Από το Μαρικάκι

Με την ευχή να πάει και να μην ξανάρθει το κατηραμένο ’11 και την ελπίδα το 2012 να μας δώσει μια ανάσα υποδέχτηκε ο περισσότερος κόσμος τη νέα χρονιά, στη βάση δηλαδή ψυχολογικών όρων.

Από το Μαρικάκι

Με την ευχή να πάει και να μην ξανάρθει το κατηραμένο ’11 και την ελπίδα το 2012 να μας δώσει μια ανάσα υποδέχτηκε ο περισσότερος κόσμος τη νέα χρονιά, στη βάση δηλαδή ψυχολογικών όρων. Κατανοητό και απαραίτητο για την ψυχική υγεία. Απ’ την άλλη τα οικονομικά δεδομένα δεν επιτρέπουν αισιοδοξία, όχι μόνο για την Ελλάδα – αφού ότι οι προσχηματικοί δημοσιονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται ούτε η ύφεση μπορεί να συγκρατηθεί – αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη.

Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας είτε έχει πληγεί άμεσα από τα μέτρα (απόλυση, μείωση μισθού, ανεργία, κ.λπ.) είτε απλώς έζησε με το φόβο και την αβεβαιότητα ότι έρχεται και η σειρά του, εύχεται να ήταν αυτός ο πάτος, να μην έχει παρακάτω.

Την ίδια ώρα το «έργο» που έχει αναλάβει ο Λουκάς Παπαδήμος, δηλαδή η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, βάζει στη διαπραγμάτευση ακριβώς αυτό: πόσο παρακάτω θα πάει αυτός ο πάτος. Το έργο της εσωτερικής υποτίμησης, το οποίο επί της ουσίας συνεχίζει κι… εμβαθύνει ο Λουκάς Παπαδήμος δεν έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί, κι ενόψει της νέας δανειακής σύμβασης  ζητούνται νέα επώδυνα μέτρα στην πλάτη των ίδιων και των ίδιων υποζυγίων: μισθωτών και συνταξιούχων αλλά και του κάθε μικρομεσαίου (εμπόρου, ελευθεροεπαγγελματία, αγρότη, κλπ). Ταυτόχρονα, οι αξίες των υπό κρατικό έλεγχο επιχειρήσεων πέφτουν ώστε όταν έρθει η ώρα των ιδιωτικοποιήσεων αυτές ούτε κοψοχρονιά δεν θα δοθούν αλλά θα περάσουν ως «προίκα» στα χέρια των δανειστών οι οποίοι θα μπορούν να τις μεταπουλήσουν όσο αυτοί νομίζουν.

Στο εγχώριο πολιτικό σύστημα κάποιοι τάσσονται αναφανδόν με την υπογραφή της νέας δανειακής γιατί βλέπουν μόνο τα δις, λες και αυτά θα πάνε στην αγορά ή σε επενδύσεις (μα δεν έχει καταρρεύσει αυτός ο μύθος πια;) και όχι τα μέτρα που τα συνοδεύουν και το ότι καταλήγουν πίσω στις τσέπες δανειστών και τραπεζών, άλλοι δεν θέλουν τα μέτρα που πλήττουν κι εξαγριώνουν τον «κοσμάκη», αλλά τουλάχιστον να συντελεστεί εδώ και τώρα το έργο του «ξεπουλήματος» κρατικών επιχειρήσεων και δημόσιας περιουσίας και όποιων άλλων παρεμβάσεων (π.χ. «άνοιγμα» επαγγελμάτων) κρίνουν ότι έχει «ζουμί» για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

Μ’ αυτά που ετοιμάζονται, οι πολλοί δεν μπορούν στην πραγματικότητα να είναι αισιόδοξοι, ούτε να ελπίζουν ότι ξαφνικά θα ανατείλει μια καινούρια μέρα ανάπτυξης κι ευημερίας, με τα κοράκια πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να έχουν ανοιχτά τα μάτια και να είναι μάχιμοι κι ετοιμοπόλεμοι απέναντι στους καταστροφικούς σχεδιασμούς δανειστών και συγκυβέρνησης. Τότε ίσως οι ελπίδες τους αποδειχτούν βάσιμες…