Αμετανόητος ως προς την ένοπλη δράση και δηκτικός απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται με συνέντευξή του στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού, το μέλος του «Επαναστατικού Αγώνα», Νίκος Μαζιώτης, του οποίου η δίκη για την έκρηξη στην Τράπεζα της Ελλάδος συνεχίζεται σε δεύτερο βαθμό.

Δεν διστάζει να κάνει λόγο για «επιλεκτική» στάση της κυβέρνησης με κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου, με τα οποία -όπως λέει ο ίδιος- ενδεχομένως να «συνδιαλέγεται», ενώ ξεκαθαρίζει πως εξαπάτησε τον ελληνικό λαό με το δημοψήφισμα και τη στάση της απέναντι στο Μνημόνιο.

Αναφέρεται ακόμη στο θέμα της αφαίρεσης της επιμέλειας του παιδιού τους με την Πόλα Ρούπα. O Νίκος Μαζιώτης έχει καταδικαστεί για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση σε ισόβια κάθειρξη και 175 χρόνια.

Θεωρείτε επίκαιρη την ένοπλη δράση;

Ναι, και αυτό γίνεται κατανοητό ιδιαίτερα μετά το αδιέξοδο των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων του 2012, που δεν κατάφεραν στο παραμικρό να σταματήσουν τα μνημονιακά μέτρα. Καμία απεργία, καμία διαδήλωση, ούτε καν οι συγκρούσεις μπροστά στη Βουλή δεν απέτρεψαν καμία κυβέρνηση να μην εφαρμόσει αυτά που υποδεικνύονται από τους δανειστές.

Ακόμη και με βάση το Σύνταγμα, όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010 και μετά έχουν παραβιάσει τη λαϊκή εντολή και με το δημοψήφισμα του 2015, άρα είναι παράνομες, και κατά το άρθρο 120 του Συντάγματος οποιοσδήποτε μπορεί να αντισταθεί με κάθε μέσο στην παραβίαση της λαϊκής κυριαρχίας. Και αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμη και προσφυγή στα όπλα.

Η αιτία της ήττας των λαϊκών κινητοποιήσεων του 2010-2012 είναι ότι δεν υπήρχε εναλλακτική πολιτική πρόταση στα Μνημόνια και δεν υπήρχε ένας πολιτικός φορέας, όπως ένα επαναστατικό κίνημα -όπως προτείναμε από το 2009-, που θα είχε εναλλακτική πολιτική πρόταση. Εμείς έχουμε πει ότι «η μόνη απάντηση στην κρίση είναι η Κοινωνική Επανάσταση», γιατί αιτία της κρίσης είναι η ίδια η ύπαρξη του καπιταλισμού. Το ότι η προσφυγή στα όπλα είναι απαραίτητη για να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζονται οποιεσδήποτε άλλες μορφές αγώνα, απεργίες, διαδηλώσεις καταλήψεις, αλλά ότι όλες οι δράσεις πρέπει να έχουν ένα και μόνο στόχο, την ανατροπή. Μόνο μία επανάσταση και ένας οπλισμένος λαός θα μπορούσε να ανατρέψει τα Μνημόνια, να καταργήσει το κεφάλαιο και το κράτος ως φορέα της εξουσίας του και να βάλει τις βάσεις για μία δικαιότερη κοινωνική οργάνωση. Επαναστάσεις άοπλες δεν γίνονται.

 Πού στόχευε ο «Επαναστατικός Αγώνας» με τη δράση του;

Ο «Επαναστατικός Αγώνας» αφενός καταδείκνυε με τις ενέργειές του τα εγκληματικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού και της κρατικής εξουσίας και αφετέρου προπαγάνδιζε την Κοινωνική Επανάσταση, την ανατροπή του καθεστώτος και την οργάνωση μίας δικαιότερης κοινωνίας. Το 2009, έχοντας ήδη αντιληφθεί την επέλαση της κρίσης στην Ελλάδα και τις τραγικές συνέπειές της, εκτιμώντας ότι η κρίση θα προκαλούσε τη γενικευμένη απονομιμοποίηση του συστήματος, αυτό θα άνοιγε μία ευκαιρία για Κοινωνική Επανάσταση. Γι’ αυτό και από τότε είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι θα πρέπει να φτιαχτεί ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα που θα έχει και τον ένοπλο αγώνα στη στρατηγική του, έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί την κρίση του συστήματος και να το ανατρέψει. Αν, για παράδειγμα, υπήρχε μία ένοπλη δράση παράλληλα με τις κινητοποιήσεις του 2010-2012 με καίρια χτυπήματα σε ζωτικές υποδομές του συστήματος ή αν υπήρχε ένα ένοπλο επαναστατικό κίνημα και βοηθούσε τις λαϊκές μάζες που πολιορκούσαν το Κοινοβούλιο να το καταλάβουν, τότε η ελληνική και παγκόσμια Ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά.

Γιατί αν γινόταν αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου θα κατέρρεε, το Μνημόνιο θα ήταν ανεφάρμοστο, η χώρα θα έβγαινε από την Ε.Ε. και θα προκαλούνταν εξεγέρσεις σε άλλες χώρες της Ε.Ε. με υψηλό χρέος. Η ίδια η Ε.Ε. θα κινδύνευε με διάλυση και το διεθνές σύστημα εξουσίας θα κλυδωνιζόταν. Αυτό θα άνοιγε μία προοπτική για τη δημιουργία μίας δικαιότερης κοινωνικής οργάνωσης.

 Πρόσφατα κάνατε μία απεργία πείνας. Ποια ήταν τα αιτήματά σας και ποιο το αποτέλεσμα;

Είχαμε 4 αιτήματα. Το ένα αφορούσε την κατάργηση του άρθρου 11 του υπό ψήφιση σωφρονιστικού κώδικα, που έλεγε ότι οι οργανωτές αποδράσεων θα κρατούνταν σε ομαδικούς ή ατομικούς χώρους κράτησης, δηλαδή σε απομόνωση. Αυτό είναι φωτογραφικό για τη συντρόφισσα Ρούπα που πραγματοποίησε απόπειρα απόδρασης με το ελικόπτερο το 2016 και είναι επιλεκτική επαναφορά των φυλακών τύπου Γ. Ενα άλλο αφορούσε το να βγω από την απομόνωση που βρισκόμουν για 6 μήνες, όπου με αφορμή ένα επεισόδιο που προκάλεσε ένας μετανοημένος, πρώην μέλος της οργάνωσης στο Εφετείο της 1ης δίκης βρέθηκα με εντολή του υπουργείου «Δικαιοσύνης» στην απομόνωση, πράγμα που διακαώς το επιθυμούσαν.

Τα άλλα δύο αφορούσαν τα επισκεπτήρια που έχουμε με το παιδί μας, όπου ζητούσαμε για μία φορά το μήνα που έχει τη δυνατότητα να έρχεται το παιδί μας από την Καλαμάτα να είναι 3ωρη η διάρκεια του επισκεπτηρίου αντί για 1 ώρα και τα επισκεπτήρια μεταξύ εμού και της Ρούπα να είναι 2 ώρες για μία φορά την εβδομάδα. Και αυτό γιατί δεν έχουμε σχεδόν καθόλου επισκεπτήρια από συγγενείς, πρώτον, όπως έχουν άλλοι κρατούμενοι 2 φορές την εβδομάδα και γιατί το παιδί μας το βλέπουμε μία φορά το μήνα.

Ο εισαγγελέας της φυλακής απέρριψε τα αιτήματα αυτά, ενώ αρνούταν να βγω από την απομόνωση, γι’ αυτό προσφύγαμε σε απεργία πείνας. Οσον αφορά το άρθρο 11, να επισημάνω ότι το καθεστώς απομόνωσης στο οποίο βρισκόμουν είναι η άτυπη και παράνομη εφαρμογή του πάνω μου, που με τον νέο σωφρονιστικό κώδικα επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν. Οταν όμως ξεκινήσαμε την απεργία πείνας, το υπουργείο «Δικαιοσύνης» πάγωσε προσωρινά την ψήφιση του νέου σωφρονιστικού κώδικα και έτσι δεν μπορούσαμε να πιέσουμε για την απόσυρση του άρθρου. Τα αιτήματα όμως για τα επισκεπτήρια έγιναν δεκτά, ενώ αυτή τη στιγμή δεν βρίσκομαι σε καθεστώς απομόνωσης.

Πώς κρίνετε τη στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε διάφορες τάσεις του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου;

Σε σχέση με την κυβέρνηση της Ν.Δ. που έχει μία «ισοπεδωτική» στάση απέναντι συνολικά στον α/α χώρο (σ.σ.: αναρχικοί/αντιεξουσιαστές) σε θέματα καταστολής, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σαφώς έχει μία επιλεκτική στάση. Δηλαδή, από τη μία μπορεί να ανέχεται κάποιους που μπορεί και να συνδιαλέγονται μαζί της, δεν ανεβάζουν το επίπεδο της σύγκρουσης, άρα δεν θεωρούνται επικίνδυνοι, και από την άλλη απέναντι σε εμάς, στον «Επαναστατικό Αγώνα», θα χρησιμοποιήσουν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα κατασταλτικά όπλα.

Ποια είναι η θέση σας για την πολιτική κατάσταση και πώς κρίνετε τη στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;

Ο «Επαναστατικός Αγώνας» είχε προγνώσει τι θα κάνει μία ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ένα χρόνο πριν αναλάβει την εξουσία. Τον Απρίλιο του 2014 στην προκήρυξη με την οποία η οργάνωση είχε αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος και του γραφείου του ΔΝΤ, είχαμε πει ότι αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε να σκίσει το Μνημόνιο προεκλογικά, ψήφισε δύο Μνημόνια, ένα τον Αύγουστο του 2015 και ένα πρόσφατα με την ψήφιση των προληπτικών μέτρων, και μάλιστα αυτό έγινε μετά το δημοψήφισμα το 2015, όπου ουσιαστικά καταπάτησε τη λαϊκή εντολή της πλειοψηφίας, αφού το 62% ψήφισε κατά των απαιτήσεων των δανειστών. Κατά συνέπεια, η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αφενός αποδεικνύεται το ίδιο δουλική και υποτακτική απέναντι στους δανειστές, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, την Ε.Ε. με αυτή των προηγούμενων κυβερνήσεων και αφετέρου η στάση της δείχνει την υποκρισία και την κοροϊδία τους απέναντι στον ελληνικό λαό που εξαπατήθηκε από τις προεκλογικές υποσχέσεις τους.

Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά μετά το αδιέξοδο των λαϊκών κινητοποιήσεων του 2010-2012, αυτό τον καθιστά την πιο επιτυχημένη και μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση, αφού έχει περάσει τα περισσότερα μέτρα χωρίς σοβαρή αντίσταση, χαίρει γι’ αυτό της άκρας εμπιστοσύνης των δανειστών, ενώ δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση απέναντί τους. Μείζον ζήτημα για την ολοκλήρωση του Μνημονίου τον Αύγουστο του 2018 είναι οι πλειστηριασμοί, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί να τους κάνει. Φυσικά, τίποτα από αυτά για έξοδο από την κρίση και έξοδο από τα Μνημόνια μετά τον Αύγουστο δεν ισχύουν. Ακόμη και αν δεν υπάρξει άλλο πρόγραμμα, τα μνημονιακά μέτρα θα μείνουν για πάντα, η έξοδος στις αγορές με υψηλότερα επιτόκια θα αυξήσει και θα διαιωνίσει το χρέος, ο ελληνικός λαός θα μείνει για πάντα δουλοπάροικος των αγορών και η πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας θα συνεχιστεί.

«Το κράτος καταπάτησε τους νόμους του και έκλεισε το γιο μας στο ψυχιατρείο»

Όταν συνελήφθη η Πόλα Ρούπα στις 5/1/2017, το παιδί σας μεταφέρθηκε για τρεις ημέρες στο ψυχιατρείο του Παίδων και σας αφαιρέθηκε η επιμέλεια. Ποια είναι η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης;

Το 3ο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του «Επαναστατικού Αγώνα» είχε τον πιο επαίσχυντο χαρακτήρα, αφού έβαλε στο επίκεντρο της πολεμικής εναντίον μας τον 6,5 χρόνων γιο μας. Το κράτος, προκειμένου να μας αντιμετωπίσει για τις επιλογές μας και επειδή η συντρόφισσα Ρούπα δεν παραδόθηκε μετά τη σύλληψή μου, το 2014, αλλά επέλεξε να μείνει στην παρανομία με το γιο μας συνεχίζοντας τη δράση του «Επαναστατικού Αγώνα», όπως με την απόπειρα απόδρασης με το ελικόπτερο το 2016, καταπάτησε τους ίδιους τους νόμους του και έκλεισε το γιο μας στο ψυχιατρείο στο Παίδων -ο ακούσιος εγκλεισμός σε αυτή την ηλικία είναι παράνομος-, ενώ μας αφαιρέθηκε η επιμέλεια, κάτι που δεν συνηθίζεται σε άλλες περιπτώσεις όταν και οι 2 γονείς είναι κρατούμενοι. Ηταν μία προμελετημένη ενέργεια με κύριους υπεύθυνους τον υπουργό «Δικαιοσύνης» Κοντονή, ο οποίος βγήκε δημόσια και δικαιολόγησε το αίσχος αυτό, την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, και την εισαγγελέα Ανηλίκων, Νικολού, την Αντιτρομοκρατική και τους γιατρούς του Παίδων ως εκτελεστές.

Αποσκοπούσαν να μας πλήξουν πολιτικά, να μας πλήξουν ως γονείς, ότι τάχα ασκούμε κακή επιμέλεια. Η πρόθεσή τους ήταν να τρελάνουν το παιδί μας, αφού η μακροχρόνια παραμονή του στο ψυχιατρείο αυτό το αποτέλεσμα θα είχε. Το αίσχος των συριζαίων ήταν τόσο απροκάλυπτο, αφού μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε δημόσια στο Διαδίκτυο, μας έβριζε και επιβράβευε τον εγκλεισμό του παιδιού μας. Οι αριστεροί μνημονιακοί επέδειξαν το ίδιο ήθος με αυτό των «εθνικοφρόνων» του εμφυλίου στις «Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης».

Ομως η απεργία πείνας και δίψας που κάναμε τότε, εξανάγκασε το κράτος να παραδώσει το γιο μας στους συγγενείς της Ρούπα, τη μητέρα και την αδελφή της. Και ακριβώς αποδείξαμε ότι ως γονείς είμαστε άξιοι γιατί προτιμήσαμε να πεθάνουμε παρά να αφήσουμε το παιδί μας στο ψυχιατρείο. Ακολούθως ο εισαγγελέας Καλαμάτας εκπρόθεσμα ζήτησε την οριστική αφαίρεση της επιμέλειας από εμάς και με απαράδεκτους όρους, όπως το να υπάρχει έλεγχος από την κοινωνική υπηρεσία και μηνιαίως παιδοψυχιατρική εξέταση του γιου μας.

Από τη δική μας πλευρά ζητήσαμε να μην μας αφαιρεθεί η επιμέλεια, αλλά να παραχωρηθεί η «πραγματική φροντίδα» που είναι μέρος της επιμέλειας στους συγγενείς της Ρούπα, χωρίς τους απαράδεκτους όρους. Το δικαστήριο που εκδίκασε την υπόθεση έγινε στις 15 Νοεμβρίου του 2017 και, παρά το γεγονός ότι κάναμε αίτηση να παρευρεθούμε, μας το αρνήθηκαν. Η απόφαση δεν έχει εκδοθεί ακόμα.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής