Παρακολουθώντας εκ νέου τις εξελίξεις στο Σκοπιανό, καλό είναι να επανεξετάσουμε μερικές πτυχές του.   

Πριν από όλα, είναι απορίας άξιο πώς έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό της χώρας από τον ευρύτερα αποκαλούμενο προοδευτικό χώρο η εντύπωση  πως εμείς έχουμε την μεγαλύτερη ευθύνη για την μη επίλυση του Σκοπιανού. Και ενώ ο χώρος αυτός συμφωνεί με την χρήση του όρου Μακεδονία (για να τελειώνουμε με αυτή την υπόθεση), παραβλέπει απαράδεκτα το γεγονός ότι η Σκοπιανή πλευρά με την χρήση του ονόματος Μακεδονία εγείρει ταυτόχρονα μια σειρά αλυτρωτικών βλέψεων. Πριν από όλα, την αποκλειστική χρήση του Μακεδόνα πολίτη όπου θα παραβλέπεται ο γεωγραφικός προσδιορισμός, την  πρωτοφανή παραχάραξη ιστορικών δεδομένων, την οικειοποίηση μέσω των σχολικών τους βιβλίων της δικής μας εθνικής ιστορίας. Ζητά να συναινέσουμε  στην εκχώρηση της εθνικής ιστορικής μας κληρονομιάς, με τις γελοιότητες περί Φιλίππου, Μεγάλου Αλεξάνδρου και ένα σωρό αλυτρωτικές ανοησίες.  Ουσιαστικά, με δικά μας εθνικά υλικά επιθυμεί να συγκροτήσει εθνική ταυτότητα.

Ένα άλλο ζήτημα που έχει παρεξηγηθεί, είναι ο ρόλος της Ελλαδικής Εκκλησίας  (είναι αλήθεια, ωστόσο, και με δική της ευθύνη λόγω του τρόπου που χειρίζεται το θέμα).  Η Ελλαδική Εκκλησία έχει δικά της θέματα προς επίλυση και δικαίως φλέγεται για το ζήτημα, όπως επίσης έχει κάθε πατριωτικό δικαίωμα να ενδιαφέρεται και εκτός των δικών της ζητημάτων. Το ότι σε αυτό πολιτεύεται άκομψα και επιζητεί πολλές φορές να αντικαταστήσει την πολιτεία στους πολιτικούς χειρισμούς, είναι γενικά καταδικαστέο. Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε ότι σταθμός  στη νεότερη ιστορία του «Μακεδονικού Ζητήματος» αποτελεί η ίδρυση της αυτοκέφαλης χριστιανικής βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870.

Με το που ενέσκηψε το Σκοπιανό μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι τότε πολιτικές δυνάμεις  προσπάθησαν να τοποθετηθούν στο ζήτημα όχι δημιουργώντας μιαν εθνικά αρραγή πολιτική απέναντι σε ένα λεπτό και σοβαρό εθνικό ζήτημα που έχει βαθιές ρίζες, αλλά συγκυριακά με γνώμονα το κομματικό και προσωπικό συμφέρον. Να υπενθυμίσουμε πως  με αφορμή το  Σκοπιανό και την λαϊκίστικη εκμετάλλευσή του κτίστηκαν και πολιτικές καριέρες.  Η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν φρόντισε να μην επαναλάβει αυτή την εθνικά καταστροφική πολιτική  αλλά επί πλέον προχωρά σε διαπραγματεύσεις δίχως να γνωρίζει κανείς  την επίσημη θέση της. Τι πρεσβεύει, τι διαπραγματεύεται;  Στο μεταξύ το Σκοπιανό είναι αφημένο στη μοίρα του και όλο το κομματικό σύστημα προσανατολισμένο όχι τόσο στην εθνικά επωφελή  διαπραγμάτευσή του, όσο στο να επιτύχει ή αποφύγει κέρδη και ζημιές.  Κάθε αξιοπρεπής και σοβαρή εθνότητα, θα θεωρούσε αυτονόητη μια εθνική γραμμή την οποία θα υπερασπιζόταν  το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Είναι προφανές ότι στην διπλωματία αν δεν υπάρχει αρραγές πολιτικό μέτωπο, δεν μπορείς να διαπραγματεύεσαι με αξιώσεις – ή αλλιώς διαπραγματεύεσαι λαβωμένος. Από την άλλη, η διπλωματία των συλλαλητηρίων -όπως και αυτή των δημοψηφισμάτων- εντάσσεται στις πολιτικές σκοπιμότητες και αποδυναμώνει την όποια διαπραγματευτική δυνατότητα της χώρας. Κάνουμε συλλαλητήρια για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι έχουμε δίκιο; Προβαίνουμε σε δημοψηφίσματα για να επιλύσουμε το ζήτημα ή για να εξυπηρετήσουμε κομματικές σκοπιμότητες και ατομικές  καριέρες; Αυτή η «λαϊκή διπλωματία» έχει κοστίσει ακριβά στη χώρα.  

Επίσης, εκ των παραπάνω χειρισμών πρέπει να καταλάβουμε ότι η διεθνής κοινότητα δεν αντιλαμβάνεται το δίκιο μας – και σε αυτό φταίει ο ελληνικός τρόπος  των χειρισμών του ζητήματος. Θεωρούν μάλιστα ότι τα Σκόπια έχουν λίγο ως πολύ το δίκιο με το μέρος τους. Αυτό είναι μια σοβαρή διπλωματική ήττα εντυπώσεων.

Αντί να υπερασπιστούμε με σύνεση τα δίκια μας και να στρέψουμε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας στην αδιαλλαξία και τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών εμείς επιδιδόμασταν σε ανταγωνισμό πατριωτισμού αφήνοντας το θέμα στα χέρια ευτελών λαϊκιστών και γραφικών προσωπικοτήτων.

Σε όλο αυτό το δυσοίωνο κλίμα έρχεται να προστεθεί η περίφημη, ανιστόρητη και βλακώδης ρωσοφιλία μας, που βασίζεται σε εμμονικές  ανοησίες ενός λαού που δεν γνωρίζει στοιχειωδώς την ιστορία του, με κύριο χαρακτηριστικό την άγνοια και την αγνωμοσύνη. Ενός λαού που δεν διαθέτει στοιχειώδη εθνική αυτογνωσία.

Να σημειώσουμε εν τάχει ότι οι φίλοι μας οι Ρώσοι είναι εκείνοι που δημιούργησαν το Μακεδονικό Ζήτημα με  τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (3 Μαρτίου 1878) μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βασικό δημιούργημα της οποίας ήταν η «Μεγάλη Βουλγαρία» από το πουθενά. Η Συνθήκη προέβλεπε την ίδρυση εκτεταμένης αυτόνομης βουλγαρικής ηγεμονίας  που θα περιλάμβανε εδάφη από το Δούναβη ως το Αιγαίο πέλαγος, και από τον Εύξεινο πόντο ως το Δρίνο και τις λίμνες Πρέσπες και την Αχρίδα. Να σημειώσουμε επίσης ότι επί Σοβιετικής Ενώσεως, το σοβιετόδουλο ΚΚΕ στη διάρκεια του Μεσοπολέμου έθεσε θέμα δημιουργίας Μακεδονικού αυτονόμου Κράτους  και από πατριωτικό ενθουσιασμό προσέθεσε και μια από τα ίδια και για την Θράκη!

Να θυμίσουμε ότι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ετέθη ξανά το σλαβομακεδονικό με την ενεργό ανάμιξη και στοργική φροντίδα της φιλτάτης Σοβιετικής Ενώσεως και τέλος για να μην κουραζόμαστε η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα ήταν η Ρωσία. Η Ρωσία που μας ζητά τώρα, ενώ έχει αναγνωρισμένο το όνομα, να αμυνθούμε και να υπερασπιστούμε το όνομα της Μακεδονίας μας! Τόσο φίλη μας είναι η Ρωσία…  Αντίθετα, σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, η χώρα σώθηκε λόγω της επέμβασης κρατών της δυτικής Ευρώπης  και της κακής Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Αυτά για την αμάθεια και την αχαριστία του λαού που, ωστόσο, του αρέσουν τα πατριωτικά συλλαλητήρια.

Τέλος, αυτά τα λόμπι των Αμερικανών Μακεδόνων τι κάνουν εδώ συναντώντας τους γνωστούς μακεδονομάχους Καραμανλή και Σαμαρά, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς έχουν διαφορετικές απόψεις; Τραγέλαφος! Τα λόμπι δρουν στην Ουάσιγκτον κι όχι στην Αθήνα. Στοιχειώδης σοβαρότητα χρειάζεται φίλοι Μακεδόνες εξ Αμερικής. Εκεί σας χρειαζόμαστε. 

Κλείνοντας, έχουμε την εντύπωση ότι όλη αυτή η ιστορία αντιμετωπίζεται με την ψυχολογία του λεβεντοελληναρά που του ταιριάζει στην ανώριμη ιδιοσυγκρασία του ο ρόλος του αδικημένου – ενώ στην ουσία είναι απλώς βλάκας. Από λαός παρεξηγημένος, ας γίνουμε πριν από όλα  λαός διαβασμένος.