Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Απόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στις 24 Ιουλίου 1923 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως αντιπρόσωπος της Ελλάδος στο εξωτερικό -θέση που του παρείσχε η τριανδρία της Επαναστατικής Επιτροπής του 1922 (Πλαστήρας, Γονατάς, Φωκάς)- υπέγραψε την περίφημη Συνθήκη της Λωζάννης.

 

Γράφει ο Νίκος Σπ. Ζέρβας, Απόφοιτος του τμήματος ’’Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης’’ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στις 24 Ιουλίου 1923 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως αντιπρόσωπος της Ελλάδος στο εξωτερικό -θέση που του παρείσχε η τριανδρία της Επαναστατικής Επιτροπής του 1922 (Πλαστήρας, Γονατάς, Φωκάς)- υπέγραψε την περίφημη Συνθήκη της Λωζάννης. Η συγκεκριμένη συνθήκη αποτέλεσε το επιστέγασμα της ουτοπικής επεκτατικής πολιτικής του βασιλιά Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Δημήτριου Γούναρη, η οποία οδήγησε στη Μικρασιατική καταστροφή. Κατά τη συνθηκολόγηση τέθηκαν ζητήματα σχετικά με τα νέα σύνορα της χώρας μας, καθώς και με την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Όσον αφορά την τελευταία, απ’ αυτήν εξαιρέθηκαν η ελληνική μεινότητα της Κωνσταντινουπόλεος, της Ίμβρου και της Τενέδου και η αντίστοιχη μουσουλμανική της Θράκης. Ωστόσο, στις μέρες μας, η μειονότητα αυτή έπειτα από λανθασμένες ελληνικές πολιτικές, όπως επίσης και σχεδιασμένες και προωθούμενες τουρκικές και αμερικανικές, έχουν δημιουργήσει μια επικίνδυνη κατάσταση, η οποία θα μπορούσε κάποια στιγμή να οδηγήσει ακόμη και στην ανεξαρτητοποίηση της Θράκης. Στο δυτικό τμήμα της Θράκης (νομοί Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου) ζουν περίπου 115.000 μειονοτικοί. Απ’ αυτούς το 50% είναι τουρκογενείς, δηλαδή Τούρκοι, οι 36.000 Πομάκοι και οι υπόλοιποι αθίγγανοι. Όλοι τους, φυσικά είναι μουσουλμάνοι και γι’ αυτόν τον λόγο, παραδοσιακά, το ελληνικό κράτος διορίζει επικεφαλής τους μουφτήδες, ερμηνευτές, δηλαδή, του Ιερού Νόμου. Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι είναι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι, έχουν αναγνωρισμένες απ’ το κράτος διοικητικές, θρησκευτικές και δικαστικές εξουσίες επί του πληθυσμού.

Παρά ταύτα το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής, το οποίο κινεί τα νήματα στην περιοχή, προβαίνει κατά καιρούς στην εκλογή -με τη συμμετοχή των τουρκογενών- ψευτομουφτήδων, που αποσκοπούν στον εκτουρκισμό του υπόλοιπου μειονοτικού πληθυσμού μέσω προπαγάνδας. Όλα αυτά υπό την ανοχή της ελληνικής πολιτείας, η οποία διαχρονικά στρουθοκαμηλίζει και φυγομαχεί, παρά την παράνομη νεο-οθωμανική δράση! Ο προωθούμενος εκτουρκισμός αφορά, βεβαίως, τον πομακικό πληθυσμό. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, των οποίων οι ρίζες είναι κυρίως ελληνικές και θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι Έλληνες πολίτες, βιώνουν σε καθημερινή βάση την τουρκική επεκτατική πολιτική. Οι απειλές για τη σωματική τους ακεραιότητα και τις ζωές τους ακόμη, προερχόμενες από Τούρκους, είναι πλέον δεδομένες.

Απ’ την άλλη, έρχονται αντιμέτωποι και με ανήθικους και διεφθαρμένους συντοπίτες τους, οι οποίοι χρηματιζόμενοι απ’ το προξενείο, θέτουν ως στόχο τους τη διασπορά της τουρκικής προπαγάνδας. Με λίγα λόγια, οι Πομάκοι είναι αφημένοι στην τύχη τους, καθώς καμία ελληνική κυβέρνηση ως τώρα δεν έχει ενδιαφερθεί για την προστασία των δικαιωμάτων τους. Αντιθέτως, απ’ το 1936, όταν ο Μεταξάς προέβη στη δημιουργία επιτηρούμενων ζωνών για τον έλεγχο της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου, απομονώθηκαν εντελώς -οι γνωστές αυτές «μπάρες», άλλωστε, διατηρήθηκαν μέχρι το 1995-, με αποτέλεσμα τη γκετοποίησή τους και την άφεσή τους στα χέρια των τουρκικών αρπακτικών! Εντούτοις, το σοβαρότερο πρόβλημα, που εντοπίζεται στη μουσουλμανική Θράκη, αφορά τη μειονοτική εκπαίδευση. Η συνθήκη της Λωζάννης προβλέπει τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα μειονοτικά σχολεία, η οποία και υιοθετήθηκε κυρίως απ’ το 1950 και έπειτα. Το 1968, άλλωστε, επί δικτατορίας υπεγράφη η μορφωτική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών, η οποία έθετε υπό προστασία τόσο τα θρακιώτικα σχολεία, όσο και τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης(*1). Για την ιστορία πάντως, η σχολή αυτή έκλεισε ύστερα από 3 χρόνια, το 1971, ενώ τα όργια που διεξάγονται στα 232 μειονοτικά σχολεία δεν έχουν προηγούμενο! Κατ’ αρχάς το μεγαλύτερο ποσοστό των δασκάλων τους είναι Τούρκοι, με συνέπεια μαζί με τους τουρκογενείς, η μπάλα του εκτουρκισμού παίρνει μαζί της και τους Πομάκους μαθητές. Οι βιβλιοθήκες τους, επίσης, είναι γεμάτες με τουρκικά βιβλία –χορηγίες του προξενείου Κομοτηνής-, ενώ την εμφάνισή τους στις κεντρικές πόλεις έχουν κάνει και κορανικά σχολεία, τα οποία λειτουργούν ως φροντιστήρια. Μαζί με τα ιδιωτικά αυτά σχολεία, εντοπίζονται και παράνομα κατηχητικά, τα περίφημα «Κουράν κουσού», στα οποία ιμάμηδες προωθούν με υποχθόνιους τρόπους την τουρκοποίηση των παιδιών της μειονότητας (κυρίως δε της πομακικής) που τα παρακολουθούν.

Τα παραπάνω αποτέλεσαν τις καταγγελίες πριν από λίγα χρόνια της κυρίας Χαράς Νικοπούλου, δασκάλας τότε στο πομακοχώρι Μεγάλο Δέρειο, τις οποίες και εξέφρασε δημόσια μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής του ’’Αθέατος κόσμος’’ του έγκριτου δημοσιογράφου Κώστα Χαρδαβέλλα. Το τραγικότερο, όμως, της υπόθεσης ήταν η κακήν κακώς απομάκρυνση μέσω μετάθεσης της θαρραλλέας και βραβευμένης για τη δράση της απ’ την Ακαδημία Αθηνών δασκάλας, η οποία είχε βιώσει και τις βιοπραγίες άνανδρων τουρκόσπορων, απ’ το σχολείο της. Στη μετάθεση αυτή, βέβαια, σημαίνοντα ρόλο διαδραμάτισαν και οι πιέσεις, που άσκησε τότε, το αμερικανικό προξενείο Θεσσαλονίκης!

Τέλος, η πορεία για την κοσοβο-οθωμανοποίηση της Θράκης περιλαμβάνει και άλλες αποσχιστικές ενέργειες. Απ’ το 1989-1990 οι δύο πρώην ανεξάρτητοι μουσουλμάνοι βουλευτές, Αχμέτ Σαδίκ και Αχμέτ Φαϊκογλου, είχαν αρχίσει, υπό την ανοχή της ελληνικής Βουλής, να κάνουν λόγο για τουρκική μειονότητα. Οι προασπιστές της λογικής αυτής με τα χρόνια πολλαπλασιάστηκαν μέσω της φιλοτουρκικής δράσεως προπαγανδιστικών Μ.Κ.Ο., οι οποίες κατά καιρούς διοργανώνουν συνέδρια και εκδηλώσεις, το περιεχόμενο των ομιλιών των οποίων είναι καθαρά εθνικιστικό! Φυσικά, οι εκδηλώσεις αυτές χρηματοδοτούνται τόσο απ’ την τουρκική τράπεζα Ziraat, η οποία απ’ τον Φεβρουάριο του 2009 απέκτησε υποκατάστημα στην Κομοτηνή, όσο και απ’ το τουρκικό προξενείο της περιοχής, του οποίου ο ετήσιος προϋπολογισμός ξεπερνά τα 20 εκατομμύρια ευρώ! Η στρατηγική του σημασία, άλλωστε, αποδεικνύεται απ’ τη μεγαλοπρεπή επίσκεψη στην πρωτεύουσα του νομού Ροδόπης του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούντογλου, πριν από μερικούς μήνες, και την παραμονή του στην πόλη, δίχως καν την παρουσία του Έλληνα ομολόγου του.

Τοιουτοτρόπως, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ο ραγιαδισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και ιδίως του πρώην υπουργού -εκ των κηπουρών του Γιώργου-, φον Δρούτσα (κατά Το Ποντίκι) , η οποία χαρακτηρίζεται από πλήρη αβουλία, αν όχι ανικανότητα(*2)! Όπως αντιλαμβάνεστε η κατάσταση στη Θράκη μας φθάνει στο απροχώρητο. Ο ιδεολογικός και δογματικός πόλεμος που ασκείται για την ανεξαρτητοποίησή της και τη δημιουργία ενός νέου αμερικανικού δορυφόρου στα Βαλκάνια (βλ. Σκόπια, Κόσσοβο) είναι πλέον εξόφθαλμος. Και ενώ οι φωνές αγωνίας για το μέλλον της περιοχής ακούγονται πλέον από παντού και όλο και πιο δυνατά, η στάση της ελληνικής πλευράς παραμένει προκλητικά απαθής, εμετική, αν όχι και προδοτική!

(*1) Μοσχίδη Ελ., Λουλακάκη Π., Θράκη: Τόσο κοντά. Τόσο μακριά., εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2010, σελ. 13, 23, 45. (*2) Μαρκεζίνης Β., Η Ελλάδα των κρίσεων, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ. 299