Η φωτογραφία του συνδικαλιστή της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ με το πόδι ακουμπισμένο πάνω στο κενοτάφιο του Άγνωστου Στρατιώτη αποτυπώνει σε μια πόζα ότι πιο επώδυνο, θλιβερό και βαθύτατα ανάγωγο κυριαρχεί σε αυτό τον τόπο από συστάσεως αυτού του εκτρωματικού κρατιδίου, το οποίο αρνείται πεισματικά να αποποιηθεί την τουρκοβαλκανική του καταγωγή.

Η στάση του σώματος, αποκαλυπτική μιας αδιάψευστης και ιδεολογικά κυρίαρχης χυδαιότητας, εκτός κάθε πολιτισμικής συνθήκης, μιας βαθύτατα εμπεδωμένης θρασύτητας καθώς ξαποσταίνει αποκαμωμένο από την αγωνιστική πάλη και το βάρος των «κεκτημένων» που το λυγίζουν, με το εμβληματικό μπεγλέρι, σύμβολο σπάνιων προσόντων που υπερασπίζονται την δικαίωση τους. Ο αγώνας δικαιώνει τον άνδρα υβριστή όλων των άταφων νεκρών που έπεσαν για την πατρίδα και δεν έτυχαν των από κτίσεως κόσμου ανάλογων τιμών που απολαμβάνουν οι πεσόντες στα πεδία των μαχών, και μαζί όλη αυτή την μεταπολιτευτική πλειοδοσία στην αλητεία  με την οποία εμπεδώθηκε ο συνδικαλισμός στην χώρα μας.

Η πεποίθηση του συνδικαλιστή ότι όλα είναι δικαιώματα υπερβαίνει τον διαχρονικό σεβασμό απέναντι στα ταφικά μνημεία. Δεν αναγνωρίζει από άποψη τον χώρο που βρίσκεται και πατά γιατί το πεζοδρόμιο είναι η μοναδική ιδεολογία που έμαθε να μηρυκάζει. Αυτή η αυθόρμητη -και ας δεχτούμε ασυνείδητη- πόζα του είναι ενδεικτική της δικής του κενότητας που ενστικτωδώς δεν τον προστατεύει από την πανανθρώπινη αρχή που θεωρεί ιεροσυλία το να πατάς έναν οποιανδήποτε τάφο παίζοντας το κομπολόι σου.

Ο εκβαρβαρισμένος από την ακατάσχετη παροχολογία, χαρακτήρας του δεν αντιδρά ούτε στον χώρο που βρίσκεται και τον αφήνει αχαλίνωτο να πατά το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη που έπεσε στον πόλεμο του  1897, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, στην  Αλβανία , το Ρούπελ και όπου αλλού κλήθηκε να υπερασπιστεί την πατρίδα.  Οι άπειρες καταθέσεις στεφάνων και αποδόσεις τιμών δεν τον συγκίνησαν, δεν ανακάλεσαν στην  συνδικαλισμένη του συνείδηση καμιά συστολή, δεν μετέφεραν κανένα μήνυμα, καμιά μνήμη.

Πρόκειται για τον επιδημικό ιο Homo Kectimenus της μεταπολίτευσης, την εικόνα και ομοίωση του αγριορωμιού που εξέθρεψε το κομματικό κράτος, το μονοσπόνδυλο εγωιστικό κρατικοδίαιτο παράσιτο που δεν χορταίνει και κατά συνέπεια αδυνατεί να σχηματίσει ένα υποτυπώδες σκαρίφημα συνείδησης που να του επιτρέπει ακόμα και ασυνείδητα να μην πατά τους τάφους και δη εκείνων που έκαναν το λάθος να θυσιάσουν τις ζωές τους για να κατοχυρώσει τον μισθό του βρέξει χιονίσει.