Μαθαίνοντας για την παραίτηση Ζουράρι κατόπιν πιέσεώς του από τον Καμμένο, αναλογιστήκαμε με θλίψη, ότι δεν μάθαμε ποτέ τον λόγο που τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση και κυρίως ποιο έργο επιτέλεσε έκτος του ότι στη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Παιδείας προέβη σε μερικές πολύ ανόητες και αήθεις  δηλώσεις, από αυτές που επέβαλε στην πολιτική καθημερινότητα της χώρας το ήθος και ύφος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ο Ζουράρις είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποτυχίας των προταγμάτων του διαφωτισμού σχετικά με την παιδεία η οποία στην περίπτωσή του φάνηκε ανεπαρκέστατη για να τον αποδώσει στην κοινωνία στοιχειωδώς ευπρεπή.

Το κείμενο της παραίτησής του προς τον πρωθυπουργό θυμίζει τις πλέον γραφικές  περιπτώσεις δοκησισοφισμού. Αποτελεί τεκμήριο θλιβερής ανωριμότητας ενός ηλικιωμένου ανδρός ο οποίος δεν κατάφερε να ξεφύγει από τις επιδειξιμανείς συμπεριφορές της εφηβείας.

Πριν λίγες μέρες, ο κύριος Ζουράρις, ο οποίος μας έχει συνηθίσει στον δημόσιο αυτοεξευτελισμό του, θεώρησε ότι έπρεπε να υπερασπιστεί με τον αρχαιόπληκτο, γελοίο και ασυνάρτητο λόγο του μιαν απόφαση βδέλυγμα του Υπουργείου Παιδείας η οποία είχε σαν βασικό σκεπτικό την  σαρωτική ισότητα προς τα κάτω που θυμίζει τις πλέον απολυταρχικές κοινωνίες.  Απευθυνόμενος λοιπόν σε εφήβους, νέους και υπό διαμόρφωση ανθρώπους, ως επίσημος εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής και του κυβερνητικού λόγου με το ανάλογο ήθος και ύφος που διαπνέει αυτή την χρηστοήθη κυβέρνηση, δήλωσε ότι δεν είναι αναγκαίες αυτές οι εκπαιδευτικές σχολικές εκδρομές στο εξωτερικό που καταργούσε το Υπουργείο προβάλλοντας ταξικά κριτήρια  και ότι  «Οι μαθητές να πηγαίνουν στα μπορντέλα άλλη ώρα».

Δεν θα σταθούμε  στο υψιπετές πολιτικό επιχείρημα  του κ Ζουράρι. Ας το πράξουν όσοι τον ψηφίζουν και όσοι τον διορίζουν σε κυβερνητικές θέσεις. Εδώ καλό είναι  να θυμίσουμε (γιατί ήμαστε και ξεχασιάρηδες)  ότι πρώτος τον αξιοποίησε πολιτικά ο αλησμόνητος κ. Κ. Καραμανλής,  θαυμαστής του κυρίου Τσίπρα  και προμηθευτής πολιτικών προσωπικοτήτων και φυσιογνωμιών στον ΣΥΡΙΖΑ – γιατί όλα δένουν  αρμονικά κι ωραία σύντροφοι. Θα σταθούμε όμως με αποτροπιασμό στον πραγματικά απίστευτο θρασύ λόγο με τον οποίο  απευθύνθηκε ένας πανεπιστημιακός, πολιτικός και κυβερνητικός αξιωματούχος στους μαθητές αυτής της χώρας, στα ίδια μας τα παιδιά.

Το ζήτημα δε που προκύπτει δεν είναι τόσο η αμετροεπής και χυδαία δημόσια συμπεριφορά του πρώην υπουργού, όσο η ανεκτικότητα της κοινωνίας μας, ημών των ιδίων που δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα ένας πολιτικός γυρολόγος να απευθύνεται με αυτό τον τρόπο στα παιδιά μας, στους μαθητές αυτής της χώρας. Πόσο βαθιά υποκριτική κοινωνία είμαστε τελικά!

Αλλά υπάρχει και χειρότερο, το οποίο  αποδεικνύει ότι σε μια τέτοια κοινωνία αξίζει και η ανάλογη κυβέρνηση, η οποία δεν αντέδρασε σε αυτή την ουρανομήκη χυδαιότητα του Ζουράρι απέναντι στους μαθητές  αλλά ευαισθητοποιήθηκε όταν πρόσβαλε τους αγνούς φιλάθλους, όταν έθιξε τα ευαίσθητα και λεπτεπίλεπτα φίλαθλα αισθήματα.

Αλλά είπαμε η κυβέρνηση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας  ή αλλιώς, έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει σαν κοινωνία. 

Πάντως αν ένας καθηγητής πανεπιστήμιου, μορφωμένος και σπουδασμένος επαρκέστατα κατά το πλατωνικό πρότυπο γίνεται φορέας της εξουσίας και τελικά το αποτέλεσμα είναι Ζουράρις – εκτός του ότι έπρεπε να το ξανασκεφτεί ο Πλάτων – κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Μπανανίας μας.