Την τελευταία οκταετία, το πολιτικό σκηνικό άλλαξε ριζικά.  Μέσα στις συνθήκες κρίσης δημιουργήθηκαν νέες πολιτικές τάσεις που άλλαξαν τη σύνθεση της Βουλής σε ανθρώπινο δυναμικό, έγιναν απρόσμενες συμμαχίες, νέα κόμματα, διασπάσεις, κομματικές ανακατατάξεις  και κυρίως αναδείχτηκαν σε κυρίαρχους πρωταγωνιστικούς ρόλους πολιτικές δυνάμεις που πριν την κρίση ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς. 

Άρα κάτι έχει αλλάξει. Για την ακρίβεια, έχουν αλλάξει πολλά και γρηγορότερα από ότι μπορούμε να τα αφομοιώσουμε. Ένα από τα ζητήματα λοιπόν που προκύπτουν είναι αν μπορούμε πλέον να μιλάμε με πολιτικούς όρους της προ κρίσης εποχής.

Είναι ίδια η Δεξιά, η σοσιαλδημοκρατία όπως εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά που από κόμμα θεσμικής διαμαρτυρίας έγινε κυβερνώσα δύναμη;  Πώς χαρακτηρίζουμε πλέον ένα κόμμα δεξιό ή αριστερό σήμερα όταν έχουμε ήδη μπροστά μας την συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;   Άρα, τα στερεότυπα δεξιός – αριστερός μάλλον έχουν εκπέσει ή καλύτερα έχουν χάσει το νόημα που είχαν πριν λίγα χρόνια όταν οι ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές ήταν σαφείς.

Το ίδιο συμβαίνει και με διάφορα πολιτικά πρόσωπα που πέρασαν διά πυρός και σιδήρου μέσα από την κρίση ως πολιτικές προσωπικότητες.

Μια από αυτές είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, του οποίου το πολιτικό εκτόπισμα κανείς πλέον δεν μπορεί να παραγνωρίσει, όποια άποψη κι αν έχει απέναντι στο πρόσωπό του. Πρόκειται για έναν από τους επαρκέστερους, αν όχι ο επαρκέστερος, κοινοβουλευτικούς πολιτικούς που διαθέτει αυτή τη στιγμή το κοινοβούλιο και εν γένει ο πολιτικός κόσμος. Από μόνος του αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό  κεφάλαιο που δύσκολα μπορεί να ενταχθεί σε κάποιον κομματικό μηχανισμό. Ο Βενιζέλος σήμερα υπερβαίνει την κομματική του υπόσταση. Παραμένει ενταγμένος στο ΠΑΣΟΚ με τις δυσκολίες που είναι γνωστές αλλά είναι ακόμα δυσκολότερο έως απίθανο να τον φανταστούμε να συμμαχεί με κάποιο άλλο κόμμα, για παράδειγμα με την Δεξιά του Μητσοτάκη όπως διακινούν μερικά σενάρια.

Ο τρόπος με τον οποίο  πολιτεύεται τα τελευταία χρόνια ο Βενιζέλος, ως πολιτική προσωπικότητα που δεν δεσμεύεται από την κομματική γραμμή  (είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε όχι, μας είναι αδιάφορο), καθιστά δύσκολο το να βολευτεί σε κάποιον κομματικό μηχανισμό εκτός ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του σχετικά με μια ενδεχόμενη συνεργασία με τον Μητσοτάκη, αποκλείοντας κατηγορηματικά μια τέτοια εκδοχή. Και πράγματι είναι δύσκολο να βρεθεί ένας επαρκής χώρος και ρόλος για τον πληθωρικό Βενιζέλο στους στενούς και δυσκοίλιους κομματικούς μηχανισμούς της ΝΔ και κυρίως να γίνει αποδεκτός από την Καραμανλική πτέρυγα. Αυτά θα πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα. 

Ο Βενιζέλος, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, είναι από μόνος του ένας θεσμός που εκφράζει μια νέα πολιτική αντίληψη: αυτή του μη δεσμευμένου κομματικά λόγου αλλά του ενταγμένου ιδεολογικά σε μια νέα εκσυγχρονιστική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ως πολιτικό πρόσωπο αποτελεί μια ανεξάρτητη σταθερά του συστήματος. Αυτό γίνεται αντιληπτό από τις κοινοβουλευτικές του αγορεύσεις που εκλαμβάνονται ως η πληρέστερη αντιπολιτευτική  πολιτική απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι φανερό, όσο κι αν ακούγεται παράξενο ότι οι δυνατότητές του ξεπερνούν τα όποια καθήκοντα μπορεί να του ανατεθούν. Αυτό απαιτεί ελευθερία χώρου που δύσκολα μπορεί να βρεθεί – και κυρίως στο οικόπεδο της ΝΔ.

Στην παρούσα συγκυρία πρέπει να θεωρείται απίθανο να στεγαστεί κάπου πέραν του κόμματός του, στο οποίο έτσι κι αλλιώς είναι ενταγμένος σε όλη του την πολιτική διαδρομή. Δεν συντρέχει κανείς προφανής λόγος για μια ένταξή του στην συντηρητική παράταξη από την οποία έχει κιόλας διαχωρίσει τη θέση του με τον σαφή τρόπο που τον διακρίνει. Αυτά τα περί συνεργασίας του με τον Μητσοτάκη που πιστεύουν και διακινούν μερικοί, εκτός του ότι ποντάρουν λάθος, μοιάζουν σενάρια κακής επιστημονικής φαντασίας.