Tους πολιτικούς του προβληματισμούς για «την Ελλάδα που πληγώναμε», αλλά και για την Ελλάδα που θέλουμε να πάρουμε πίσω και να την ξανακάνουμε δυνατή και φιλόξενη για τις επόμενες γενιές, διατυπώνει μέσα από τις σελίδες του νέου του βιβλίου ο Θεόδωρος Π. Παπαθεοδώρου, βουλευτής Αχαΐας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και πρώην υφυπουργός Παιδείας. Το βιβλίο έχει τίτλο «Η χώρα που πληγώναμε – Κρίσεις μέσα στην κρίση» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποικίλη Στοά

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στην αντιμετώπιση της κρίσης που ανέδειξε μια ακόμα κακοδαιμονία της κοινωνίας μας είναι ότι αδυνατούμε να σταθούμε με κριτικό πνεύμα απέναντί της. Οι λόγοι είναι πολλοί και παραπέμπουν συνολικά στο παρελθόν αυτής της χώρας, κυρίως όμως στην εγγενή της αδυναμία να υιοθετήσει και να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη και τον διάλογο ως βασική συνθήκη για τη λειτουργία της κοινωνίας. 

 

Αν σε αυτή τη θεμελιώδη έλλειψη – η οποία προβλημάτισε ελάχιστα έως καθόλου την κοινωνία – προστεθεί πολλές φορές και η ηδονιστική της προσκόλληση στον διχασμό, την έριδα και την αντιπαλότητα, οι ελπίδες μιας ορθολογικής προσέγγισης του προβλήματος είναι απειροελάχιστες, αν συνυπολογίσει κανείς ότι μας εγκατέλειψε και η καλή μας τύχη… 

 

Η απουσία κριτικού πνεύματος, η εκχυδαϊσμένη αντίληψη του διαλόγου και η παντελής έλλειψη ορθολογικής σκέψης πληρώνεται με ένα βαρύ και δυσβάσταχτο τίμημα, καθώς η χώρα στροβιλίζεται σε έναν φαύλο κύκλο, έναν λαβύρινθο απ’ τον οποίο δείχνει ανήμπορη να βγει. 

Σήμερα και ύστερα από περίπου οχτώ χρόνια μνημονιακής επιτήρησης, ελάχιστοι έχουν κατανοήσει τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτό τον οικονομικό και ηθικό εκπεσμό που ζούμε σαν έναν παρατεταμένο εφιάλτη. Το πρόβλημα εξακολουθεί να μένει απελπιστικά δίχως λύση μέσα από μια πεισματική και άρρωστη εν πολλοίς άρνηση να διατυπωθεί. Μέσα σε αυτό το οχληρό πολιτικά περιβάλλον, όχι μόνο εξέπεσε η πολιτική και εκχυδαΐστηκε όσο ποτέ άλλοτε ο πολιτικός πολιτισμός, αλλά και αυτή η πολιτική σκέψη εκφράζεται με έναν συντριπτικό πρωτογονισμό, ενώ η κοινωνία μοιάζει απλώς να παρακολουθεί τις εξελίξεις με συμπτώματα παράλυσης. 

 

Το βιβλίο του βουλευτή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Θεόδωρου Π. Παπαθεοδώρου έρχεται σε μια εποχή όπου όλα τα λαϊκίστικα αφηγήματα έχουν διατυπωθεί κι έχουν δημιουργήσει ανεπανόρθωτες ζημιές μέσα σε μια σύγχυση, σε έναν κυκεώνα αυταπατών, σε μια παρέκκλιση από κάθε δυνατότητα εθνικής και κοινωνικής αυτοσυνειδησίας. 

 

Πρόκειται για μια εποχή πραγματικά δύσκολη, όχι τόσο με οικονομικούς όρους όσο με πολιτισμικούς. Ζούμε έναν πολιτισμικό εκπεσμό που μας κρατά απελπιστικά μακριά από κάθε δυνατότητα εθνικής αυτογνωσίας. Γράφει χαρακτηριστικά ο Παπαθεοδώρου στην αρχή του σύντομου και περιεκτικού του προλόγου: 

«Θα περίμενε κανείς ότι, μετά την οκτάχρονη αυτή εμπειρία, ο ελληνικός λαός θα είχε γυρίσει οριστικά την πλάτη στους διάφορους εμπόρους των συλλογικών ψευδαισθήσεων, των απατηλών υποσχέσεων, του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, και θα είχε επιβάλει τη διαμόρφωση μιας νέας εθνικής αυτογνωσίας, δηλαδή την ανάγκη για εθνική συνεννόηση. Η καινούργια κανονικότητα, στην οποία θα επιλέξουμε να δημιουργήσουμε το μέλλον της χώρας και των γενεών που έρχονται, κυοφορείται με δυσκολία. 

 

Στην Ελλάδα που πληγώναμε για χρόνια, φαίνεται ότι αυτό θα προέλθει μέσα από μια εξελικτική διαδικασία ωρίμανσης των προϋποθέσεων για την επίγνωση και κατανόηση των βαθύτερων αιτίων που μας οδήγησαν στην κρίση και κρατούν ακόμη τη χώρα εγκλωβισμένη σε αυτή. Θα προέλθει κυρίως από την ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών παθογενειών και των ευδαιμονικών φαντασιώσεων, οι οποίες μας παρέσυραν στους δρόμους του διχασμού και στη δέσμευση της εθνικής κυριαρχίας. 

 

Γιατί τι άλλο μπορεί να συνιστά η συνεχής εξάρτηση από τα μνημόνια και η ασφυκτική επιτήρηση της οικονομίας, από μείωση του πολιτικού χώρου άσκησης της εθνικής κυριαρχίας; 

Η παράταση του χρόνου της αβεβαιότητας, οι παλινωδίες και η έλλειψη συγκροτημένου και συμφωνημένου, από το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία, εθνικού στόχου υπονομεύουν την αξιοπιστία και τις προοπτικές της χώρας». 

 

Το σημαντικότερο μετά την ακριβή και αξιόπιστη διατύπωση των προβλημάτων που ταλανίζουν τη χώρα και την κρατούν αιχμάλωτη σε μια βάρβαρη καθημερινότητα, που εξυπηρετεί τους ευκαιριακούς μικροπωλητές οραμάτων, είναι μια συγκροτημένη πρόταση για εθνική ανασυγκρότηση με συνείδηση του ιστορικού ρόλου των πολιτικών εκείνων δυνάμεων που υπερασπίζονται τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, δίχως περίεργες υποσημειώσεις. 

 

Βασική προϋπόθεση για να επανέλθει στη χώρα η δυνατότητα μιας στοιχειώδους αποκατάστασης της πολυπόθητης πλέον κανονικότητας είναι η κοινωνική συμμετοχή και παρουσία, η οποία θα στηρίξει όλες εκείνες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να γίνει επιτέλους μια χώρα κανονική. 

 

Πρόκειται για μια μελέτη που διαβάζεται απρόσκοπτα και άνετα από κάθε αναγνώστη και προσθέτει μια σαφή και καλοδιατυπωμένη πρόταση για την ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία μοιραία θα συνδυαστεί με εκείνη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Παπαθεοδώρου: 

 

«Στο θεμελιώδες αυτό πολιτικό πρόταγμα ανταποκρίνεται σήμερα πρωταγωνιστικά, μέσα από την ανασυγκρότησή της, η μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη, για την υπεράσπιση της Ελλάδας των ανοιχτών οριζόντων και της ευρωπαϊκής προοπτικής της, για την επανεκκίνηση της οικονομίας, την ανασυγκρότηση του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, καθώς και την ανάταξη της κοινωνικής συνοχής. Το όραμα της νέας Ελλάδας είναι αυτό που εμπνέει τη Νέα Αλλαγή − αλλαγή πολιτικού παραδείγματος, νοοτροπίας, παραγωγικού μοντέλου, λειτουργίας του κράτους και των θεσμών της Δημοκρατίας, στρατηγικών επιδιώξεων και, τέλος, εθνικών στόχων».