Η παρακμή έχει περάσει τα όρια εκείνα στα οποία η κοινωνία μπροστά στον κίνδυνο ενεργοποιεί τους μηχανισμούς αυτοσυντήρησής της και αναδιπλώνεται. Η ασυναρτησία έχει κατακλίσει την συνείδησή μας. Έχουμε ταυτιστεί με το ευτελές, το ανερμάτιστο, το γελοίο. Δεν νιώθουμε καν την αυθόρμητη υποσυνείδητη αμηχανία μπροστά στις χυδαιότερες εκφάνσεις του κοινωνικού και πολιτικού μας βίου.  Ο διάχυτος λαϊκισμός, η χύμα καφενόβια και πεζοδρομιακή συνείδηση και  η αχαλίνωτη έκφραση των πλέον εκφυλισμένων ενστίκτων επικρατούν σε μια δυσώδη αδιέξοδη πραγματικότητα που μας αποσυνθέτει.

Από τη σύνθεση της Βουλής έως και την τελευταία δημόσια και ατομική εκδήλωση βιώνουμε μια πανωλεθρία πρωτοφανή.

 Η τελευταία δήλωση του βουλευτή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κου Κατσίκη για «ανταλλαγή» ξεπερνά κάθε όριο πολιτικού εκτροχιασμού. Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα αδιάσπαστο κράμα  κυνισμού, εξτρεμιστικής βλακείας, και αβυσσαλέας ηλιθιότητας που τινάζει στον αέρα  την δημοκρατία με τη παράφορη περιφρόνηση προς την διάκριση των εξουσιών, την εγκληματική και φασιστική παραγκώνιση του κράτους δικαίου, τινάζει στον αέρα την εξωτερική πολιτική της χώρας και υπό τις παρούσες συνθήκες συμβάλει στην περαιτέρω αποδυνάμωση της.

Αυτή η πολιτική πρωτοβουλία του κου Κατσίκη,  μας ξεπερνά. Το ότι ένας κοινοβουλευτικός άντρας δεν ξέρει πότε πρέπει να μιλήσει, πότε να σιωπήσει, ή τι μπορεί να πει και τι να μην πει, αλλά και δεν διαθέτει στοιχειώδη αυτογνωσία πέραν του απύθμενου θράσους να λέει την απίστευτα βλακώδη ή υποβολιμαία του γνώμη  παραβλέποντας το τεράστιο κόστος που μπορεί να έχει, είναι απογοητευτικό και δεν γίνεται αποδεκτό. Αντί λοιπόν σε παρόμοιες περιπτώσεις να τους βγάζουν από την πρίζα δίχως δεύτερη σκέψη, τους βάζουν και ανασκευάζουν – ότι και καλά δεν καταλάβαμε και παρεξηγήσαμε  τον τιμαλφή πολιτικό τους στοχασμό…    

Το ερώτημα είναι πώς τέτοιοι άνθρωποι που δίχως καμιάν αμφιβολία δεν κάνουν ούτε για θυρωροί πολυκατοικίας, βρίσκονται στην Βουλή. Αν, δε, αναλογιστεί κανείς ότι η αντιπροσωπευτική σύνθεση της Βουλής έχει πιάσει πάτο, τι μπορούμε να προσδοκούμε σαν πολίτες και σαν κοινωνία;   

Κάποια στιγμή – και αυτή είναι η στιγμή – οφείλουμε να καταλάβουμε ότι για να υπάρχει κυβέρνηση και κυβερνήτες -όπως και πολίτες-, πρέπει να υπάρχει χώρα και για να υπάρχει χώρα δεν μπορεί να υπάρχουν παρόμοιοι κοινοβουλευτικοί άνδρες που δυστυχώς πλεονάζουν στην σημερινή σύνθεση της Βουλής.