– Στη σύγχρονη όπερα «Tomorrow, in a Year» που παρουσίασε η διεθνής κολεκτίβα καλλιτεχνών Hotel Pro Forma στο Παλλάς. Γιατί κι αν η ομάδα «βρίσκεται στην κορυφή της πρωτοπορίας της Ευρώπης», όπως φρόντισαν να μας ενημερώσουν εκείνοι που την κάλεσαν, με τη συγκεκριμένη παραγωγή απέδειξε και ότι βρίσκεται και στην… κορυφή της σύγχυσης.

ΠΛΗΝ

– Στη σύγχρονη όπερα «Tomorrow, in a Year» που παρουσίασε η διεθνής κολεκτίβα καλλιτεχνών Hotel Pro Forma στο Παλλάς. Γιατί κι αν η ομάδα «βρίσκεται στην κορυφή της πρωτοπορίας της Ευρώπης», όπως φρόντισαν να μας ενημερώσουν εκείνοι που την κάλεσαν, με τη συγκεκριμένη παραγωγή απέδειξε και ότι βρίσκεται και στην… κορυφή της σύγχυσης. Εκτός αν είμαστε οι μόνοι που δεν καταλάβαμε τι ήθελε να πει ο ποιητής.

– Στους Γιάννη Ζουγανέλη και Σάκη Μπουλά, όχι για το κέφι και τη διάθεσή τους που πάντοτε είναι αμείωτα (όπως τώρα στην Ακτή στην οδό Πειραιώς), αλλά γιατί δεν ανανεώνουν το… χιουμοριστικό ρεπερτόριό τους. Τις ίδιες ιδέες, τα ίδια σκετς, τα ίδια αστειάκια, τις ίδιες γκριμάτσες παρουσιάζουν από την εποχή του «Αχ! Μαρία» έως σήμερα. Ως πότε; Γιατί όσο κι αν τους έχουμε αγαπήσει, το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς!

– Στο Παρθεναγωγείων Αρρένων όπου μουσικές, είδη, κωμικά σκετς συνυπάρχουν ατάκτως ερριμμένα, δίχως νοηματική σειρά, σε ένα πρόγραμμα που άγχεται να είναι απ’ όλα: και ροκ και λαϊκό! Και «Γυριστρούλα» και «Φλασάκι». Και «Μακρυμάλλης» και «Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής». Και «When The Smoke Is Going Down» και «Τέλι τέλι». Συν εφηβικά σκετσάκια, ανέκδοτα, προβολές. Και το κλου; Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αισθητά πιο κουρασμένος από άλλες φορές, να ερμηνεύει την «Πριγκιπέσσα» του Μάλαμα. Τελικά… κι αν είμαι ροκ να με φοβάσαι, ιδιαίτερα αν αρνούμαι να μεγαλώσω (καλλιτεχνικά).

– Στη Μάρθα Φριντζήλα γιατί το «Kubara Project» είναι μεγάλης διάρκειας. Όσο καλό κι αν είναι ένα πρόγραμμα, κι αυτό είναι, η μεγάλη διάρκεια λειτουργεί πάντα αρνητικά.

– Στον Αλέξανδρο Μπουρδούμη ο οποίος, εν μέσω τηλεοπτικών εμφανίσεων, φιγουραρίσματος σε «κίτρινα» έντυπα, τραγουδιστικής παρουσίας και θεατρικής δραστηριότητας, υποδύεται τον Νικ στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι. Η ερμηνεία του, μηχανική και άνευρη, είναι υποδεέστερη των συμπρωταγωνιστών του, σχεδόν εκτός κλίματος παράστασης. Μήπως νομίζει ότι με το να βάψει τα μαλλιά του ξανθά έγινε ο ρόλος; Μα δεν παίζει την Αλίκη Βουγιουκλάκη!

– Εποχή λιτότητας στο θέατρο κι αυτό αντικατοπτρίζεται στα σκηνικά και τα κοστούμια. Για παράδειγμα, στο Απλό Θέατρο το αδιάφορο σκηνικό μοιάζει να έχει γίνει από δάνεια παλαιότερων παραστάσεων, ενώ τα κοστούμια δεν ήταν ό,τι πιο καλαίσθητο και φώναζαν την κακή τους ποιότητα. Στο Αγγέλων Βήμα, πάλι, στο «Εσύ και τα σύννεφά σου» ο σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης έχει χριστεί και σκηνογράφος-ενδυματολόγος, υπογράφοντας τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία. Αλλά και στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης πολύ miserable και φτωχικό είναι το σκηνικό στο «Μάτια τέσσερα».

– Σε όσους δημοσιογραφούντες δεν έκαναν τον κόπο να γράψουν δυο λόγια για τον χαμό του Κώστα Βουκελάτου, ενός αριστοκράτη της ανάγνωσης ο οποίος αποδελτίωνε συστηματικά και για χρόνια τη βιβλιογραφική παραγωγή στο περιοδικό του «Ιχνευτής». Ήταν ο ίδιος κομπιούτερ πριν από τα κομπιούτερ, υπηρετώντας με αγάπη μια έκδοση-μπούσουλα, και για τους αναγνώστες και για τους επαγγελματίες στο χώρο των εκδόσεων.

– Στον παλαίμαχο ραδιοφωνικό παραγωγό Κώστα Ζουγρή, ο οποίος επαξίως διεκδικεί το Όσκαρ της πιο Βαρετής Μουσικής Στήλης σε Εφημερίδα. Υπό τον εμπνευσμένο (;) τίτλο «Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά», έκατσε κι απαρίθμησε, εν είδει

σχολικής έκθεσης, δεκάδες ελληνικά και ξένα τραγούδια, τα οποία μιλάνε για το… πρωί! Ξέχασε όμως ένα. Αυτό που λέει: «Κάθε πρωί σκαρώναμε μαζί με το Ζουγρή / ταξίδια μακρινά ως το Γουδί…».

– Τώρα που βρήκαμε παπά… Κάπως έτσι φαίνεται ότι σκέφτονται μερικές μουσικές σκηνές, όπως η Ακτή στην οδό Πειραιώς. Όπου συμβαίνει το αδιαχώρητο και οι θαμώνες κάθονται στριμωγμένοι όσο δεν παίρνει άλλο και ο ένας στην πλάτη του άλλου. Κυριολεκτικά!

– Στο Alter για τις περισσότερες διαφημίσεις CD που προβάλλει χωρίς να αναφέρει τα ονόματα των καλλιτεχνών. Λίγα κακομονταρισμένα πλάνα και ένα τραγούδι θεωρούν πως είναι αρκετά. Ας πούμε, λοιπόν, πως η διαφήμιση με πείθει και θέλω να αγοράσω ένα CD αλλά δεν αναγνώρισα τον τραγουδιστή. Τι ακριβώς θα ζητήσω από το μαγαζί; «Θέλω αυτό το CD που διαφημίζει το Alter με ένα τραγούδι που πάει κάπως έτσι και τραγουδάει ένας με πολλά μαλλιά και γυαλιά»;

ΣΥΝ

+ Στην ανανεωτική ματιά της Τζένης Μαστοράκη στη μετάφραση του «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι. Λόγος σύγχρονος, αιχμηρός, αλλά με χιούμορ και πνεύμα σημερινό, ο οποίος αφενός δεν προδίδει το πνεύμα του συγγραφέα και αφετέρου περνάει στο κοινό, κατεβάζοντας το έργο στην πλατεία.

+ Στους Δημήτρη Καταλειφό και Ράνια Οικονομίδου, οι οποίοι ερμήνευσαν υποδειγματικά τους ρόλους των Τζορτζ και Μάρθας αντίστοιχα, στο έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, μια ακαδημαϊκή κατά τα άλλα παράσταση που τους οφείλει τα μέγιστα.

+ Στον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη για τη σκηνοθεσία του στα «Μάτια τέσσερα» του Γιάννη Τσίρου. Ο σκηνοθέτης αξιοποίησε χαρακτηριστικά στοιχεία της δομής του κειμένου, όπως η κινηματογραφική του γραφή, η πυκνότητα του χρόνου και η γρήγορη αλληλουχία των σκηνών, φτάνοντας σε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα.

+ Στη Μάρθα Φριντζήλα για την παραγωγή «Kubara Project», ένα σχεδόν τρίωρο πρόγραμμα (Μετρό, Γκύζη), στο οποίο συνδυάζει Χατζιδάκι έως Φοίβο και Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, Μοντινάρη με την Άγια Νύχτα. Η ίδια, αντιμετωπίζοντας το κάθε τραγούδι σαν ένα μονόπρακτο, καταφέρνει να περνάει από το ένα είδος στο άλλο με ευκολία.

+ Το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας έχει αποδείξει την αγάπη του στο σινεμά μέσα από το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και την επιβεβαιώνει προβάλλοντας κάθε Τετάρτη (ξεκινώντας από χθες και μέχρι τις 31 Μαρτίου) εξαιρετικά ντοκιμαντέρ πρόσφατης παραγωγής, τόσο ελληνικά όσο και διεθνή. Από τις φωτιές στην Πελοπόννησο το 2007 μέχρι τον μυθικό πιανίστα Γκλεν Γκουλντ κι από τα σκουπίδια του Καΐρου μέχρι το ελληνικό χιπ-χοπ, οι θεματικές των φιλμ αποτελούν τον καλύτερο λόγο για να ανηφορίζετε τις επόμενες Τετάρτες μέχρι τα «ορεινά» της οδού Σίνα.

+ Ονομάζεται Ευτέρπη Χαραλαμπίδη, είναι φυσικά ελληνικής καταγωγής, έχει γεννηθεί στη Βολιβία, είναι σκηνοθέτις και η ταινία της «Libertador Morales, El Justiciero» εκπροσωπεί τη χώρα της στην κατηγορία του Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Οι πιθανότητες να βρεθεί στην πεντάδα είναι μάλλον ελάχιστες, αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού. Όπως απέδειξε και ο Σπύρος Σταθουλόπουλος με το «PVC-1» δυο χρόνια πριν, μια ταινία που τον έφερε από την Κολομβία στο Φεστιβάλ των Καννών, δεν είναι το μέγεθος της χώρας αλλά αυτό του ταλέντου και της θέλησης που κάνει κάποιον να πάει μπροστά. Κάτι που ευτυχώς τον τελευταίο καιρό αποδεικνύουν και έλληνες σκηνοθέτες που ζουν και δουλεύουν… και στην Ελλάδα.

+ Στον σκηνοθέτη και μουσικό Αλέξανδρο Βούλγαρη, άλλως πως «The boy», ο οποίος, σε ερώτηση περί του «αληθινού underground» φέρνει ένα πολύ καλό παράδειγμα. «Το πραγματικό αντεργκράουντ είναι οι άνθρωποι που το υπηρετούν εν γνώσει τους και όχι επειδή δεν τους ανοίγει την πόρτα το μέινστριμ. Αυθεντικός αντεργκράουντ καλλιτέχνης, αλλά ταυτόχρονα και κάτι πολύ παραπάνω από αυτόν τον ορισμό, είναι ο ηθοποιός Άρης Ρέτσος», λέει ο Boy.

+ Στον συγγραφέα και δάσκαλο Φώτη Τερζάκη και την Εταιρεία Διαπολιτισμικών Σπουδών που συνεχίζουν το πολύ σπουδαίο έργο τους με σεμινάρια, διαλέξεις και συζητήσεις πάνω στη φιλοσοφία, την ιστορία, τη θρησκειολογία, την αισθητική. Μετακόμισαν σε έναν όμορφο καινούργιο χώρο (Μαυρομιχάλη και Βουλγαροκτόνου) και οι δύσκολοι καιροί μας δεν φαίνεται να τους πτοούν.

+ Στη νέα Γκαλερί με το εμπνευσμένο όνομα This is not a Gallery, που παρά την κρίση άνοιξε στην καρδιά της Αθήνας, στην οδό Σωκράτους και στις 21 Ιανουαρίου εγκαινιάζει τη νέα της έκθεση «Μικρά έργα σε χαρτί» με συμμετοχή 11 καλλιτεχνών.

+ Στον Γιάννη Μπέζο, διότι έδωσε μια απλή και πειστική απάντηση σε όσους πάλι γκρινιάζουν για «κρίση στο θέατρο», η οποία οφείλεται στην κρίση της οικονομίας, τη νέα γρίπη κ.λπ. «Την κρίση την αντιμετωπίζεις με καλή δουλειά. Πιστεύω ότι ο θεατρόφιλος θα πάει να δει την καλή παράσταση», είπε, καθώς ετοιμάζεται να παίξει Δον Ζουάν στο Εθνικό σε σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη.