Δύο γεγονότα των τελευταίων ημερών έχουν συνταράξει το πανελλήνιο: αυτό της Ζακύνθου με τον πατροκτόνο νέο και αυτό της Λέρου με τους γονείς- βιαστές.

 

Είναι συνηθισμένο γεγονός, βέβαια, για το πανελλήνιο να σοκάρεται εκ των υστέρων, μετά το πέρας των φρικαλεοτήτων. Ακούμε αυτές τις μέρες ανθρώπους που υπήρξαν μάρτυρες, να ωρύονται στα κανάλια και να φωνάζουν γι’ αυτά τα τέρατα που κακοποιούσαν τα παιδιά τους, να σπαράζει η καρδιά τους μπροστά στην κάμερα και να χαίρονται που επιτέλους θα αποδοθεί δικαιοσύνη…

 

Και εύλογα αναρωτιόμαστε όλοι: γιατί κανείς τους δε μίλησε; Γιατί έπρεπε να φτάσει ο νεαρός από τη Ζάκυνθο στο σημείο να σκοτώσει τον πατέρα του για να γλυτώσει τις αδερφές του και τον εαυτό του από τον εφιάλτη; Γιατί έπρεπε να φτάσουν τα παιδιά από τη Λέρο με αιμορραγία στο νοσοκομείο για να λάβει σοβαρά μέτρα η πολιτεία;

 

Ζώντας όμως σ’ αυτή τη χώρα όλοι ξέρουμε πως τα αντανακλαστικά των Ελλήνων είναι εντυπωσιακά πιο γρήγορα εάν αντιληφθούν τον γείτονα να χτίζει κάτι στο μπαλκόνι του ή στην ταράτσα του, με το τηλεφώνημα στην πολεοδομία να γίνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου σπάζοντας τα κοντέρ! Αν όμως ακούσουν ένα παιδί να ουρλιάζει ή να το χτυπάνε ή δούν τα σημάδια της κακοποίησης πάνω του, δεν κάνουν τίποτα γιατί είμαστε η χώρα της υποκρισίας και του «που να μπλέκουμε τώρα»…

 

Μήπως μας δίνει τελικά μεγαλύτερη ευχαρίστηση το να πληρώσει πρόστιμο ο γείτονας παρά το να γλυτώσουμε ένα παιδί που υποφέρει; Το τι σημαίνει για τον καθένα «σωστός πολίτης» είναι δική του υπόθεση. Απλά, μετά είναι γελοίο να υποκρίνεται τον συντετριμμένο στα παράθυρα ενώ είχε γνώση της κατάστασης και δεν έκανε τίποτα.

Αυτά τα θλιβερά γεγονότα μας έδειξαν μιαν εικόνα της κοινωνίας μας που δε θέλουμε να βλέπουμε. Της αδιάφορης, της εγωιστικής και της συνένοχης. Γιατί όλοι ήταν συνένοχοι -επειδή ήξεραν.