Η ποίηση του Ντίνου Σιώτη είναι ένα προσκλητήριο νεκρών και ζώντων, όπου οι πρώτοι λειτουργούν «ωσεί παρόντες» σ’ έναν άχρονο χρόνο με σύνορα που έχουν καταργηθεί. Εδώ ο καιρός θα λογαριαστεί ως χρόνος και το αίτημα της απόδοσης δικαιοσύνης θα εστιαστεί στην αποκωδικοποίηση των στιγμών και άλλοτε πάλι το άλλο δια-μέτρημα του χρόνου θα αρχίσει σε μιαν επικίνδυνη ισορροπία, όπου οι ζωντανοί θα δια-μετρούν για να κοιμηθούν και οι νεκροί για να ξυπνήσουν.

 

Πρόκειται για ποιήματα υπό μορφή ημερολογιακών καταχωρήσεων και αποσπασμάτων, όπου η αγωνιώδης διείσδυση στα ένδον της ανθρώπινης ψυχής σηματοδοτεί μια «συγκομιδή χαμένων ονείρων» ενός δρομολογίου, όπου θα γιορτάζουμε τη δική μας παρέλαση των τεθνεώτων πράξεων, δίκην απολογισμού αισθήσεων και παραισθήσεων εκεί όπου το μεταφυσικό μήνυμα υπάρχει («ζω προκαταβολικά»), συγκοινωνώντας με τη ρήση του Ελύτη «ζω για τότε που δεν θα υπάρχω». Είναι οι παλιές αγάπες που επιμένουν να βρίσκονται ανάμεσά μας και επιστρέφουν απρόσκλητες πότε στη Σόλωνος και στην Πλατεία Συντάγματος, πότε στην Πύλη των Λεόντων της Μεσοποταμίας κι άλλοτε πάλι αλλού, όπου πρωτοτυπία – αυθαιρεσία – ακολασία γίνονται συνώνυμες λέξεις και πεσμένα φύλλα ενός ρομαντικού φθινοπωρινού απόβραδου. Άλλοτε πάλι, με αφορμή επίκαιρες ειδήσεις («Νέα μέτρα»), οδηγούμαστε σε ένα σταυροδρόμι όπου «η λάμψη του ζωδιακού φωτός» θα σηματοδοτήσει ένα καινούργιο οδοιπορικό, που ενδεχομένως η απόρριψή του θα μας οδηγήσει στην επαναδιαπραγμάτευση των ορίων («θα εγκαινιάσουν βοσκοτόπια») των παλιών δρόμων.

 

Είναι μια εγκαυστική του πάθους των νεκρών (και ενδεχομένως των δικών μας παραλείψεων) όπου εν μέσω παρηχήσεων και αντηχήσεων (λείπει – λύπη) διαφαίνεται το άλλο μηχάνημα της ενέργειας, πότε από «ηρωικά τάιμ άουτ και ψεύτικα ρεπό» και άλλοτε πάλι «από χωρίου εις χωρίον», που σηματοδοτεί και μια νέα κινητικότητα και εύρεση και απώλεια, συνακόλουθα και γυρισμό στη νεανική ηλικία όπου «όλα τα βλέπουμε κάπως σαν ένα μεγάλο ταξίδι».

 

Ο πόνος που εγχαράσσει μνήμες και η εκτίμηση και η διαρκής αποτίμηση των δρώντων και των δρωμένων, μας γυρίζει πάλι στις ακτές ενός τόπου, της Τήνου συγκεκριμένα, το αραξοβόλι μα και το κουπί και το πανί για το ταξίδι, που είναι ταυτόχρονα κι ένα λυρικό και λυγμικό οδοιπορικό και προ πάντων η επιβεβαίωση της ρήσης της αξέχαστης Ουρανίας Διαματάρη «ο ποιητής γράφει την ιστορία του κόσμου». Είναι, τέλος, το ωροσκόπιο με τις άγρυπνες ώρες, αυτές που μέσα μας αιμάσσουν και μας χαράσσουν ανεξίτηλα: «Κάποτε ήσασταν εδώ κάποτε ήσασταν / όλοι εδώ και όσοι λείπουν και όσοι δεν / ήρθαν και όσοι κουρασμένοι έφυγαν».

 

Κάθε ποίημα αποτελείται από μικρές τρίστιχες ενότητες σε μια διαρκή κίνηση και αλληλεξάρτηση πράξης και απραξίας, με προορισμό ένα πεδίο βολής όπου τα πάντα κρίνονται και δια-κρίνονται με μιαν άλλη προσέγγιση, σε ένα πισωγύρισμα του χρόνου και σε μια αντίστροφη ανάγνωση του ποιήματος. Ο Ντίνος Σιώτης ξεφεύγει από την παγίδα και προβάλλει τα στιγμιότυπα – σπαράγματα από μνήμες και βιώματα, σηματοδοτώντας παράλληλα μια άλλη «απόκοσμη μουσική ροκ» από ένα διατηρητέο χτες στο χαμένο σήμερα, με νεκρά σύμβολα και τοτέμ που επανέρχονται και ξαναφεύγουν σαν αποδημητικά πουλιά. 

 

Είναι τούτη η γραφή μια αναμετάδοση ενός αγώνα και μιας αγωνίας με ανα-μνήσεις της παιδικής ηλικίας και με λάμψεις αστραπών μιας νεροποντής όπου η μοναξιά σε συντρίβει και καθίσταται η μοναδική γλώσσα επικοινωνίας του ποιητή με τον αναγνώστη σε ένα αμείλικτο σταμάτημα, έτσι όπως ξαφνικά κόβεται η προβολή κινηματογραφικής ταινίας και «οι δείκτες του ρολογιού της ιστορίας» μπερδεύουν το τέλος με την αρχή, την παρουσία με την απουσία, τη χαρά με τη λύπη. 

 

Τα «Ωροσκόπια νεκρών» σηματοδοτούν την περιήγηση στο μακρύ ατέλειωτο ταξίδι του ανθρώπου «στις ακτές μιας αρχαίας Ιθάκης μακρινής».