Στον “πάγο” μπαίνει οποιαδήποτε θετική –για την Αθήνα– αλλαγή τής έως τώρα στάσης του Βερολίνου απέναντι στο ελληνικό χρέος τουλάχιστον μέχρι τον ερχόμενο Οκτώβριο. Και αυτό γιατί στις 14 Οκτωβρίου θα διεξαχθούν εκλογές για την ανάδειξη τοπικής κυβέρνησης στη Βαυαρία.

Στο κρατίδιο αυτό η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων κάθε άλλο παρά “δεκτική” είναι σε κάθε άλλη συζήτηση –πόσω μάλλον “παραχώρηση”– προς την Ελλάδα.

Έτσι κάθε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση από πλευράς Μεγάλου Συνασπισμού –στον οποίο μετέχει το βαυαρικό “αδελφό” κόμμα της Μέρκελ (CSU)– θα μπορούσε να  οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση της εκλογικής επιρροής του κόμματος αυτού και εμμέσως της κυβέρνησης του Βερολίνου, διαπιστώνει το capital.gr.

Και αυτό δεν θα ήταν πολιτικά υποφερτό για τον Μεγάλο Συνασπισμό στην πρώτη μεγάλη εκλογική αναμέτρηση μετά τον σχηματισμό του τον περασμένο Μάρτιο, παραδέχονται στελέχη του κόμματος Μέρκελ στο “Κεφάλαιο”.

Γι’ αυτόν τον λόγο, κανένας στον Μεγάλο Συνασπισμό δεν θα ήθελε να ανοίξει με κανέναν τρόπο τον φάκελο “Ελλάδα”, της οποίας η “διάσωση” στοίχισε ακριβά σε όλους τους εταίρους του (Xριστιανοδημοκράτες-Χριστιανοκοινωνιστές, Σοσιαλδημοκράτες) στις τελευταίες ομοσπονδιακές εκλογές.

Οι περαιτέρω πολιτικές, εκλογικές απώλειες –σύμφωνα με τις ίδιες πηγές– θα ήταν για τους κυβερνητικούς εταίρους ακόμα μεγαλύτερες, αν, π.χ., η γερμανική κυβέρνηση τασσόταν πριν από τις εκλογές στη Βαυαρία –δηλαδή το ερχόμενο καλοκαίρι– υπέρ της μείωσης του ελληνικού χρέους, με οποιονδήποτε τρόπο.

Αν γινόταν κάτι τέτοιο, τότε στις βαυαρικές κάλπες του Οκτωβρίου 2018 θα έχανε ακόμα περισσότερη από τη δύναμή του (από εκείνη που έχασε στις εκλογές του 2017) το “αδελφό” κόμμα της Μέρκελ στη Βαυαρία, δηλαδή η CSU, που συμμετέχει στην κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού.

Με δεμένα χέρια ώς το φθινόπωρο

Υπό αυτούς τους προεκλογικούς όρους στη Γερμανία και όχι μόνο στη Βαυαρία (σ.σ. η Βαυαρία είναι το πλουσιότερο ομοσπονδιακό κρατίδιο) είναι –μέχρι το ερχόμενο φθινόπωρο– εντελώς “δεμένα” τα χέρια του νέου Γερμανού υπουργού Οικονομικών, κ. Όλαφ Σολτζ (SPD), για τη λήψη κάποιων πρωτοβουλιών στο ελληνικό ζήτημα, πέραν εκείνων που προβλέπονται στη συμφωνία του Μαΐου 2016 (επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής, μείωση επιτοκίων κ.λπ.), αναφέρουν διπλωματικές πηγές του “Κ” στο Βερολίνο.

Εξάλλου, ήδη, ο κ. Σολτζ δέχθηκε την κριτική του Οικονομικού Συμβουλίου του κόμματος της Μέρκελ (Wirschaftsrat CDU) – όπως και ο πρωθυπουργός, κ. Αλέξης Τσίπρας.

Συγκεκριμένα, κατηγορήθηκε από τον συγκεκριμένο φορέα μελών της CDU που είναι, παράλληλα, στελέχη μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων, ότι δεν βλέπει με κριτικό πνεύμα τις πραγματικές οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα, την ώρα –μάλιστα– που ο κ. Τσίπρας κάνει με “μισή καρδιά” τις προβλεπόμενες μνημονιακές μεταρρυθμίσεις.

Την ίδια στιγμή, ο νέος Γερμανός ΥΠΟΙΚ, κ. Σολτζ, που δέχεται εξ δεξιών πιέσεις από τη CDU της Μέρκελ και τη CSU του Ζέεχοφερ, αν και υπηρεσιακός πρόεδρος (SPD), δέχεται εξ αριστερών πιέσεις από το κόμμα του, καθώς ανήκει στην “κεντροδεξιά” πτέρυγα του.

Σολτζ – Τσακαλώτος

Η εσωκομματική (από τα αριστερά), αλλά και… εξωκομματική (από τα δεξιά) “πολιορκία” στην οποία βρίσκεται ο κ. Σολτζ αποτυπώθηκε και στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Έλληνα ομόλογό του, κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο, στη γερμανική πρωτεύουσα.

Γι’ αυτό, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ “προπαντός ενημερώθηκε” για την πορεία της 4ης αξιολόγησης του Μνημονίου, ενώ απέφυγε να τοποθετηθεί επακριβώς. Εξάλλου, ούτε ο ίδιος έχει καταλήξει για το τι πρέπει να γίνει μεταμνημονιακά στην Ελλάδα.

Εξάλλου, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του γερμανικού ΥΠΟΙΚ μετά τη συνάντηση των κ. Σολτζ-Τσακαλώτου, οι αποφάσεις για το ελληνικό χρέος θα ληφθούν μετά τη λήξη του προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας, δηλαδή μετά τον Αύγουστο  του 2018.

Πολιορκία, όχι ακινησία

Η “πολιορκία”, όμως, του Σολτζ, ειδικά μέχρι τις βαυαρικές κάλπες του ερχόμενου Οκτωβρίου, “δεν σημαίνει ακινησία” από μέρους του.

Αυτό επισημαίνουν στο “Κ” καλά πληροφορημένες διπλωματικές πηγές στο Βερολίνο, συμπληρώνοντας πως το προσχέδιο το οποίο εξετάζει ομάδα εργασίας του ESM και της γαλλικής κυβέρνησης με αντικείμενο την επιβολή της “ρήτρας ανάπτυξης” για τη μείωση του ελληνικού χρέους, το οποίο διέρρευσε στη “Handelsblatt”, θα είναι εκείνο το οποίο θα γίνει –σε γενικές γραμμές– εντέλει αποδεκτό από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μαζί και τη γερμανική.

Θα υπάρξουν, φυσικά, κάποιες τροποποιήσεις στο προσχέδιο αυτό, λόγω πιέσεων του Βερολίνου, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές. Για παράδειγμα, ενδεχομένως να πέσει ο “πήχης” της προβλεπόμενης αύξησης του ΑΕΠ για την πληρωμή του χρέους από την Ελλάδα (σ.σ. μεταξύ 2,7%-3,4% το βλέπουν ESM-Γαλλία).

Επίσης εκτιμάται, από τις ίδιες πηγές, ότι θα τεθούν και δημοσιονομικές και μεταρρυθμιστικές προϋποθέσεις. Και όλα αυτά προκειμένου ένας τέτοιος μηχανισμός απομείωσης του ελληνικού χρέους να λάβει “πράσινο φως” από τη γερμανική κυβέρνηση.

Οι ίδιες πηγές επισημαίνουν ότι για να προχωρήσει κάτι τέτοιο δεν θα χρειασθεί την έγκριση του ομοσπονδιακού γερμανικού κοινοβουλίου, της Bundestag, γιατί δεν θα απαιτήσει επιπλέον χρηματοδότηση του γερμανικού κράτους.

Να μείνει… Ελλάδα θέλει πλέον το ΔΝΤ

Μία άλλη παράμετρος είναι η τάση στενότερης προσέγγισης προς τα ευρωπαϊκά πράγματα η οποία διαγράφεται τελευταία από το ΔΝΤ, το οποίο ειδικεύεται στον ρόλο του “τεχνικού σύμβουλου” σε θέματα οικονομικής “διάσωσης” χωρών.

Η πρόσφατη ομιλία της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ, σε εκδήλωση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) στο Βερολίνο, αποδεικνύει τη διαφαινόμενη “ευρωπαϊκή στροφή” του εν λόγω οργανισμού.

Εξάλλου, η αίσθηση, η οποία υπάρχει πλέον σε αρμόδιους κυβερνητικούς κύκλους στην Αθήνα, είναι πως δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να αποκλείεται πλέον το ενδεχόμενο συμμετοχής του ΔΝΤ στην καταβολή της επόμενης δόσης προς την Αθήνα, αφού κλείσει η τέταρτη αξιολόγηση (σ.σ. δηλαδή η ενεργοποίηση έστω και για λίγους μήνες της επί της αρχής συμφωνίας κυβέρνησης – ΔΝΤ για δάνειο 1,6 δισ. ευρώ).

Και αυτό, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, προκειμένου να δείξει το ΔΝΤ ότι εξακολουθεί να “έχει πόδι” στην Ευρώπη, ειδικά εν μέσω των γεωπολιτικών αλλαγών στο νοτιοανατολικό άκρο της, όπως φαίνεται από την επίσπευση της διαδικασίας ένταξης της ΠΓΔΜ και της Αλβανίας στην Ε.Ε., αλλά και την κρίση στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας.