Στην Ελλάδα, πρώτα από όλα, αντιπαθούμε τα οικογενειακά τζάκια. Δεν τα γουστάρουμε γενικώς και έχουμε τους (αγνούς και ανιδιοτελείς κυρίως) ιδεολογικούς μας λόγους γιατί οι περισσότεροι είμαστε  αμεσοδημοκράτες – όπως πληροφορηθήκαμε από τις αλήστου μνήμης αντιμνημονιακές εξεγέρσεις στις πλατείες. Μας αρέσει η χύμα κατάσταση σε αντίθεση με τις σοβαρές χώρες οι οποίες θεσμοθέτησαν στις κοινωνίες τους την ευγένεια που εμείς ως δεξιοτέχνες της αγένειας και καραμπουζουκλήδες εκλαμβάνουμε ως υποκρισία.  

Έτσι, το τζάκι ως σύμβολο της πάλαι ποτέ αριστοκρατίας και εν συνεχεία της αστικής τάξης, συμβόλιζε εκτός των άλλων και τους καλούς τρόπους. Εμείς από αυτή την παράδοση κρατήσαμε (μια και μιλάμε για υποκρισία), το τζάκι ως επίδειξη νεοπλουτισμού και μαγκιάς, το προσαρμόσαμε  με αξεπέραστη επιχειρηματολογία στο εύκρατο και ήπιο κλίμα μας, έτσι που κάθε μεταπολιτευτική οικογένεια που σεβόταν στοιχειωδώς τον εαυτό της να διαθέτει έστω ένα στην μεζονέτα ή στο ρετιρέ της, αν αναρωτιέται κανείς που βρέθηκαν τα τόσα τζάκια που τιγκάρουν την ατμόσφαιρα της Αθήνας με αιθαλομίχλη. 

Κατά συνέπεια, το τζάκι πριν την κρίση ήταν ένα αναγκαίο κοινωνικό αξεσουάρ και δείγμα λεπτού γούστου, φινέτσας και καλλιέργειας ενδίδοντας θαυμαστικά στην κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας το οποίο στα χρόνια της κρίσης έγινε σύμβολο της φτώχειας που καίει ξύλα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για το πετρέλαιο, σε μια κοινωνία που μαστίζεται από sold out με σε όλα τα χιονοδρομικά και τους χειμερινούς τουριστικούς προορισμούς εντός και εκτός της γλυκύτατης πατρίδος…  

Αυτά τα ανορθολογικά ιδεοληπτικά  κούτσουρα που έχουμε στοιβαγμένα, δεν καίγονται με τίποτα και κυρίως δεν μας ζεσταίνουν παρά μόνο μας πνίγουν στην αιθαλομίχλη της ανοικονόμητης υποκρισίας μας.