Με το Μακεδονικό στο φόρτε του, ερχόμαστε αντιμέτωποι για άλλη μια φορά στην ιστορία μας με μια παγιωμένη εθνική κακοδαιμονία. Για να κερδηθεί μια εθνική υπόθεση, βασική προϋπόθεση είναι η εθνική ομοψυχία. Δεν μπορεί η χώρα με οποιαδήποτε κυβέρνηση να διαπραγματεύεται με διχασμένο το εσωτερικό μέτωπο. Αυτό είναι προφανές, αυτονόητο και απλό. Δεν χρειάζεται ούτε διπλωματική οξυδέρκεια, ούτε διαπραγματευτική δεινότητα.

Εάν στο εσωτερικό υπάρχουν από τη μια «υπερπατριώτες» κι από την άλλη «προδότες», είναι χαμένη κάθε εθνική υπόθεση. Το έχουμε ζήσει πολλές φορές με αποκορύφωμα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τελευταία, με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο…

Διχασμένοι και δίχως εθνική συνεννόηση, δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να προωθήσουμε καμιά εθνική υπόθεση. Και επειδή ζούμε σε μικρό τόπο και όλοι γνωριζόμαστε, η κομματική εκμετάλλευση εθνικών θεμάτων βαραίνει όλο το πολιτικό μας σύστημα.

Επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος, λες και αρνούμαστε πεισματικά να διδαχτούμε από το παρελθόν, από τα παθήματά μας, από τις εθνικές μας τραγωδίες. Η ιστορία είναι παλιά όσο και το ελληνικό κράτος. Και το Μακεδονικό στη σύγχρονη εκδοχή του κρατά αδικαιολόγητα τρεις δεκαετίες στις οποίες -να σημειώσουμε- δεν κερδίσαμε τίποτα. Αντίθετα χάσαμε…

«Όσο μένει η ανωμαλία τόσο προχωρεί το κακό», έγραφε προφητικά ο Γ. Σεφέρης για το Κυπριακό. Και όσο χρονίζει το Μακεδονικό, τόσο θα αποβαίνει σε βάρος μας. Όσο κρατά ο πολιτικός διχασμός και η κομματική εκμετάλλευσή του, τόσο το αποτέλεσμα θα είναι πιο δυσάρεστο για όλους και κυρίως για το εθνικό συμφέρον της χώρας.

Με δυο λόγια, για την ευτυχή κατάληξη του Μακεδονικού δεν έχουν θέση ούτε ένθερμοι πατριώτες, ούτε αποδιοπομπαίοι προδότες, αλλά μια εθνική στρατηγική.

Τόσο απλά και δυστυχώς …τόσο δύσκολα!