search
ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 20:33
MENU CLOSE

Τα γεγονότα

25.09.2009 15:11

Όλος ο Ρίτσος σε μια έκθεση / Γιάννης Αδαμάκης: Θέα από ψηλά / Τζέιμς Ένσορ: Αναπαραστάσεις θλιβερών υποκριτών / Alvin Ailey American Dance Theater: Τριάντα χρόνια μετά / Τζούλια σκέτο / «Βίαιες εντυπώσεις» σε μιαν αβίαστα μεγάλη Ποίηση / The Veils: Ροκ αισθηματίες / Μπομπ Ντίλαν, όπως λέμε Ματίς / Pause στον χρόνο / Λυρική, στον αστερισμό της κρίσης

Όλος ο Ρίτσος σε μια έκθεση

Προς το τέλος του βαδίζει σιγά σιγά το Έτος Ρίτσου, πρωτοβουλία του Υπουργείου Πολιτισμού με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή, και τι καλύτερος επίλογος από μια μεγάλη έκθεση-αφιέρωμα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Μια από τις βασικές δεξαμενές της έκθεσης τα χειρόγραφα: κυρίως ρήσεις ή αποσπάσματα πολύστιχων ποιημάτων με θέματα εμπνευσμένα από το παρελθόν της Ελλάδας, μυθολογικό ή ιστορικό, για το οποίο το ενδιαφέρον του υπήρξε εξαρχής ιδιαίτερα ζωηρό. Το αφιέρωμα στον Ρίτσο συνοδεύεται από φωτογραφίες από τα νεανικά του χρόνια, τα χρόνια της περισυλλογής και της απομόνωσης, τα χρόνια της αναγνώρισης, ενώ μια άλλη ενότητα αναδεικνύει την εικαστική δημιουργία του ποιητή. Πράγματι, όπως δηλώνουν κάποιοι από τους μελετητές του, ο Ρίτσος ανταποκρίθηκε στη ζωή με τη ματιά του ζωγράφου. Η ζωγραφική λοιπόν προσέγγιση στο έργο του διαπιστώνεται από την προτίμηση του ποιητή στη φυσική αναγλυφή κάποιων υλικών, όπως οι ρίζες, τα κόκαλα και κυρίως οι πέτρες, τα βότσαλα και τα χαλίκια, άφθονα στα ξερονήσια, ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε σε ώρες απομόνωσης, ίσως από τη «γενική ανάγκη της έκφρασης που αντιμάχεται τη φθορά και τη μοναξιά». Στις πέτρες λοιπόν του Γιάννη Ρίτσου, που παρουσιάζονται στην έκθεση, βλέπει κανείς να παρελαύνουν μορφές μοναχικές ή πολυάνθρωπες, μετωπικές ή συνομιλούσες, άλλοτε ερωτικά συνταιριασμένες, μορφές αρχαϊκές που αντέχουν στον χρόνο. Έχει κανείς την εντύπωση ότι οι μορφές ξεπηδούν από τα ίδια τα ποιήματα του ποιητή για να συναντήσουν ονόματα από τον μύθο, τον Τρωικό πόλεμο, τις τραγωδίες. Όλα τα εκθέματα του αφιερώματος προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη. Από 26 Σεπτεμβρίου έως 30 Οκτωβρίου.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Θέα από ψηλά

Όταν κοιτάς από ψηλά βλέπεις καλύτερα τι συμβαίνει εκεί κάτω. Όταν όμως απομακρυνθείς πολύ δεν βλέπεις πια. Και κινδυνεύεις να πέσεις. Ο Ίκαρος, νέος και «άμυαλος», έκαψε τα φτερά του πασχίζοντας να φτάσει όσο ψηλότερα γίνεται. Αλλά αν δεν το είχε επιχειρήσει πώς θα γνώριζε; Την αγωνία της πτήσης, τις νέες προοπτικές που ανοίγονταν στους ανεξερεύνητους αιθέρες ζωγράφισαν δεκάδες πρωτοπόροι, ο Ματίς, ο Ερνστ, ο Πικαμπιά, ο Μαγκρίτ, ο Τάτλιν, ο Μαρινέτι, όπως κατέγραψε και η σημαντικότατη έκθεση «Η κατάκτηση του αέρα» του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης πριν λίγα χρόνια. O Birdy του Alan Parker, εγκλωβισμένος στην απελευθερωτική σχιζοφρένεια των (εγκεφαλικών μόνο;) πτήσεών του, αρνήθηκε να προσγειωθεί. Και ο Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, πιλότος της γαλλικής πολιτικής αλλά και της πολεμικής αεροπορίας στην αυγή του 20ού αιώνα, στις απαρχές των πτήσεων, πέντε χρόνια πριν από τον «Μικρό Πρίγκιπα» συνέγραφε τη «Γη των Ανθρώπων», μια αυτοβιογραφική κατάθεση για τη Γη και τους ανθρώπους της, γραμμένη από ψηλά! Με αφορμή αυτό το βιβλίο του Εξιπερί, που έχασε τη ζωή του μέσα στο αεροπλάνο που αγάπησε σε μια αναγνωριστική πτήση του 1944, ο Γιάννης Αδαμάκης δημιουργεί μια σειρά έργων υπό το γενικό τίτλο «Terre des Hommes» (Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20, 24 Σεπτεμβρίου – 24 Οκτωβρίου). Δεν πρόκειται όμως για μια απλή εικονογράφηση της Γης των Ανθρώπων, αλλά για έναν διάλογο-ενεργοποίηση των προσωπικών ειδώλων του ζωγράφου, για το δικό του ταξίδι στον κόσμο, με θέα από ψηλά. Η σχέση του αεροπλάνου με τον πιλότο, η τεχνική αλλά και η αισθητική του εξέλιξη, η αφ’ υψηλού ματιά των πραγμάτων, οι μνήμες, οι ιστορίες των ανθρώπων αλλά και της Γης αποτελούν τις συνισταμένες αυτού του ταξιδιού.

Γιάννης Κουκουλάς

Αναπαραστάσεις θλιβερών υποκριτών

«Ιδού τα αιχμηρά μου βέλη για να χαιρετήσω τους χαράκτες μας. Χαρακτική, τέχνη του σκαλίσματος, μετουσιωμένη από μυστήριο, πικάντικη τέχνη αλχημείας και απόσταξης, τέχνη διαβολική που μοσχοβολά θειάφι και υδράργυρο…. ». Έτσι περιγράφει ο βέλγος ζωγράφος και χαράκτης Τζέιμς Ένσορ (1860-1949) τις αρχές της χαρακτικής. Κατά πολλούς, προάγγελος του φλαμανδικού εξπρεσιονισμού, σε παράλληλους βίους με τον Έντβαρντ Μουνκ και με θητεία στο ιμπρεσιονιστικό ρεύμα του τέλους του 19ου αιώνα, επιτέθηκε με σφοδρότητα στον αστικό καθωσπρεπισμό, διερεύνησε τα βάθη του ασυνείδητου, υπερέβη και απέρριψε τη θετικιστική αισιοδοξία για να προβάλει την αποσύνθεση και την παρακμή του «νέου και μοντέρνου τρόπου ζωής». Αντλώντας περισσότερο από τη σκοτεινή παράδοση του Μπος και του Μπρέγκελ παρά από το φως των συγχρόνων του, μεταμόρφωσε με οργή και πικρό χιούμορ τα συμβατικά ήθη των «ευτυχισμένων ανθρώπων» της εποχής του σε γκροτέσκες αναπαραστάσεις θλιβερών υποκριτών: σκελετοί, κάμπιες, τέρατα, καταστροφή, ασχήμια, παραμορφωμένα σώματα, πτώματα, θάνατος. Ο χαρακτηρισμός του έργου του από τον Τζούλιο Αργκάν ως «κοινωνικός δαιμονισμός» ίσως συμβαδίζει με αυτό που ο Μοντριάν αποκαλούσε «μοντέρνο μπαρόκ», δηλαδή το τέλος της αυταπάτης της αισιοδοξίας. Το σύνολο του χαρακτικού του έργου και συγκεκριμένα 113 οξυγραφίες, χαλκογραφίες μαλακού βερνικιού και βελονογραφίες, καθώς επίσης και δύο άλμπουμ με λιθογραφίες από τη γνωστή σειρά «Σκηνές από τη ζωή του Χριστού» (31 έργα) και «La Gamme d’Amour» (21 έργα) θα παρουσιαστεί στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, 28 Σεπτεμβρίου – 29 Νοεμβρίου), σε επιμέλεια των Xavier Tricot και Μάρθας Χαλικιά.

Γιάννης Κουκουλάς

Τριάντα χρόνια μετά

Ήταν 4 Σεπτεμβρίου του 1979 όταν τα διάσημα αμερικανικά μπαλέτα Alvin Ailey American Dance Theater έδιναν την παρθενική τους παράσταση στο Ηρώδειο. Στα μισά της μέχρι τώρα καλλιτεχνικής του διαδρομής, το χορευτικό σύνολο που ίδρυσε το 1958 ο Αφροαμερικανός Άλβιν Έιλι, συνέπαιρνε τα θέατρα όλου του κόσμου με τους νεοτερισμούς που εισήγαγε. Και δεν υπήρχε μεγαλύτερη καινοτομία στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 από το να παρακολουθείς έγχρωμους χορευτές επί σκηνής. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και τα Άλβιν Έιλι παραμένουν βαθιά στην καρδιά του ελληνικού κοινού. Το αποδεικνύει η μεγάλη ζήτηση για τις τρεις αρχικά παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής, που τελικά έγιναν πέντε στο διάστημα 24 έως 27 Σεπτεμβρίου ύστερα από τη μεγάλη ζήτηση κατά τη διάρκεια της προπώλησης. Όμως, δεν γιορτάζουμε φέτος μόνο τα 30 χρόνια από την πρώτη αθηναϊκή εμφάνιση του συγκροτήματος. Η Τζούντιθ Τζέιμσον συμπληρώνει το 2009 είκοσι χρόνια στην καλλιτεχνική ηγεσία του. Τον Δεκέμβριο του 1989, ο ίδιος ο Άλβιν Έιλι, λίγο πριν το θάνατό του, έχρισε την Τζούντιθ καλλιτεχνική διευθύντρια των μπαλέτων. Ακολουθώντας την παράδοση του Έιλι, η Τζέιμσον είναι αφιερωμένη στη διακήρυξη της σημαντικότητας των τεχνών στον πολιτισμό, στη διάδοση των πρωτοβουλιών για την ενσωμάτωση του χορού στο κοινωνικό σύνολο και προγραμμάτων για την εισαγωγή των παιδιών στις τέχνες. Ακόμα κι αν δύσκολα σήμερα θα ισχυριζόταν κανείς ότι τα Άλβιν Έιλι βρίσκονται στην πρωτοπορία του παγκόσμιου χορού, υπάρχει πάντα ένας σημαντικός λόγος για να τα δεις από κοντά: η παρουσία τους αφηγείται μια από τις πιο σημαντικές ιστορίες του χορού στον 20ό αιώνα. Σε ένδειξη σεβασμού στη μεγάλη παράδοση των Άλβιν Έιλι, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα παρακολούθησε πριν λίγους μήνες μαζί με την οικογένειά του την παράστασή τους στο Κέντρo Παραστατικών Τεχνών Τζον Φ. Κένεντι, στο πλαίσιο της περιοδείας των μπαλέτων στην Ουάσινγκτον.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Τζούλια σκέτο

Μόλις μπαίνεις δεξιά βρίσκεται το screening room του μπαρ Nixon, όπου κάνει πρεμιέρα σήμερα η «πειραγμένη» (εντός πολλών εισαγωγικών) «Τζούλια» του Στρίντμπεργκ. Η επιλογή του χώρου δεν είναι τυχαία, είναι εύπλαστος και καθόλου «καμένος» από θεατρικές παραστάσεις του παρελθόντος, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Φοινίτση, ο οποίος υπογράφει και τη διασκευή-απόδοση του κειμένου. Το κλασικό έργο του σουηδού δραματουργού, το οποίο γράφτηκε το 1888 για την πάλη των δύο φύλων και την κοινωνική ανισότητα, λειτουργεί εδώ με σύγχρονους όρους, μετατοπίζοντας τη δράση στην Αθήνα του σήμερα. «Δεν με ενδιέφερε να ανεβάσω το συγκεκριμένο έργο σε μία παραδοσιακή εκδοχή. Κάποια στοιχεία του κειμένου απλά δεν λειτουργούν στο σήμερα» αναφέρει ο Φοινίτσης, εξηγώντας τους λόγους που επικαιροποιεί το κείμενο, θίγοντας το πρόβλημα της μετανάστευσης. Η Δεσποινίς Τζούλια του Στρίντμπεργκ, γίνεται λοιπόν σκέτο Τζούλια (Ελευθερία Γεροφωκά), χωρίς το «δεσποινίς», κόρη πάμπλουτου επιχειρηματία από τα βόρεια προάστια και ο υπηρέτης της Ζαν είναι ο Γιάννης (Κρις Ραντάνοφ), ένας οικονομικός μετανάστης που εκτελεί χρέη σοφέρ. Η γιορτή που αναφέρεται στο κείμενο του Στρίντμπεργκ, στην κατά Φοινίτση εκδοχή, μετατρέπεται σε ένα μεγάλο πάρτι με καλεσμένους το υπηρετικό προσωπικό, ένα πάρτι που εξελίσσεται με τη βοήθεια βιντεοπροβολών στην κουζίνα του σπιτιού. «Είναι μία συνομιλία οθόνης και σκηνής», αναφέρει ο σκηνοθέτης. «Διατηρώ την προβολή σε όλη την παράσταση, με την κουζίνα να βρίσκεται πάντα στην οθόνη. Αυτή είναι το σκηνικό». Στη διάρκεια της συγκέντρωσης η μουσική και ο χορός χαλαρώνουν τα σώματα, και το αλκοόλ τα ήθη. Η τελειότητα του lifestyle της Τζούλιας, μιας βλαχομπαρόκ εικόνας, που σύμφωνα με τον σκηνοθέτη μας έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, καταρρέει. Ο μοναδικός που παραμένει νηφάλιος και ταυτόχρονα πιστός στο αρχικό του σχέδιο να ανέλθει ταξικά είναι ο Γιάννης, αυτός ο φιλόδοξος νέος, ο επιβήτορας του σπιτιού. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, «ο Γιάννης δεν έχει άλλο τρόπο να προχωρήσει. Είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα και διαθέτει μία και μόνο ευκαιρία».

Αγγελική Μπιλλίνη

«Βίαιες εντυπώσεις» σε μιαν αβίαστα μεγάλη Ποίηση

Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε έναν ποιητικό τόπο όπου η απουσία του θεού και της θείας του πνοής να αποτελεί πηγή έμπνευσης και μεγαλείου. Όχι ότι η ποίηση του Δημήτρη Αρμάου, που μόλις κυκλοφόρησε σε ένα τόμο 416 σελίδων, έπειτα από μιαν 35ετή περιπλάνηση σε έντυπα του κέντρου και της περιφέρειας, περιφρονεί την προσήλωση στο Υψηλό. Αντίθετα, κάθε δομικό και πνευματικό υλικό της ποίησής του προσβλέπει μόνο στο Υψηλό, όπως αυτό ενυπάρχει στον εν εξελίξει στίλβοντα βίο. Ο πανταχού παρών Θεός απουσιάζει από τη φύση και τους ανθρώπους, εκεί δηλαδή που υπάρχει η ομορφιά: το αιχμηρό εφήμερο όπου νυχθημερόν ματώνεται και ιαίνεται η ανθρωπότητα και η απουσία του Θεού αυξάνει την παρουσία του Ανθρώπου. Εκεί, στις ρωγμές της ζωής όπου ο άνθρωπος στα όρια του χρόνου σκαρώνει τη δική του τραγωδία, τις μικρές και μεγάλες του στιγμές, ο Αρμάος αντικαθιστά τη θεϊκή απουσία με την παρουσία της γλώσσας. Κι εκεί διαπρέπει δημιουργώντας έναν αξεπέραστο ποιητικό λόγο, αυτάρκη και διάφανο, με τις οφειλές και τις καταβολές του ξεκάθαρες, διεκδικώντας ωστόσο τα δικά του δίκαια αριστεία. Πρόκειται για μια ποίηση που χαρίζει στο ασήμαντο μεγαλείο και στο σημαντικό λάμψη, ταυτίζοντας τη γλώσσα με την πατρίδα και την ελπίδα της. Ποιήματα πολλαπλών αναγνώσεων, με ιδιοφυή οξύτητα, που ανακαλεί τον βιτριολικό Καβάφη, όσο κι αν αυτό δεν γίνεται εύκολα φανερό, και ας μου επιτραπεί, εμπνεόμενα από μια αρρενωπή δύναμη. Γι’ αυτή τη σπάνια ποιητική συλλογή των εκδόσεων Ύψιλον («Βίαιες εντυπώσεις / Των ετών 1975-2007», εικονογράφηση: Αλέξης Ταμπουράς) θα επανέλθουμε σύντομα εκ νέου.

Ξενοφών Μπρουντζάκη

Ροκ αισθηματίες

Λονδρέζοι από τη… Νέα Ζηλανδία οι Veils, παίζουν αύριο στο Gagarin 205. Μας τη χρωστούν αυτήν την επίσκεψη. Η συναυλία τους είχε προγραμματιστεί για τα τέλη Ιουνίου, αλλά διάφοροι «απρόβλεπτοι» παράγοντες δεν το επέτρεψαν. Κάλλιο αργά… Σημειώνω, για να το διευκρινίσουμε, πως η καταγωγή τους είναι από τη Νέα Ζηλανδία, αλλά κατοικούν εδώ και πολλά χρόνια στο Λονδίνο. Τι λένε τα διάφορα μουσικά έντυπα του εξωτερικού για τον ήχο τους; Ό,τι διαθέτουν επιρροές από Joy Division και Τζεφ Μπάκλεϊ. Μέχρι για Νικ Κέιβ λένε, για Birthday Party και Triffids. Εντάξει, μην το παρακάνουμε. Αν τα είχαν όλα αυτά θα αναφερόμασταν στο γκρουπ φαινόμενο των τελευταίων χρόνων στη μουσική. Όχι πως δεν υπάρχουν διάφορα ψήγματα στα τραγούδια τους, δείγματα σπουδαίων γονιδίων. Ο ηγέτης τους Φιν, άλλωστε, είναι ο γιος του Μπάρι Άντριους, του παλιού κιμπορντίστα των XTC. Το καλό είναι που τους βλέπουμε live τώρα τους Veils, λίγο μετά την κυκλοφορία του ολοκαίνουργιου άλμπουμ τους. Του εξαιρετικού «Sun Gangs» και μάλλον του πιο ώριμου της καριέρας τους. Είναι ο τρίτος τους δίσκος, μετά τo «Nux Vomica» και το ντεμπούτο τους «The Runaway Found», το οποίο κυκλοφόρησε στη θρυλική Rough Trade, σε παραγωγή του Μπέρναρντ Μπάτλερ, πρώην κιθαρίστα των Suede. Και κάτι ακόμα δελεαστικό για την αυριανή τους συναυλία, πέραν φυσικά της καλής τους σκηνικής παρουσίας. Θα δείτε από κοντά και την αισθαντική μπασίστρια Σοφία Μπερν.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Μπομπ Ντίλαν, όπως λέμε Ματίς

Είναι ευρέως γνωστό ότι στη μουσική του αναζητούσε ανέκαθεν νέες φόρμες έκφρασης. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι έκανε το ίδιο και στη ζωγραφική του. Ο λόγος για τον Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 2010 θα παρουσιάσει 100 έργα του στην Εθνική Πινακοθήκη της Δανίας, στην Κοπεγχάγη. Μόλις δύο χρόνια πέρασαν από την πρώτη ατομική του έκθεση και το γεγονός ότι ο επιμελητής του μουσείου Κάσπερ Μόνραντ τον παρομοιάζει με τον Ματίς δεν είναι καθόλου τυχαίο. «Η εικαστική προσέγγιση του Ντίλαν έχει μελετηθεί ελάχιστα και αυτή είναι μια καλή ευκαιρία ερμηνείας του έργου του» σχολιάζει. Η έκθεση θα περιλαμβάνει πολλούς πίνακες από την περίφημη σειρά «The Drawn Blank», η οποία παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Λονδίνο με ιδιαίτερη επιτυχία. Αυτό όμως που αναμένεται εναγωνίως είναι τα 30 νέα έργα μεγάλων διαστάσεων της σειράς «Brazil», τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά. Ο ίδιος ο Ντίλαν διατείνεται πως ζωγραφίζει ό,τι τον εμπνέει. «Μπορεί να μετατρέψω ένα μπολ με φρούτα σε καθημερινό δράμα. Οι γυναίκες είναι δυναμικές και γι’ αυτό τις απεικονίζω με αυτόν τον τρόπο» σχολιάζει. Όσο για την ξαφνική έξαρση της δημιουργικότητάς του, υποστηρίζει ότι μέχρι σήμερα κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη ζωγραφική του και τώρα ξαφνικά τρέχει για να ανταποκριθεί στη ζήτηση.

Ελίνα Μπέη

Pause στον χρόνο

Ζει και εργάζεται στο Θησείο, συγκεκριμένα στην Πνύκα. Από εκεί εμπνέεται τα θέματα των έργων της. Η Κλαίρη Τσαλουχίδη-Χατζημηνά, μαθήτρια των Γιώργου Ρόρρη και Βασίλη Χάρου, στήνει το καβαλέτο της στο ατελιέ στην ταράτσα του σπιτιού της και μεταφέρει στον καμβά εικόνες-στιγμές από τη γύρω περιοχή. Στην έκθεση με τίτλο «Απέναντι από την Ακρόπολη», η οποία παρουσιάζεται από σήμερα και μέχρι τις 14 Οκτωβρίου στην γκαλερί Αργώ (Νεοφύτου Δούκα 5, Κολωνάκι), παρουσιάζει εκατό μικρές ζωγραφιές παστέλ, από τις οποίες μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο μη Κερδοσκοπικό Σωματείο «Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος». Με χρώματα ήρεμα και ζεστά η καλλιτέχνις αναπαράγει τοπία της γύρω περιοχής που αντιστέκονται στον χρόνο: Ακρόπολη, Λυκαβηττός, Στοά του Αττάλου, Αστεροσκοπείο, Αγία Μαρίνα, Λόφος του Φιλοπάππου, Υμηττός, αλλά και σπίτια της Αθήνας όπως ήταν παλιά, με τα ρούχα απλωμένα στην ταράτσα και τα γεράνια στα μπαλκόνια. Σύμφωνα με την ίδια, «μόνο οι εποχές αλλάζουν. Το τοπίο, σε πείσμα των καιρών, παραμένει αναλλοίωτο, απέναντι σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με απίστευτη ταχύτητα».

Μαρία Κούβελα

Λυρική, στον αστερισμό της κρίσης

Ήταν Οκτώβριος του 2006 και οι στάσεις των λεωφορείων στους δρόμους της Αθήνας ήταν γεμάτες με τις «προχωρημένης» αισθητικής διαφημίσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις πρώτες δύο παραγωγές που έφεραν την υπογραφή του νέου, τότε, καλλιτεχνικού διευθυντή Στέφανου Λαζαρίδη. Ανέτελλε μια νέα εποχή για την κουρασμένη μας όπερα, αυτό ήταν σίγουρο, ακόμα κι αν φαινομενικά τίποτα δεν είχε αλλάξει. Οι αβανγκάρντ επιλογές του κ. Λαζαρίδη ανέβαιναν στο επαρχιακό Ολύμπια της οδού Ακαδημίας, ενώ οι συγκρούσεις με τους συνδικαλιστές και τα σωματεία ήταν στην ημερήσια διάταξη. Όλα είχαν ζωντανέψει ξαφνικά και η Λυρική έγινε λίγο «μόδα». Ένα χρόνο μετά, ο κ. Λαζαρίδης ιδιώτευε, εξαναγκασμένος σε παραίτηση ύστερα από διαφωνίες με το Δ.Σ. Τον αντικατέστησε ο Ιταλός με ελληνικές ρίζες Τζιοβάνι Πάκορ, ενώ το έστω μακρινό ορόσημο της κατασκευής του νέου κτιρίου στο Δέλτα Φαλήρου κρατούσε τη φλόγα ζωντανή. Μέχρι που φτάσαμε στην επιστολή παραίτησης του Προέδρου του Δ.Σ. Οδυσσέα Κυριακόπουλου πριν δύο εβδομάδες. Εκεί έκανε ανοιχτά λόγο για χρέη της Λυρικής προς τράπεζες, προμηθευτές, ΙΚΑ, αμοιβές εργαζομένων και τρίτους, που ξεπερνούν τα 10 εκατ. ευρώ αντί για 7 στην αρχή του χρόνου και για τις κυρώσεις με αγωγές εξώσεως και ποινικές συνέπειες για τον πρόεδρο του Δ.Σ. Το τελευταίο επεισόδιο της κρίσης παίχτηκε με την αναβολή της προγραμματισμένης για τις 7 Οκτωβρίου πρεμιέρας της όπερας «Ριγκολέτος», που μετατέθηκε στις 30 Οκτωβρίου, «λόγω των επικείμενων εκλογών και των δυσλειτουργιών που προκαλούνται εξαιτίας απαγόρευσης προσλήψεων». Αναβλήθηκαν επίσης οι πρεμιέρες της ελληνικής οπερέτας («Το μικρόβιο του έρωτα») και της παιδικής σκηνής («Η νυχτερίδα») για τις 12 και 25 Δεκεμβρίου 2009, αντίστοιχα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ύστερα από κοινή συνεννόηση του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ κ. Πάκορ και του Διοικητικού Συμβουλίου περικόπτεται το προϋπολογισμένο κόστος των παραγωγών της καλλιτεχνικής περιόδου 2009-2010 κατά 1.100.000 ευρώ. Το Υπουργείο Πολιτισμού υποσχέθηκε αμέσως μετά την παραίτηση Κυριακόπουλου την απελευθέρωση πόρων της τάξεως του ενός εκατομμυρίου. Αυτό όμως που έχει απελπισμένα ανάγκη σήμερα η Λυρική δεν είναι μόνο τα χρήματα. Λείπει το όραμα και η ελπίδα για το μέλλον.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

 

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 20:32