«Το μανιφέστο της Διαμαντοπούλου» διαβάζω σε μια ιστοσελίδα, η οποία με περίσσια ελαφρότητα – όπως το ίδιο το μανιφέστο – μας εξηγεί πόσο σημαντική είναι η παρέμβαση της υπουργού για την ανασυγκρότηση της χώρας.

«Το μανιφέστο της Διαμαντοπούλου» διαβάζω σε μια ιστοσελίδα, η οποία με περίσσια ελαφρότητα – όπως το ίδιο το μανιφέστο – μας εξηγεί πόσο σημαντική είναι η παρέμβαση της υπουργού για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Αλήθεια, γιατί τάχα μου ανασυγκρότηση; Τι ήταν εκείνο που κατέρρευσε και τώρα θα ’ρθει η «ανασυγκρότηση», με τα ίδια πρόσωπα, τα οποία έχουν μεγάλες ευθύνες για εδώ που φτάσαμε;

«Η ιστορία θα αποδώσει ευθύνες και θα αναγνωρίσει προσφορά και θυσίες σε όλους διαχρονικά».

Με αυτές τις δεκατέσσερις λέξεις, η Άννα Διαμαντοπούλου ξεπερνάει τις ευθύνες των μελών μιας ηγετικής ομάδας – η ίδια υπήρξε μόνιμο και επίλεκτο μέλος της εδώ και δέκα χρόνια –, τα οποία τουλάχιστον τα δυο τελευταία χρόνια, ως υπουργοί, λειτούργησαν ως «πιλότοι βομβαρδιστικών με επιθέσεις κατά της κοινωνίας», για να θυμηθώ την εξαιρετική φράση της Ιωάννας Καρυστιάνη.

Ενδιαφέρουσες πράγματι ορισμένες από τις προτάσεις της πρώην υπουργού για τα «δίκτυα αλληλεγγύης» και τους «σταυροφόρους της ανάπτυξης».

Όμως, πριν από αυτές, θα περίμενα μια συγγνώμη για τις ευθύνες που της αναλογούν.

ΥΓ.: Α, ξέχασα να προσθέσω ότι συμφωνώ με την επισήμανση στο «Μανιφέστο» πως πρέπει να αναζητηθούν «πρωτοπόρες ηγετικές μορφές».