Μέχρι το Φεβρουάριο του 2018, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, λαμβάνει χώρα μία  υποδειγματική θεατρική παράσταση για παιδιά, που όμως πληροί και τα κριτήρια μιας εξαιρετικής θεατρικής  διδασκαλίας για όλους (το θέατρο είναι πρωτίστως διδασκαλία). Ας δούμε το γιατί.

Πρώτα απ’ όλα περιλαμβάνει και τα τρία κατά Panofsky επίπεδα ανάγνωσης του έργου Τέχνης. Το γεγονός, το συμβολικό και το βαθύτερο, δηλαδή το έως οντολογικής διαστάσεως, νόημά του.  Με τρόπο αριστοτεχνικό η παράσταση αυτή οδηγεί το παιδί (πρωτίστως το παιδί, αλλά και τους μεγάλους) σε επικοινωνία και με τα τρία αυτά επίπεδα ανάγνωσης του έργου.  Το παιδί ελκύεται από στοιχεία που θα το κάνουν, αρχικά, να κατανοήσει και να «παίξει» με αστείες κινήσεις των ηθοποιών και ήχους που του είναι οικείες και του προξενούν γέλιο. Στη συνέχεια, ευχάριστα οδηγείται σε μια πρώτη ερμηνεία του γεγονότος και από εκεί σε πολλαπλές ερμηνείες της βαθύτερης διάστασής του. Θα λέγαμε πως και τα τρία αυτά επίπεδα του έργου, πλέκονται μεταξύ τους, διατηρώντας την αρχική  φρεσκάδα του γεγονότος, που δεν το αφήνει να περιοριστεί σε βαθυστόχαστο, αλλά βαρετό, ιδίως από παιδιά, φιλοσοφικό κείμενο. Γιατί τελικώς πρόκειται περί φιλοσοφικού κειμένου.

Κεντρικό ρόλο παίζει το όνειρο, σε αντίστιξη με τη γήινη πραγματικότητα. Ο Καραγκιόζης ονειρεύεται, αλλά και ταυτόχρονα πεινάει. Φοβάται και το Δράκο, που απειλεί και στοιχειώνει τη λίμνη.  Από την άλλη, ένα μικρό παιδί  έρχεται ντυμένο με πανοπλία και κρατώντας δόρυ, αναζητώντας το άλογό του, με όλο το συμβολισμό που κρύβει το άλογο και που γοητεύει και τα παιδιά. Είναι ο Μεγαλέξανδρος, που καλεί τα παιδιά να ταυτιστούν μαζί του, να ταυτιστούν με το παιδί που υπερβαίνει τον εαυτό του. Το παιδί που με πείσμα υπερνικά τις αδυναμίες του, το φόβο, την κούραση, το βαρύ του φορτίο, που είναι και αδυναμίες του ανθρώπου. Έτσι,   το παιδί ως Μεγαλέξανδρος, καταφέρνει  να δώσει τη λύση, εξολοθρεύοντας το Δράκο, που όλοι οι μεγάλοι φοβούνται.

Το σκηνικό, τα κοστούμια των ηθοποιών και οι μάσκες τους, είναι   απλά και αντιληπτά ως τέτοια από τα παιδιά, χωρίς να χάνουν την ιδιότητά τους να επικαλούνται  μια πέραν του κόσμου τούτου πραγματικότητα. Πρόκειται περί του αρχαιοελληνικού τρόπου παρουσίασης των θεατρικών μιμήσεων. Οι ηθοποιοί εκπληκτικοί στον τρόπο κίνησής τους, μεταξύ πραγματικού σώματος και φιγούρας του θεάτρου σκιών. Με τρόπο εκφοράς του λόγου όπως μόνο ο Αβδελιώδης ξέρει να διδάσκει, αναγάγοντάς τον σε υπερβατική διάσταση. Όλα αυτά, ενισχύουν τη μαγεία της παραστάσεως, θεμελιωμένης σε ένα κείμενο του Αβδελιώδη, που πρέπει να μας κάνει να ξανασκεφτούμε τον Καραγκιόζη, ως εμπεριέχων σε λανθάνουσα μορφή υπαρξιακά νοήματα που αναζητούν αποκωδικοποίηση.  Με  επί πλέον ενσυναισθηματική δυναμική, όπου ο θεατής ταυτίζεται με τον ηθοποιό και συμμετέχει στην πλοκή,   αντίστοιχη της ενσυναισθηματικής δυναμικής του παραδοσιακού Ιαπωνικού θεάτρου, όπου ο θεατής ταυτίζεται και βιώνει  τις αναπαριστώμενες τελετές.

Το εκπληκτικό δραματοποιημένο κείμενο του Αβδελιώδη, έχει πολλαπλές ερμηνείες. Από την πραγμάτευση του ονείρου, ως κομβικό στοιχείο της υπαρξιακής διάστασης του ανθρώπου, έως επίκληση της αθωότητας και καθαρότητας της παιδικής ψυχής. Αυτό το άνοιγμά του  σε πολλαπλά νοήματα, νοήματα φιλοσοφικά και ψυχολογικά, έως  επίκληση ποιητικών οδεύσεων της ψυχής, το καθιστά   ιδιαίτερα σημαντικό.

Πρόκειται για μια παράσταση που όλοι πρέπει να δούμε.  Τα  πολλαπλά νοήματα που θα αντλήσουμε, θα αποτελέσουν για μας και τα παιδιά μας, τροφή για Σκέψη.