Τα θλιβερά γεγονότα σχετικά με την επίθεση στον Μπουτάρη έφεραν στο προσκήνιο της επικαιρότητας  την μεγάλη κι επικίνδυνη πληγή της βίας. Μιας βίας η οποία διεκδικεί να αντικαταστήσει τους θεσμούς της πολιτείας και να αποδίδει δίκαιο χειροδικώντας. Πέραν της σοβαρότατης πολιτικής διάστασης του ζητήματος υπάρχει και αυτή , που δεν αναδείχτηκε επαρκώς, η οποία μεταλλάσει τα πολιτισμικά ήθη της χώρας μας. Σε καμιά κοινωνία δεν γίνεται ανεκτό νεαρά άτομα να κτυπούν με τόση βαναυσότητα έναν αδύναμο γέροντα. Από μόνο του το φαινόμενο είναι απεχθές : εκτός κάθε πολιτισμικής συνθήκης.

Αυτά ως προς το επεισόδιο. Εμείς όμως θα σταθούμε στην πολιτική  προέκταση και εκμετάλλευση αυτού του αποτρόπαιου γεγονότος. Όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης ένα πάγιο αίτημα κυρίως των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων ήταν η απεμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης από τα κομματικά παιχνίδια της κεντρικής εξουσίας. Με αυτό τον τρόπο και εξασφαλίζοντας την αποκομματικοποίησή της  η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε απερίσπαστη να συγκεντρωθεί  στο έργο της , για παράδειγμα να μαζεύει τα σκουπίδια, και να απέχει από τους …συμβολισμούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής. 

Ο Γιάννης Μπουτάρης, είναι ένα πρόσωπο που ξέρει να τραβά το ενδιαφέρον, πράγμα που το γνωρίζει ο πρωθυπουργός που ειδικεύεται στους συμβολισμούς. Ωστόσο το να τρέχει στην Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός της χώρας  και μετά την συμπαράσταση του να εμπλέκει τον δήμαρχο και στο πρόσωπο του συνολικά την τοπική αυτοδιοίκηση, στο λαβύρινθο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, δεν βοηθά ούτε τον ένα ούτε τον άλλο.

Κυρίως όμως υποβαθμίζει το έργο και τη σημασία της τοπικής αυτοδιοίκησης την οποία μετατρέπει σε υποχείριο της κεντρικής εξουσίας. Και η πρόταση του πρωθυπουργού για ευρύτερο μέτωπο εναντίον ενός άλλου μετώπου δεν βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση και κυρίως προς το πάγιο αίτημα των δυνάμεων της Αριστεράς να απεμπλακεί η τοπική αυτοδιοίκηση από  την κεντρική εξουσία. Με αυτή την πολιτική οι δήμαρχοι αντί να επικεντρώνονται στο να λύσουν τα προβλήματα της πόλης τους θα έχουν στραμμένη  την προσοχή τους στην κεντρική «θεατρική» σκηνή της χώρας. Έτσι θα έχουμε δημοφιλείς δημάρχους, ικανοποιημένα κόμματα και ρημαγμένες πόλεις.