Μετά την Αίγυπτο, η Συρία είναι αναμφίβολα αυτήν τη στιγμή η σπουδαιότερη εστία ανησυχίας όχι μόνο για τον αραβικό κόσμο, αλλά για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Μετά την Αίγυπτο, η Συρία είναι αναμφίβολα αυτήν τη στιγμή η σπουδαιότερη εστία ανησυχίας όχι μόνο για τον αραβικό κόσμο, αλλά για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η σύ­γκρουση στη Συρία, η οποία καθημερινά παίρνει διαστά­σεις, είναι κατ’ αρχήν μια αναμέτρηση ανάμεσα στη συντρι­πτική πλειονότητα του λαού και στο καθεστώς του Μπασάρ ελ Άσαντ, αλλά ταυτόχρονα είναι μια σύγκρουση στην οποία εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα οι μεγαλύτερες περιφερει­ακές δυνάμεις της Εγγύς και Μέσης Ανατολής: το Ιράν, η Τουρκία και το Ισραήλ.

Ο Άσαντ, πιστός στην «παράδοση» του πατέρα του, αδια­φορεί για τα αιτήματα των πολιτών, τους χαρακτηρίζει ξενοκίνητους και προδότες και τους σφάζει ανηλεώς.

Η αντιπολίτευση αρχικά επέμενε ότι πρόκειται για μια ει­ρηνική εξέγερση ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Ύστε­ρα όμως από 7 μήνες και 3.500 νεκρούς, φαίνεται ότι ένα τμήμα τουλάχιστον των δυνάμεων που στρέφεται ενάντια στο καθεστώς άρχισε να δρα ενόπλως. Και εδώ αρχίζει η ανάμειξη των ξένων. Πρώτα η Τουρκία φιλοξενεί τον λεγό­μενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό, ο οποίος συγκροτήθηκε από αξιωματικούς και φαντάρους που εγκατέλειψαν τον τα­κτικό στρατό.

Φαίνεται όμως ότι η συριακή αντιπολίτευση δεν αρκέ­στηκε στη βοήθεια της Τουρκίας, αλλά αναζήτησε όπλα και πολεμοφόδια στη Λιβύη. Εκεί οι πρώην εξεγερμένοι της Μιζουράτα έδωσαν όπλα στους Σύριους αντικαθεστωτικούς και είναι διατεθειμένοι να μεταβούν στη Συρία για να πολε­μήσουν εναντίον του Άσαντ.

Από την πλευρά του ο Σύρος πρόεδρος ενισχύεται με όπλα και πολεμοφόδια από το Ιράν, αλλά φαίνεται ότι τις τε­λευταίες μέρες ένοπλοι από το Ιράν, το Ιράκ αλλά και τον Λίβανο πέρασαν στη Συρία για να βοηθήσουν τις κυβερνητι­κές δυνάμεις να καταστείλουν την εξέγερση…

Εκείνο όμως που αποτελεί καθοριστική καμπή για την εξέλιξη της κατάστασης στη Συρία, είναι η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου – με συντριπτική πλειοψηφία 19 υπέρ και μόλις δύο αποχές – να επιβάλει κυρώσεις στη Συρία!

Οι άνθρωποι του καθεστώτος Άσαντ δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν σε αραβικές χώρες, ενώ παγώνουν όλες οι κα­ταθέσεις της Συρίας στις άλλες αραβικές χώρες. Κάθε οικο­νομική δραστηριότητα με τη συριακή κυβέρνηση θα σταμα­τήσει (εκτός αν αφορά τρόφιμα) και η Δαμασκός θα βρεθεί τελείως απομονωμένη στον αραβικό κόσμο. Λίβανος και Ιράκ απείχαν για ευνόητους λόγους. Ο Λίβανος έχει ποικί­λους δεσμούς με τη Συρία και δεν θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα στο εσωτερικό του (αφού η Χεζμπολάχ του Λιβάνου ενισχύεται από τη Συρία), ενώ το Ιράκ έχει δύο εκατομ­μύρια πρόσφυγες στο έδαφος της Συρίας…

Η απόφαση των Αράβων είναι ουσιαστικά το τελευταίο μέτρο πριν από την υποστήριξη μιας άμεσης επέμβασης. Φαίνεται ότι οι ισχυρές αραβικές χώρες – με πρώτες τη Σα­ουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Εμιράτα και το Κουβέιτ – δεν θέλουν να αναμειχθούν άμεσα, όπως έκαναν Γαλλία και Βρετανία στη Λιβύη.

Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται

Οι εξελίξεις στη Συρία ενδιαφέρουν όλους τους γείτονές της: Τουρκία, Λίβανο, Ιράκ, Ιορδανία, Ισραήλ, αλλά και παρα­πέρα το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας… Όσο για τους μεγάλους, η Ρωσία σπεύδει να στείλει βοήθεια και όπλα στον Άσαντ, ενώ Γαλλία, Βρετανία και ΗΠΑ ενισχύ­ουν την αντιπολίτευση για να προλάβουν τα χειρότερα! Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται!…