπέτασμα, τον πιο σκληρό και μακροχρόνιο κρατικό ολοκληρωτισμό που υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Βιώνουμε το παρελθόν με μια διάθεση λυσσαλέας αντιπαλότητας και με μια κολοσσιαία άρνηση να ενταχθούμε στο παρόν απελευθερωμένοι από τις δίκαιες ή άδικες προκαταλήψεις μας.

Τι ακριβώς πρεσβεύουν οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές και κυρίως πόσο ανεκτική μπορεί να παραμένει η πολιτεία απέναντι τους; Τι είναι αυτό που τους ωθεί να καλούν σήμερα τους πολίτες σε γενική συνέλευση, ζητώντας φαγητό, τσιγάρα και πολεμοφόδια για να συγκρουστούν όλοι μαζί ενωμένοι με την αστυνομία; Τι θα γίνει αν συγκρουστούμε με την αστυνομία;

Η επαναλαμβανομένη παραβατικότητα κάποτε αυτοδικαίως ζητά την νομιμοποίησή της. Και τα έκτροπα στο Πολυτεχνείο είναι σκανδαλώδης καπηλεία όχι μόνο των γεγονότων της περιόδου που το ανέδειξαν ως σύμβολο, αλλά έχουν επιβάλλει τη δική τους κακοποιό θέληση στη μνήμη των νεκρών και της κοινωνίας που κατά πλειοψηφία υποθέτουμε ότι δεν φλέγεται να ζήσει πετώντας μολότοφ εναντίον των αστυνομικών και καταστρέφοντας τις ιδιοκτησίες των περιοίκων οι οποίοι είναι πολίτες με τα λιγότερα δικαιώματα σ’ αυτή τη χώρα…  

Τα συχνά φαινόμενα εγκληματικών ενεργειών καλυμμένων με πρωτόγονες πολιτικές αιτιάσεις, πρέπει να αντιμετωπιστούν με το γράμμα του νόμου, να αποσπάσουν την δέουσα προσοχή της πολιτείας και της κοινωνίας  και να πάψουν να τρέφονται και να συντηρούνται από παρακομματικές παραφυάδες που τις χρησιμοποιούν προσφέροντας «κομματική κάλυψη» που μερικές φορές φτάνει ως το σημείο να ειδοποιούνται εν κινήσει αστυνομικά οχήματα με συλληφθέντες ταραξίες, να απελευθερώνονται με άνωθεν εντολές στη μέση του δρόμου και να τους παρέχεται κιόλας από την πολιτεία μέχρι και ταξί προκειμένου να επιστρέψουν στο σημείο όπου συνελήφθησαν!

Τελικά, είτε μας αρέσει είτε όχι, η Δεξιά από την μεταπολίτευση και δώθε εκσυγχρονίστηκε κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, ενώ η Αριστερά μένει απελπιστικά δέσμια των κακοδαιμονιών της, των λαθών της, του πολλαπλώς ελεγχόμενου παρελθόντος της (που ανοήτως ηρωοποίησε η Δεξιά) και μοιάζει να μην μπορεί να εκσυγχρονιστεί, να μην μπορεί παρά να τρέφεται και να συντηρείται αποκλειστικά από το παρελθόν στο οποίο ανήκει…