Ο Λάκης Λαζόπουλος σε συνέντευξή του μίλησε για τους γονείς, την πορεία του, τα λάθη και πώς αντιμετωπίζει τα αρνητικά σχόλια.

Στο πλαίσιο αυτής της μοναχικότητας θα λέγατε ότι έχετε αφήσει τον κόσμο να γνωρίσει και να πλησιάσει τον πραγματικό Λάκη και όχι μόνον αυτόν της TV;

 Στον κόσμο δεν είπα ποτέ ψέματα. Αυτήν τη γραμμή των ψεμάτων δεν την ακολούθησα. Αλλά δεν άφησα και να με γνωρίσουν. Ξέρεις, υπάρχει μια προσωπική στιγμή στην ιστορία του καθενός που λες ως εδώ και αυτή η στιγμή καθοδηγεί ύστερα τη ζωή μας. Γράφω ένα βιβλίο που λέγεται Η Νύχτα που Μεγάλωσα. Μέσα εκεί, λοιπόν, περιγράφω αυτή την καθοριστική στιγμή στη δική μου ζωή. Μια στιγμή που έχει σταθεί στο μυαλό και στην ψυχή μου. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου υπάρχουν επίσης και σκηνές που περιγράφουν πώς αντιμετώπιζα κάθε φορά έναν πόλεμο που μου γινόταν, ποια στρατηγική ακολουθούσα μέσα μου, τι έλεγα και τι όχι.

Ποια είναι αυτή η καθοριστική στιγμή στη δική σας ζωή;

 Θα σου πω μια ιστορία. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ σιωπηλός άνθρωπος. Έδινε την εικόνα του αθόρυβου και απόμακρου. Όταν, λοιπόν, ήμουν μικρός υπήρχαν μεγάλες εντάσεις μεταξύ μας. Ένιωθα ότι ήταν πολύ αυστηρός και υπερβολικά πειθαρχημένος και αυτήν τη στρατιωτική πειθαρχία ζητούσε και από εμάς. Είχε ένα ντουλάπι όπου έβαζε μέσα τα πράγματά του. Όταν πέθανε, ψάξαμε να βρούμε το κλειδί της ντουλάπας. Έπειτα από κάποιο διάστημα, ψάχνοντας τα πάντα, αυτό το κλειδί βρέθηκε και το ντουλάπι άνοιξε. Εγώ, λοιπόν, γνώρισα τον πατέρα μου όταν άνοιξα αυτό το ντουλάπι. Τον κατάλαβα όταν είχε φύγει ήδη από τη ζωή. Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, αυτό που με ρώτησες πριν, αν άφησα τον κόσμο να με γνωρίσει, θα σου απαντήσω πως θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να βγει κάτι καλό για εμένα όταν ανοιχτεί το ντουλάπι, παρά να το προβάλω εγώ. Έχω μια μανία σαν τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου να κρατάω πολλά πράγματα για εμένα, να τα καταγράφω και να αφήνω τις κακίες να περνούν, γιατί αλλιώς θα χάσω χρόνο από το ταξίδι μου. Κι εγώ έχω το ταξίδι μου, έχω τα πανιά μου, δεν θέλω να με κατεβάζουν από το πλοίο.

Αν επιτρέπεται, τι είχε μέσα εκείνο το ντουλάπι του πατέρα σας;

Όταν τελείωσα το σχολείο, έπρεπε να δώσω εξετάσεις για να περάσω στο πανεπιστήμιο. Επειδή φοβόμουν μήπως κοπώ, ήθελα να γραφτώ και σε μια σχολή του εξωτερικού για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Τότε ήταν πολύ της μόδας να γράφονται τα παιδιά σε πανεπιστήμια της Ιταλίας. Το είπα στον πατέρα μου αυτό και θυμάμαι τόσο έντονα τον καβγά που επακολούθησε, σαν να έγινε χτες. Μου απάντησε χαρακτηριστικά: «Δεν έχεις καμία συναίσθηση της πραγματικότητας. Εμείς δεν έχουμε λεφτά να ζήσουμε κι εσύ μου ζητάς λεφτά για πανεπιστήμιο στην Ιταλία. Δεν είμαι τράπεζα εγώ να πληρώνω τις δικές σου σπουδές. Να στρώσεις τον κώλο σου μέχρι αυτός να γίνει κοτλέ για να περάσεις σε ελληνικό πανεπιστήμιο . Μου ξέκοψε μαχαίρι κάθε πιθανότητα να φύγω στην Ιταλία. Πέρασα τελικά σε ελληνικό πανεπιστήμιο, τελείωσα τη Νομική, ο πατέρας μου πέθανε χρόνια αργότερα. Με είχε γράψει στην Ιταλία. Δεν μου το είπε ποτέ. Το βρήκα γραμμένο εκεί, μέσα σ’ εκείνο το ντουλάπι. Και αυτό είναι το μικρότερο απ’ όσα βρήκα εκεί μέσα. Από αυτόν τον πατέρα, λοιπόν, και μ’ αυτόν τον τρόπο, έμαθα ότι δεν χρειάζεται να πουλάς καλοσύνες. Η αλήθεια είναι διακριτική και έχει από τη φύση της μια ευγένεια. Θα καθίσει λίγο παραπέρα. Το ψέμα είναι πάντα μπροστά. Ζούμε στην εποχή της επίδειξης, τού όλα πρέπει να γίνονται στα φανερά και όλα να απαντώνται. Εγώ δεν έχω κανέναν λόγο να απαντήσω. Ξέρω τον χαρακτήρα μου, ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τη στόχευσή μου και ξέρω τι νιώθω μέσα μου. Και η βεβαιότητα αυτή για το τι είμαι με κάνει να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

Άρα ο Λάκης δεν εξαπάτησε, δεν πρόδωσε, δεν παραπλάνησε;

Όχι, είπα αυτά που πίστευα και αν έκανα κάποια λάθη, τα πλήρωσα. Κατάφερα να αποκτήσω δυνατή σχέση με το κοινό. Με αγάπησαν και μου έδωσαν τα πάντα. Είναι λογικό και να θυμώσουν μαζί μου και να νευριάσουν. Θυμώνεις πάντα μ’ αυτόν που αγαπάς. Ασφαλώς εγώ μπορώ να τους νευριάσω. Γιατί σε μένα έχουν δώσει και από μένα περιμένουν να τους ανταποδώσω ό,τι έδωσαν. Και πρέπει να το σεβαστώ αυτό το πράγμα. Και αυτό έμαθα από το σπίτι μου να το κάνω. Η μάνα μου μού έλεγε: Ό,τι και να λένε, ό,τι και να γράφουν, εσύ θα κοιτάς τον κόσμο στα μάτια και αν έχεις κάνει λάθος, στα μάτια τους θα το δεις και θα πεις “συγγνώμη, έκανα λάθος” ή “συγγνώμη, δεν έκανα λάθος” . Εκεί απευθύνομαι, λοιπόν, εγώ. Εκεί κοιτάω και πουθενά αλλού. Στο κοινό. Γι’ αυτό και δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να έχω έναν δημοσιογραφικό κύκλο προστασίας. Γιατί δεν θέλω να μεταχειρίζομαι τους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να εισπράττεται ως απόσταση, αλλά μπορεί να μην είναι και απόσταση. Μπορεί να είναι ότι εγώ θέλω την αξιοπρέπειά τους όρθια. Δεν έχω σηκώσει ποτέ το τηλέφωνο να παραπονεθώ για ό,τι έχει γραφτεί ή να πω αλλάξτε το , και αυτό ως δημοσιογράφος θα το ξέρεις. Δεν με ενδιαφέρει. Γράψτε ό,τι θέλετε. Αδικήστε με, λοιπόν.

Πηγή: Down Town