Μελλοντικοί νεκροί όλοι μας, και με τον κίνδυνο του θανάτου μας προσωρινά απομακρυσμένο, παραμένουμε εγωιστικά τέρατα. Κανίβαλοι κανονικοί του πολιτισμού σκυλεύουμε νεκρούς δημόσια, δίχως υποψία αιδούς,  πληκτρολογώντας περίσσευμα χολής.

Μιλώ σχετικά με την αντιμετώπιση του θανάτου της Μάνιας Τεγοπούλου, καθώς διαδικτυακές ύαινες, ψυχές μαύρες, βαθύτατα απρεπείς υπάρξεις πληκτρολογούν την αποτρόπαιη κακότητα τους για την νεκρή. Άνθρωποι που θεωρούν ότι υπέστησαν βλάβη από την αποθανούσα Τεγοπούλου και αυτοί ζωντανοί όντες τα έπραξαν όλα σωστά μεταθέτοντάς της τις ευθύνες ενός καθεστώτος -αυτού της Ελευθεροτυπίας- ιδιαιτέρα ελεγχόμενου από πολλές απόψεις στο οποίο δεν είναι της παρούσης να αναφερθούμε. 

Η ανίερη σπίλωση ενός νεκρού, ωστόσο, πριν ακόμα τον σκεπάσει το χώμα, δεν στοχεύει στο ανήμπορο πλέον θύμα για μια πιθανή αδικία, μια ιδέα, μια συμπεριφορά, αλλά στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Ύβρις και βαρβαρότητα συγχρόνως, καθώς η πολιτισμική συνθήκη είναι σαφής και ο σεβασμός στους νεκρούς –σ’ όλους τους νεκρούς αδιακρίτως των πράξεών τους– είναι επιβεβλημένος πανανθρώπινα. O εκβαρβαρισμός του αχαλίνωτου δικαιωματισμού, των εξωφρενικών προνομίων και της απύλωτης διαμαρτυρίας, δημιούργησε έναν ανθρωπότυπο αποκτηνωμένων δικαιωματιστών.

Πρόκειται για  θρασύτατους  υποκριτές, που θεωρούν ότι το «δίκαιο» της τσέπης τους και μόνο αυτό είναι επαρκής και αποδεκτός λόγος για να συνδικαλιστικοποιήσουν τον θάνατο.