Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών ανέδειξαν για πολλούς το αδιέξοδο του πολιτικού και μιντιακού συστήματος το οποίο ανατράφηκε απ’ όλους εμάς από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Η απαξίωση των πολιτικών από την μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης – κυρίως των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας-  πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις από την καμαρίλα των κομματικών επιτελείων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, μέχρι να κάτσει η μπίλια στην κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο.

Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών ανέδειξαν για πολλούς το αδιέξοδο του πολιτικού και μιντιακού συστήματος, το οποίο ανατράφηκε απ’ όλους εμάς από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Η απαξίωση των πολιτικών από τη μεγάλη πλειονότητα της κοινής γνώμης – κυρίως των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας – πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις από την καμαρίλα των κομματικών επιτελείων ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΛΑΟΣ, μέχρι να κάτσει η μπίλια στην κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο.

Είδαμε τον Παπανδρέου να ξεκινά ανένδοτο με τη φαεινή ιδέα περί δημοψηφίσματος και στη συνέχεια να το… καταπίνει, να προσπαθεί να διασωθεί ζητώντας ψήφο για να φύγει και να διορίσει στη θέση του κομματικά και οικογενειακά του φερέφωνα.

Είδαμε τον Σαμαρά να μιλάει για μάσκες που έπεσαν και στο τέλος να προσέρχεται στο Προεδρικό για να στηρίξει Πετσάλνικο και να βγαίνει με επιλογή Παπαδήμου! Άντε να βρεις άκρη.

Ο ΛΑΟΣ; Όλες οι κωλοτούμπες του Καρατζαφέρη έγιναν για να μπει στο παιχνίδι της εξουσίας, ως πρόβα για μετεκλογικές συνεργασίες, με στόχο να βγάλει από πάνω του το στίγμα του ακροδεξιού κόμματος. Θα το καταφέρει, αν ο κόσμος τελικά έχει κοντή μνήμη.

Μπορεί τελικά το υπάρχον πολιτικό σύστημα να αλλάξει, να ανανεωθεί και να διώξει από πάνω του όλα τα βάρη που το καθιστούν αναξιόπιστο στα μάτια της κοινής γνώμης και κυρίως της νέας γενιάς;

Αν δει κανείς τη σύνθεση των προσώπων που το απαρτίζουν, η απάντηση είναι «όχι».

Ακόμα και οι πιθανές διασπάσεις των δυο μεγάλων κομμάτων δεν θα επιφέρουν ανατροπές, παρά μόνο μικρότερα απαξιωμένα συστήματα και, ορισμένα από αυτά, παραρτήματα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, τραπεζών και διεθνών οικονομικών λόμπι.

Είναι πλέον όμως ολοένα και περισσότεροι εκείνοι που ελπίζουν ότι μέσα από μια κοινωνία που βιώνει την οικονομική ασφυξία, την ανεργία, την έλλειψη κοινωνικής μέριμνας, την απουσία της πολιτείας στις ανάγκες της νέας γενιάς για ένα καλύτερο αύριο, στην εργασία, στην Παιδεία, στον πολιτισμό, στην ποιότητα ζωής, θα προκύψουν νέα πολιτικά σχήματα.

Μόνο μέσα από μια τέτοια κοινωνική διεργασία μπορεί να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό.

Δεν είναι μακριά.

Μια ματιά στο τι γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης – αλλά και στις νέες μορφές κινημάτων στις ΗΠΑ – δείχνει ότι κάτι πάει κόντρα στις απαιτήσεις του «συστήματος» να κρατήσει τα κεκτημένα.