Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, συνηθίζουμε να λέμε όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ανθρώπινη βαρβαρότητα. Και πόσο χειρότερα μπορεί να υπάρχουν από την περίπτωση των παιδιών της Λέρου; Ο χρόνος της απάνθρωπης κακοποίησης των παιδιών υπήρξε μακρύς, αργός και βασανιστικός για τα δυστυχή θύματα, και αρκετός για την αφύπνιση των κοιμισμένων μας συνειδήσεων. 

Οι μικρές κοινωνίες κρύβουν τερατώδη μυστικά. Για την ακρίβεια, δεν τα κρύβουν αλλά τα καλύπτουν, τα ανέχονται, τα αποσιωπούν και εν τέλει συνηγορούν με την στάση τους υπέρ των δραστών αδιαφορώντας για τα θύματα. «Δεν είναι δική μου δουλειά», «δεν ανακατεύομαι σε ξένες υποθέσεις», «δεν θέλω μπλεξίματα» είναι οι συνηθέστερες των αιτιάσεων.  Και τα εγκλήματα συνεχίζονται, κυρίως γιατί οι κοινωνίες σιωπούν και σιωπούν γιατί ανέχονται την βαρβαρότητα έως ότου κάτι πέρα από αυτούς και τις φτηνές τους ζωές επέμβει και δώσει λύση. Ειδάλλως μπορούν και κοιμούνται μια χαρά, κάθε βράδυ με ήσυχη την χριστιανική τους συνείδηση ακούγοντας τις οιμωγές και τους θρήνους από το κολαστήριο, γνωρίζοντας τι συμβαίνει πάνω στα παιδικά σώματα και τις ψυχές πίσω από την κλειστή διπλανή πόρτα. 

Μια ολόκληρη κοινωνία αδυνατούσε να λάβει τα μέτρα της, δηλαδή να αντιμετωπίσει δυο καθίκια της τελευταίας υποστάθμης, ένα ζευγάρι κτηνών που κακοποιούσαν ως τα τρίσβαθα της ψυχής τους τα ανήμπορα παιδιά τους; Γείτονες, άντρες, γυναίκες, συμμαθητές, καθηγητές, παπάδες, αστυνομικές, λιμενικές και δημοτικές αρχές, κανένας δεν άκουσε, ούτε είδε, ούτε υποψιάστηκε κάτι για το έγκλημα που συντελείτο  μπροστά στα μάτια τους; Δύσκολο να γίνει πιστευτό – κι αν μπορούσε να γίνει, δεν θα ήταν καθόλου κολακευτικό για την κοινωνία, όπως δεν είναι και η απραξία, η απάθεια, η βαθιά αδιαφορία που επέδειξε. 

Συνεπώς, δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να δεχτούμε τις στρογγυλές ψυχολογικές εξωραΐσεις των δηλώσεων του δημάρχου του νησιού, ο οποίος σε γενικές γραμμές υποστήριξε ότι «τον γνώριζα αλλά κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες»…  Όχι άλλη συγκάλυψη, όχι άλλα ψέματα, σε βάρος της παιδικής κακοποίησης για να καλυφθεί η ευθύνη μιας ολόκληρης κοινωνίας  που με καμιά λογική δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, ότι «ενήργησε» και κυρίως ότι είναι αθώα!