search
ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 20:53
MENU CLOSE

Ελένη Ράντου: «Δεν κωλώνω, και σκάλες σφουγγαρίζω»

09.01.2012 14:29
Ελένη Ράντου: «Δεν κωλώνω, και σκάλες σφουγγαρίζω» - Media

Συνέντευξη στην Κατερίνα Αγγελιδάκη

Συναντηθήκαμε στο θέατρο Διάνα, το θεατρικό στέκι της εδώ και χρόνια, λίγο πριν βγει στη σκηνή. Ο κόσμος έξω ουρά. Η φετινή της παράσταση με τον αμφίσημο τίτλο «Κατάδικός μου» σπάει ταμεία κόντρα στην κρίση. «Να χτυπήσω ξύλο», μου λέει χαμογελώντας μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη του καμαρινιού της, σχολιάζοντας τις δύσκολες συνθήκες φέτος στα θέατρα.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Αγγελιδάκη

Συναντηθήκαμε στο θέατρο Διάνα, το θεατρικό στέκι της εδώ και χρόνια, λίγο πριν βγει στη σκηνή. Ο κόσμος έξω ουρά. Η φετινή της παράσταση με τον αμφίσημο τίτλο «Κατάδικός μου» σπάει ταμεία κόντρα στην κρίση. «Να χτυπήσω ξύλο», μου λέει χαμογελώντας μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη του καμαρινιού της, σχολιάζοντας τις δύσκολες συνθήκες φέτος στα θέατρα. Η Ελένη Ράντου είναι μια φτασμένη ηθοποιός που δίνει την εντύπωση του κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Διακριτικά απλή, σχεδόν παιδική, ετοιμόλογη, φιλική, συχνά αστεία και πάντα χαμογελαστή, σοβαρεύει απότομα όταν η κουβέντα έρχεται σ’ αυτό που περνάει σήμερα η χώρα. Σαν να ξεχνάει ότι σε λίγο θα ανέβει στη σκηνή ανάβει τσιγάρο και κάθεται απέναντί μου.

Τι είναι όλο αυτό που ζούμε γύρω μας; Έχεις καταλάβει;

Ζούμε σε εμπόλεμη κατάσταση, όχι με δόρατα και με πιστόλια, αλλά με θύματα φτώχειας και πείνας, όπως ακριβώς μπορεί να εξαθλιώσει τους ανθρώπους ένας πόλεμος. Δεν τρως σφαίρα, τρως τη ΔΕΗ στο κεφάλι. Προσπαθούν να μας ξαναφέρουν 100 χρόνια πίσω. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκόσμια. Είναι ελληνική ματαιοδοξία να πιστεύουμε ότι από δω ξεκίνησε η κρίση.

Ναι, αλλά οι ξένοι εμάς έχουν στο στόχαστρο.

Οι Έλληνες ή σκουπίδια αισθάνονται ή αυτοκράτορες. Ούτε το ένα είμαστε ούτε το άλλο. Δεν μας έχω ικανούς για μια τόσο μεγάλη καταστροφή της πατρίδας μας. Η πολιτική των δανείων ποιανού ήταν; Δική μου και δική σου; Μήπως δεν δουλεύουμε; Πήζουμε στη δουλειά. Η φήμη του τεμπέλη είναι μεγάλος μύθος. Τι τους φταίει ο Έλληνας; Προσπαθούν εσκεμμένα να του φορτώσουν τα δικά τους λάθη. Τα λαμόγια ποιος τα γέννησε και σε ποιους ήταν κοντά; Στον παντοπώλη και τον μαγαζάτορα; Σήμερα αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι καταρρέει ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα, με τους όρους του οποίου έπαιξε όλος ο πλανήτης. Μόνο οι αραβικές τράπεζες δεν έπαθαν τίποτα, επειδή ο τόκος απαγορεύεται από το Κοράνι. Εκεί, λοιπόν, γίνονται πόλεμοι.

Εσύ πώς αντιμετωπίζεις την κρίση;

Κάνω ό,τι μπορώ. Δεν ξέρω αν έχω για άλλη έκτακτη εισφορά στην άκρη. Ό,τι είχα μαζέψει τα έδωσα. Πέρυσι που δεν δούλευα πάλι πλήρωνα. Και φέτος που δουλεύω και πάω καλά, πάλι δεν μένει τίποτα. Φέτος η σκέψη μου ήταν να μείνω μακριά από οποιαδήποτε επιχείρηση έχει σχέση με τράπεζες, μακριά από τα κανάλια. Στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις, στη δική μου φαντασία, που συμβαίνει να έχει απήχηση στον κόσμο. Κι ας μου σπάνε το αυτοκίνητο δυο φορές την εβδομάδα, κι ας κλείνει το κέντρο ακόμα κι όταν κανείς δεν διαδηλώνει και βλέπεις μόνο αστυνομικούς. Σε τέτοιους καιρούς όσοι επιμένουν να παίζουν θέατρο κάνουν κάτι επαναστατικό. Κανένας δεν μπορεί να σου το απαγορεύει, ούτε η κρατική τρομοκρατία ούτε η συνδικαλιστική τρομοκρατία.

Τι εννοείς με τη συνδικαλιστική τρομοκρατία;

Είμαστε μια δημοκρατία με πολλές μικρές χούντες. Οποιοσδήποτε ασκεί εξουσία εναντίον του άλλου κάνει κατάχρηση εξουσίας. Πολλοί συνδικαλιστές μοιάζουν με σπόνσορες των καναλιών και θέλουν να κρατούν τον κόσμο σπίτι να τους βλέπει στην τηλεόραση. Αναρωτιέμαι ποιος πρέπει να είναι ο τρόπος αντίδρασης σήμερα. Δεν είμαι κατά της πορείας, αλλά δεν νομίζω ότι είναι λύση. Ούτε να κατεβάσουμε τα ρολά. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα να κλείσουν τα πάντα στην Ελλάδα. Ίσως η κοινωνική εργασία ή προσφορά είναι μια λύση. Να μου πουν τι να κάνω, όχι τι να μην κάνω.

Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα αντιδράσει τελικά;

Πρέπει να βρεθεί ένας καινούργιος τρόπος διαμαρτυρίας πιο αποτελεσματικός και την αντίδραση αυτή θα την επιβάλει η κοινωνία, η οποία είναι πιο μπροστά από το πολιτικό σύστημα. Ακόμα και η μη αντίδραση στην αποτρόπαιη εξέλιξη να μας κυβερνά ένας τραπεζίτης δείχνει την οπισθοδρόμηση της πολιτικής σήμερα. Κι αυτό συμβαίνει επειδή σε εποχές τρομοκρατίας ο κόσμος στρέφεται προς τον εχθρό του, τον βασανιστή του. Σκέψου πώς αγκάλιασαν τον Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Είμαστε σαν ένα παιδί που κακοποιείται από τον πατέρα του και του ζητάει βοήθεια διότι δεν έχει πού αλλού να πάει. Είμαστε σαν μωρά παιδιά που ζητούν βοήθεια από αυτόν που μας δέρνει. Δείχνει μεγάλη απελπισία αυτό. Αλλά ώς πότε;

Μιλάς με πάθος. Το ίδιο πάθος έχεις και στο θέατρο;

Το θέατρο ήταν πάντα το μεγαλύτερό μου πάθος. Πιο μεγάλο ακόμα και από τους έρωτες. Βλέπω ότι σε τέτοιες εποχές πολύς κόσμος σκύβει στην τέχνη. Το έλεγαν και δεν το πίστευα μέχρι σήμερα που ζω μερικές από τις πιο έντονες καλλιτεχνικές στιγμές μου. Αναρωτιόμουνα στις πρόβες αν κάποιος άνθρωπος θα έχει το κουράγιο να συρθεί μέχρι την Ιπποκράτους για να μας δει. Αυτό δείχνει μια διάθεση να ακουμπήσει ο ένας πάνω στον άλλο, σαν ψυχοθεραπεία.

Πώς βλέπεις τον κόσμο που έρχεται στην παράσταση, πώς τον νιώθεις;

Υπάρχει μια υπερβολή στην επιθυμία να είναι εδώ, να ενταχθεί κάπου, ακόμα και σε μια παράσταση. Το κλίμα μες στην αίθουσα είναι πολύ φορτισμένο. Αυτό που εισπράττω είναι ότι ο κόσμος προσπαθεί να ακούσει κάτι μπας και πιαστεί απ’ αυτό. Μας έχουν ζητήσει να πληρώσουν και να δουν όρθιοι την παράσταση, μερικοί κλαίνε στο καμαρίνι. Έχω κάνει κι άλλοτε παραστάσεις που έχουν συγκινήσει τον κόσμο, αλλά αυτό που βλέπω φέτος δεν το ’χω δει άλλη φορά.

Πώς έγραψες αυτό το έργο;

Ξεκίνησα να το γράφω πέρυσι. Έμεινα έναν χρόνο εκτός σκηνής, δεν είχα κουράγιο να αντιμετωπίσω αυτό που ερχόταν πριν οργανωθώ καλά. Φάγαμε μια κατραπακιά μοναδικού μεσογειακού εκτοπίσματος. Ήθελα να το καταγράψω αυτό, να βρω ήρωες και να ψάξω το πώς νιώθουν όταν φυλακίζονται σαν τα ποντίκια. Έτσι είναι όλοι οι ήρωες. Κατάδικοι. Είχα την ανάγκη, επιθυμία, παρόρμηση να γράψω όχι τι περνάμε, αλλά τι νιώθουμε. Τι προκαλεί στο συναίσθημά μας όλη αυτή η αναστάτωση, το άγνωστο, ότι κανένας δεν ξέρει πού τον πάει αυτή η παγκόσμια κατρακύλα. Ήθελα να μιλήσω με ένα ελληνικό έργο, να κατεβάσω το εισιτήριο όσο μπορώ, να μην απαλύνω την κατάσταση καλώντας τον κόσμο να ξεχάσει, αλλά αντιθέτως να ψαχτούμε όλοι μαζί. Επίσης, δίνω δουλειά σε κάποιους ανθρώπους. Δεν τα θεωρώ λίγα αυτά στα δικά μου μέτρα. Ο καθένας ό,τι μπορεί.

Τηλεόραση σκέφτεσαι να κάνεις;

Δεν με ελκύει πλέον, δεν βλέπω καν. Δεν θα ήθελα να είμαι φέτος στην τηλεόραση, παρόλο που υπάρχει πρόταση. Κάθε πρόσωπο που βλέπω το συνδυάζω με μια παρακμιακή στιγμή και δεν θέλω να με δουν κι εμένα έτσι. Δεν μπορείς να προστατευτείς απ’ αυτό και θέλω να απέχω.

Το οικονομικό δεν σε απασχολεί;

Πάρα πολύ και δεν σνομπάρω τίποτα. Και σκάλες σφουγγαρίζω, δεν κωλώνω. Πιο πολύ με βλέπω να κάνω κάτι εκτός του αντικειμένου μου, αν υπάρξει ανάγκη, να διδάσκω γαλλικά για παράδειγμα, παρά κάτι που θα πρόδιδε τη δουλειά μου.

Από την τηλεόραση έβγαλες λεφτά;

Δεν τρελάθηκα ποτέ με τα φράγκα. Σε σχέση με αυτό που μου αναλογούσε δεν έβγαλα ούτε το ένα δέκατο. Δεν έσκυψα να το πάρω. Δεν έκανα πέντε σίριαλ, έκανα ένα που τ’ αγαπούσα. Θα μπορούσα να έχω πέντε σπίτια, αλλά δεν με ενδιέφερε ούτε μου λείπουν. Δεν έχω εμμονές, προσωπικά έξοδα, ακριβά γούστα.

Σταρ ένιωσες ποτέ;

Ο κόσμος δεν μου φέρθηκε ποτέ σαν να είμαι σταρ, αλλά σαν ένα κορίτσι που το εκτιμούσαν γιατί ξεκίνησε με χαμηλές προδιαγραφές από τις εργατικές συνοικίες στο Αιγάλεω, σπούδασε και δούλεψε πολύ. Σαν να την έσκασα λίγο στο σύστημα, σαν αυτό που πέτυχα να μην ήταν μες στις προδιαγραφές μου. Μ’ αυτή την έννοια έδινα ένα κουράγιο στον κόσμο που μ’ αγαπούσε. Επίσης, δεν έπαιξα ποτέ παιχνίδια κοντά σε εξουσίες, σε κόμματα, σε ομάδες, δεν επιχορηγήθηκα ποτέ κι αυτά ο κόσμος τα ξέρει.

Ήθελες ποτέ να γίνεις «ποιοτική» ηθοποιός;

Αυτά τα άγχη τα είχαν άλλοι. Είναι δίκαιο να μη θεωρείσαι ιντελεκτουέλ όταν ο κόσμος σου γεμίζει τα θέατρα. Το κοινό σου κάνει ένα δώρο βαρβάτο, αλλά σου οριοθετεί και μέχρι πού μπορείς να πας. Είμαι συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου και δεν θέλω να αποδείξω τίποτα. Δεν μπορείς να είσαι παντού, σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Γιατί αγαπάς πιο πολύ την κωμωδία από το δράμα;

Φοβάμαι μην πλήξω στο δράμα. Την κωμωδία την αγαπώ όταν έχει μέσα της πίκρα κι όταν μέσα απ’ αυτή βγαίνει το δράμα. Έχω βρει μια χρυσή τομή με τον θεατή, δεν γελάει μόνο, πιο πολύ συγκινείται. Είμαι χαρούμενη γιατί νομίζω ότι έχω πάει την κωμωδία ένα βηματάκι πιο πέρα. Και πάντα κρατάω αυτό που έλεγε ο Γιάννης Βαρβέρης: «Ελένη, αυτό που κάνεις στο Διάνα είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ το δράμα».

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 20:52