Πριν ακόμη δούμε ποια θα είναι η τελική πρόταση για λύση του θέματος, πριν καν κριθεί ότι αυτή είναι όντως εφαρμόσιμη, στην Ελλάδα άρχισε η μεγάλη φαγούρα για το αν και ποιος θα την ψηφίσει και αν από την ψηφοφορία στη Βουλή θα κινδυνεύσει η δεδηλωμένη πλειοψηφία της κυβέρνησης.

Η «πέτρα του σκανδάλου» λέγεται Πάνος Καμμένος, καθώς ο πρόεδρος των ΑΝΕΛΛ και συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα ήδη διακηρύσσει ότι παραμένει πιστός στην «εθνική γραμμή» που διακήρυξε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών το 1992 υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή: καμιά ονομασία που περιέχει τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγά του δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Ελλάδα.

 

Να υπενθυμίσουμε βεβαίως ότι η «γραμμή» αυτή, με βάση την οποία απερρίφθη τότε το περίφημο «πακέτο Πινέιρο», που περιλάμβανε την ονομασία «Novamacedonia», δεν υπάρχει πλέον επί της ουσίας ως εθνική γραμμή, διότι εν τω μεταξύ ένας άλλος Καραμανλής, ο Κωνσταντίνος ο νεότερος, την αναίρεσε πρακτικά το 2008 με το περίφημο βέτο του στο Βουκουρέστι, στη μεγάλη σύνοδο του ΝΑΤΟ εκείνης της χρονιάς.

 

Η θέση του Κώστα Καραμανλή τότε – ως απάντηση στην τότε προβληθείσα θέση των Αμερικανών για διπλή ονομασία – περιλάμβανε ως απαράβατο τον όρο για μία και μόνη σύνθετη ονομασία, η οποία θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes).

 

Τώρα πολλοί προεξοφλούν ότι τελικά, αν έρθει μια ονομασία που θα ικανοποιεί τα κριτήρια του ανιψιού Καραμανλή, ο – δηλωθείς ως «καραμανλικός» – Καμμένος και οι ΑΝΕΛΛ θα υποχωρήσουν ώστε οι ίδιοι και η κυβέρνηση να πιστωθούν μια διπλωματική νίκη έναντι της έως πρότινος αδιάλλακτης ΠΓΔΜ.

Άλλοι θεωρούν ότι θα παραμείνουν στη θέση του 1992 σε μια απόπειρα να διασωθούν εκλογικά, δεδομένου ότι ένας σκληρός πυρήνας ψηφοφόρων τους θα τους εγκατέλειπε στην περίπτωση που υποχωρούσαν.

 

Καθώς λοιπόν η τελική θέση Καμμένου παραμένει άγνωστη – όπως άλλωστε και η ίδια η πρόταση που θα πέσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης – στη Ν.Δ. έχουν ήδη σηκώσει θέμα κυβερνητικής δεδηλωμένης με την προσδοκία ότι, αν ο Καμμένος δεν ψηφίσει όνομα που θα εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία», θα μπορούν να αμφισβητήσουν την κυβερνητική σταθερότητα.

 

Το παράδοξο στην υπόθεση αυτή βεβαίως είναι ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει, όποια κι αν είναι η εξέλιξη στο θέμα του ονόματος:

 Στο «καλό» για την κυβέρνηση σενάριο έρχεται μια λύση συμβατή με το πακέτο Πινέιρο, οπότε την ψηφίζουν πιθανότατα το ΚΚΕ – που εξ αρχής, κόντρα σε όλους και ορθώς, όπως επί χρόνια επισημαίνουμε, μιλούσε για σύνθετη ονομασία – και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, οπότε η άρνηση της Ν.Δ. μένει εκκρεμής.

 Στο «κακό» σενάριο έρχεται μια πρόταση πολύ πίσω από το πακέτο Πινέιρο, οπότε όχι μόνο ο Καμμένος, αλλά ούτε καν ο ίδιος ο Τσίπρας θα θελήσει να την αποδεχθεί, ώστε να μην χρεωθεί τζάμπα και βερεσέ μια πολιτικά επιζήμια υποχώρηση. Σε αυτή την περίπτωση το παίζει Καραμανλής του 2008, βάζει βέτο και υπερκεράζει την απόπειρα της Ν.Δ. να αμφισβητήσει την κυβερνητική σταθερότητα.

 Το… πολύ κακό σενάριο, δηλαδή να φέρει ο Τσίπρας μια πολύ κακή πρόταση και να τη στηρίξει – υπό την πίεση κυρίως των Αμερικανών, οι οποίοι επείγονται να κλείσει το θέμα της ΠΓΔΜ με ένταξή της στο ΝΑΤΟ ώστε να «θωρακίσει» ακόμη περισσότερο τα Βαλκάνια έναντι της ρωσικής επιρροής –, θα πρέπει να θεωρείται απίθανο, εκτός αν ο πρωθυπουργός επιλέξει να… αυτοκτονήσει πολιτικά.

 

Ποιο είναι, λοιπόν, το «ζουμί» πίσω από τις σημερινές κραυγές της Ν.Δ. περί δεδηλωμένης; Προφανώς τα δικά της προβλήματα.

 

Στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο πρόεδρος Κυριάκος Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να δει την ιστορική θέση του πατέρα του να δικαιώνεται με μια λύση την οποία δεν κατάφερε να επιβάλει ούτε στο κόμμα του λόγω της «ανταρσίας» του τότε υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, με συνέπεια να ανοίξει ένα τεράστιο πολιτικό χάσμα στο εσωτερικό της Ν.Δ. που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησής της.

 

 Είναι προφανές ότι, στο σενάριο μιας λύσης συμβατής με τη θέση του Καραμανλή το 2008, θα είχε στο πλευρό του και την καραμανλική πλευρά, με την οποία όμως σήμερα οι σχέσεις του βρίσκονται στο ναδίρ.

 Από την άλλη πλευρά ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο στενότερος εσωκομματικός σύμμαχός του και ο κρισιμότερος παράγοντας για την εκλογή του στην προεδρία του κόμματος, βρίσκεται στη γραμμή Σαμαρά, η οποία είχε αποτελέσει την αιτία της πτώσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και προφανώς βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τη σημερινή θέση του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη.

 

Προφανώς, λοιπόν, το επόμενο διάστημα θα γίνει – ρητορικά πάντα – της δεδηλωμένης, αλλά η απορία που μένει είναι ποιος τελικά θα ζημιωθεί από τη στάση της Ν.Δ., αν βεβαίως διατηρηθεί μέχρι να έρθει η κρίσιμη ώρα. Προς το παρόν είναι διαπιστωμένο ότι η ρήση του πατρός Μητσοτάκη «ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια» έχει διαψευστεί εμπράκτως.

Στην περίπτωση του υιού Μητσοτάκη το «ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια» θα εξαρτηθεί από την τελική του θέση. Ο ίδιος το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους, επομένως ας μην προεξοφλήσουμε τη στάση που θα τηρήσει την άνοιξη…