Λίγα λεπτά μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2018 ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε το κατώφλι της πολύβουης αίθουσας των κοινοβουλευτικών συντακτών για τα καθιερωμένα «χρόνια πολλά» της χριστουγεννιάτικης ανάπαυλας. 

 

Παρά τα πυρά που είχε δεχτεί νωρίτερα από τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, οι οποίοι αμφισβήτησαν έντονα την προοπτική εξόδου από το μνημόνιο, ο πρωθυπουργός έδειχνε ιδιαίτερα χαρούμενος – ίσως επειδή γνωρίζει ότι το ορόσημο του Αυγούστου του 2018 μπορεί να ανατρέψει τα πολιτικά δεδομένα. Το ίδιο αντιλαμβάνονται όμως και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως καταδείχθηκε από την ασυνήθιστα υποτονική παρουσία των βουλευτών, παρά τους τεχνητά υψηλούς τόνους των αρχηγών τους εντός της Ολομέλειας της Βουλής. 

Τα κομματικά επιτελεία διαμορφώνουν ήδη στρατηγικές και πολιτικά σχέδια για την «επόμενη ημέρα» καθώς δεν απομένουν παρά οκτώ μήνες για την ολοκλήρωση του τρίτου οικονομικού προγράμματος στήριξης. Επί χάρτου μπαίνει πλέον μια σειρά ενδεχόμενα, ικανά να ανατρέψουν συσχετισμούς που μέχρι σήμερα – ελέω μνημονίου – θεωρούνταν δεδομένοι. 

 

Ένα πρώτο σενάριο μιλάει για επιτυχή έξοδο από το μνημόνιο με απόσυρση του ΔΝΤ, που θα μπορούσε να δώσει ικανούς βαθμούς ελευθερίας στον ΣΥΡΙΖΑ να ξηλώσει κάποιες από τις πιο επαχθείς μνημονιακές ρυθμίσεις. 

Τα κομματικά επιτελεία της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να αποκλείσουν την πιθανότητα η ολοκλήρωση του προγράμματος να επιφέρει τη διενέργεια εκλογών, εάν το Μαξίμου αποδεχτεί τις εισηγήσεις που το καλούν να κεφαλαιοποιήσει την έξοδο από το μνημόνιο και να προσφύγει στις κάλπες καλώντας τον λαό να επιλέξει την κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τις τύχες της χώρας στην πρώτη μεταμνημονιακή περίοδο. 

 

Στο τραπέζι υπάρχει βέβαια και το «κακό» σενάριο της αδυναμίας της χώρας να βγει οριστικά στις αγορές παρατείνοντας το σύνολο των μνημονιακών εξαρτήσεων. 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στην ομαλή πορεία της οικονομίας που θα του επιτρέψει να πετύχει μια καλή συμφωνία με τους δανειστές προκειμένου να εγκαινιάσει και επίσημα πλέον την μεταμνημονιακή περίοδο. Αν καταφέρει μάλιστα να καταρτίσει έναν συνεκτικό ιστό επιχειρημάτων και να δομήσει ένα σχέδιο διαχείρισης της «επόμενης μέρας» στον δρόμο για τις εκλογές, φιλοδοξεί να ψαλιδίσει κι άλλο τη δημοσκοπική διαφορά, ώστε να διεκδικήσει επί ίσοις όροις μια ακόμη κυβερνητική θητεία. 

 

Παράλληλα αναμένονται με ενδιαφέρον οι ζυμώσεις στο εσωτερικό του κόμματος που μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια αντιπαραθέσεις, των οποίων όμως το αποτέλεσμα ενδέχεται να διαμορφώσει ακόμη και ένα νέο κυβερνητικό πρόσωπο. 

 

Στη Ν.Δ. βασικό ζητούμενο είναι η διαμόρφωση ενός ρεαλιστικού εναλλακτικού σχεδίου διακυβέρνησης, το οποίο θα μπορεί να πείσει την κρίσιμη εκλογική μάζα των αναποφάσιστων προκειμένου να της δώσει την πολυπόθητη πρωτιά – η αυτοδυναμία μοιάζει σήμερα πολύ δύσκολος στόχος – στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν. 

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ωστόσο θα έχει δύσκολο έργο τόσο στην ανάλυση του διαφορετικού μείγματος της πολιτικής που θέλει να εφαρμόσει όσο και στην αύξηση της ουσιαστικής του επιρροής στο εσωτερικό της «γαλάζιας» παράταξης. 

Πρόκειται για μια δύσκολη ισορροπία, που εδράζεται στο να διατηρήσει τους υπάρχοντες συσχετισμούς απέναντι στους βαρόνους του κόμματος την ώρα που προσπαθεί να επιτύχει τη βελτίωση των σχέσεων με τους δανειστές. Κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να βρει πειστικές απαντήσεις στον καταιγισμό των αρνητικών αποκαλύψεων που πλήττουν το πολιτικό του προφίλ. 

 

Η ανάδειξη του ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς στον τρίτο πόλο του συστήματος, αυτόν που θα καθορίσει και την «επόμενη ημέρα» μετά τις εκλογές, είναι ο στόχος του Κινήματος Αλλαγής. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα καθώς απαιτεί τη διατήρηση των εύθραυστων ισορροπιών στο εσωτερικό του χώρου, οι οποίες απειλούν να τινάξουν στον αέρα τα υπαρκτά περιθώρια σταθεροποίησης του νέου φορέα. 

 

Η ιδέα επαναπροσέγγισης της μεγάλης δεξαμενής των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πεδίο πρώτης γραμμής για τη Φώφη Γεννηματά και τους συνεργάτες της. 

 

Το πρόσφατο σάλπισμα για αναβάθμιση της αντικυβερνητικής δράσης αποτελεί ουσιαστικά το εφαλτήριο του ΚΚΕ για το «σκούπισμα» των ανταγωνιστικών δυνάμεων που κινούνται στην αριστερή πλευρά του πολιτικού χάρτη. Η νέα χρονιά αναμένεται να είναι κρίσιμη για τον Περισσό, καθώς θα καθορίσει ποια είναι τα πραγματικά του περιθώρια όχι μόνο για τη συγκράτηση της εκλογικής του δύναμης, αλλά και για την αύξηση των ποσοστών του, στοχεύοντας κυρίως σε ένα μεγάλο κομμάτι των απογοητευμένων ψηφοφόρων. 

 

Μια μεγάλη προσπάθεια για τον επαναπατρισμό εκείνου του αριθμού των ψηφοφόρων που θα τους επιτρέψουν να μπουν ξανά στη Βουλή αναμένεται για το 2018 από τους Ανεξάρτητους Έλληνες. 

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛΛ και υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία πως δεν τον απασχολούν τα δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν ότι το κόμμα του δεν περνά τον κοινοβουλευτικό πήχη και εμφανίζεται βέβαιος ότι στο τέλος πάλι θα τα καταφέρει. Ωστόσο η συμμετοχή στην κυβέρνηση έχει προκαλέσει την αναμενόμενη φθορά, την οποία με κάποιον τρόπο θα πρέπει να καλύψει. 

 

Στην Ένωση Κεντρώων, τέλος, τα πράγματα μοιάζουν θολά μετά τις αλλεπάλληλες αποχωρήσεις βουλευτών, ωστόσο υπάρχει η βεβαιότητα πως, όσο τα δημοσκοπικά ευρήματα εμφανίζουν τον Βασίλη Λεβέντη κοντά στο όριο εισόδου στη Βουλή, θα εμφανίζεται και ο συνεκτικός αυτός ιστός που θα κρατά το κόμμα ενωμένο.