Αρχικώς με τον όρο «αντιπολιτευόμενοι» δεν εξαιρώ τις κομματικές ομάδες που πριν να γίνουν κυβέρνηση ήσαν αντιπολίτευση και που όταν ξαναγίνουν αντιπολίτευση –στο φαύλο πολιτικό μας σύστημα των εναλλαγών στην διοίκηση της αποικίας-  ομοίως θα συμπεριφερθούν. Με άλλα λόγια η ανευθυνότητα είναι γενική και μόνο κάποιοι σοβαροί υπουργοί σώζουν –στο όσο σώζουν- την κατάσταση. Εδώ θα επικεντρωθούμε,  εν συντομία, στην εξωτερική μας πολιτική, με αφορμή την επίσκεψη Ερντογαν.

Σύμπασα η αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ που την  στηρίζουν, επιτίθενται στην κυβέρνηση για την επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκίας στην Ελλάδα και οικτίρουν για τη δήθεν επιπολαιότητά της για το ζήτημα αυτό. Είναι προφανές ότι  ή δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα –πολύ πιθανόν- ή αντιπολιτεύονται ανεύθυνα –ακόμα πιθανότερο- ή και τα δύο αυτά μαζί. Ας όμως δούμε την ουσία του ζητήματος:

Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει μόνη της, όπως και κανένα κράτος δεν μπορεί πλέον να υπάρξει μόνο του. Είναι απαραίτητες οι διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες, πόσο μάλλον όταν μια χώρα τις επικαλείται προς προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και διατήρηση των εδαφών της. Πόσο μάλλον όταν επικαλείται συνδρομή τρίτων προς ενίσχυση της αμυντικής της ισχύος, πόσο μάλλον όταν καλείται να προασπίσει τα σύνολα μιας ολόκληρης Ηπείρου, της Ευρώπης εν προκειμένω, με δικά της χρήματα, ενώ καταστατικώς αυτή η δήθεν Ενωμένη Ευρώπη έπρεπε να συμμετέχει στα έξοδα εξοπλισμού της (δες καταστατικό της Ε.Ε., είναι σαφής η αναφορά σε κοινή αμυντική πολιτική). 

Έτσι λοιπόν οφείλουμε πρώτα απ’ όλα να κοινοποιήσουμε τα όποια προβλήματά μας προς τους αυτούς με τους οποίους μετέχουμε σε αυτόν τον κοινό συνασπισμό, με τη μεγαλύτερη δυνατή ενάργεια. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό κάναμε, το πιστώνεται ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών Κος Κοτζιάς και καλό θα είναι να μην αναλισκόμαστε σε φτηνές αντιπολιτευτικές κορώνες. Τόσο ο Κος Παπαχελάς, με την συνέντευξή που πήρε από τον Κο Ερντογαν, όσο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, βεβαίως και ο Πρωθυπουργός, έσυραν τον Πρόεδρο της Τουρκίας σε ομολογία περί των προθέσεών του να καταστρατηγήσει τη  Συνθήκη  της Λωζάννης.   Αμέσως ΗΠΑ και Γερμανία αντέδρασαν. Στη σύσκεψη Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Ρουμανίας, –«δεν θα ξαναγράψουμε την Ιστορία», είπε ο Πρόεδρος της Βουλγαρίας- εκδηλώθηκε ομοίως η αντίδραση των βαλκανικών χωρών.  Ο κόσμος όλος κατανόησε τις πραγματικές προθέσεις Ερντογαν και Τουρκίας, που  σύρθηκε ο Τούρκος Πρόεδρος να αποκαλύψει διεθνώς και με θράσος, που τρομάζει τους πάντες. Επιπροσθέτως πήρε και τα μηνύματα που έπρεπε να πάρει, από τη σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας, υπό τα όμματα της διεθνούς κοινότητας (γι’ αυτό και μετά την Αθήνα αναδιπλώθηκε, αλλά το ζητούμενο από μας είχε ήδη συντελεστεί). Η επιτυχία της ελληνικής διπλωματίας υπήρξε ουσιώδης, το χειρίστηκαν όλοι κατά τον καλλίτερο τρόπο. Βεβαίως ο Πρόεδρος της Τουρκίας το «πούλησε» στο εσωτερικό της χώρας του. Αυτό όμως δεν έχει   ιδιαίτερη σημασία.

Ο λόγος αυτού του σημειώματος όμως, δεν είναι μόνο η στηλίτευση της ανευθυνότητας της αντιπολίτευσης. Το χειρότερο είναι πως με τη συμπεριφορά αυτή η χώρα μας διαλαλεί, προς πάσα κατεύθυνση, πως δεν υπάρχει σύμπνοια ως προς την εξωτερική της πολιτική και ότι για όλα τα κόμματα προέχει το στενό κομματικό τους συμφέρον. Όπως είπαμε δε και στην αρχή αυτού του σημειώματος, ούτε η σημερινή συμπολίτευση μας έχει πείσει πως στη θέση της αντιπολίτευσης θα συμπεριφερόταν διαφορετικά. Ιδού η νεοελληνική τραγωδία.