Λόγω ημέρας θα θυμηθούμε μια πολύ μακρινή αλλά με πολλές ομοιότητες  περίπτωση αγανακτισμένων, αντιδυτικής ρητορικής και υπερήφανης εθνικής πολιτικής.  Ήταν 29 Μαΐου 1453… 

Με την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα το οποίο είχε διχάσει ολόκληρη την Βασιλεύουσα και σχετιζόταν με την Ένωση των Εκκλησιών. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού και του κλήρου τασσόταν ενάντια στο ενδεχόμενο της Ένωσης. Αντίθετα, ο αυτοκράτορας ήταν αποφασισμένος να αγωνιστεί υπέρ αυτής της υπόθεσης γιατί θεωρούσε ότι το γεγονός αυτό προσέφερε την μοναδική ευκαιρία για να λάβει το Βυζάντιο βοήθεια από την Δύση.   Δίχως αυτή τη βοήθεια, η αυτοκρατορία ήταν καταδικασμένη. Φανατικός πολέμιος της ένωσης αναδείχθηκε ο Γεώργιος Σχολάριος ο οποίος το 1450 έφυγε από την υπηρεσία του αυτοκράτορα για να καλογερέψει στη Μονή Παντοκράτορος με το όνομα Γεννάδιος. Αντίθετα με τον Γεννάδιο, ο πατριάρχης Γρηγόριος Γ ΄ Μαμμής προσπάθησε να στηρίξει τον αυτοκράτορα  διατηρώντας, ωστόσο, και την ειρήνη στους κόλπους της Εκκλησίας. Παρ’ όλα αυτά, η λυσσαλέα επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον των ενωτικών οι ανθενωτικοί προεξάρχοντος του Γενναδίου είχε σαν αποτέλεσμα ο Πατριάρχης να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη τον Αύγουστο του 1451 και να μην επιστρέψει ποτέ. 

Από την άλλη, ο Κωνσταντίνος κατέβαλε απεγνωσμένες προσπάθειες προκειμένου να λάβει βοήθεια από την Δύση. Στο παπικό θρόνο εκείνη την εποχή καθόταν ο πάπας Νικόλαος Ε΄ ο οποίος διόρισε στην Κωνσταντινούπολη ως παπικό λεγάτο, τον Καρδινάλιο Ισίδωρο του Κιέβου. Μαζί του  απέστειλε και διακόσιους Ναπολιτάνους τοξότες που κατέφτασαν στις 26 Οκτωβρίου του 1452.  Ο Ισίδωρος πίεσε τον Κωνσταντίνο να δεχτεί μιαν επίσημη διακήρυξη της Ένωσης, η οποία διαβάστηκε μεγαλόφωνα στην Αγία Σοφία στις 12 Σεπτεμβρίου  του ιδίου χρόνου.  Όμως, η αντίδραση του παρακινημένου από τους ιερείς, λαού ενάντια στην Ένωση ήταν τέτοια που σταμάτησε να πηγαίνει στην Εκκλησία… Η τελευταία ελπίδα για την σωτηρία της Κωνσταντινούπολης και την αλλαγή της Ιστορίας είχε χαθεί λόγω της λυσσαλέας αντίδρασης του κλήρου στην Ένωση των χριστιανικών Εκκλησιών.

Στο μεταξύ, ο Κωνσταντίνος στη διάρκεια του χειμώνα σχεδίαζε πυρετωδώς την άμυνα της πόλης προκειμένου να μπορέσει στοιχειωδώς να αντιμετωπίσει την επερχομένη πολιορκία. Οι προετοιμασίες επικεντρώθηκαν κυρίως στην αποθήκευση τροφίμων, στην συγκέντρωση πυρομαχικών και στην κατασκευή οχυρωματικών έργων. Ο  αυτοκράτορας ανέθεσε επίσης στον Φραντζή να απογράψει τους ικανούς για μάχη, άντρες της πόλης. Ο αριθμός των εντός των τειχών υπερασπιστών της βασιλεύουσας ανέρχονταν μόλις στους εφτά χιλιάδες άντρες, πολλοί εκ των οποίων ήταν Ενετοί και Γενουάτες που είχαν προσφερθεί να βοηθήσουν τους Έλληνες…  Όπως φαίνεται και από την απογραφή, η τύχη της πόλης είχε προδιαγραφεί μιας και μέγα πλήθος αξιόμαχων αντρών είχε προ πολλού εγκαταλείψει την πόλη αναζητώντας την τύχη του κάπου στην Δύση. Στους λιγοστούς υπερασπιστές της Βασιλεύουσας προστέθηκαν και περίπου εφτακόσιοι Γενουάτες στρατιώτες με επικεφαλής τον Τζοβάνι Τζουστινιάνι Λόνγκο. Μάλιστα, σε αυτόν ανατέθηκε η άμυνα της πόλης ενώ οι ντόπιοι Ενετοί έθεσαν τον στόλο τους στην υπηρεσία του αυτοκράτορα. 

Ανθενωτικοί – Αγανακτισμένοι και υπερήφανοι…