Ο Ερντογάν κέρδισε, παρά τις αντίθετες προβλέψεις (και κυρίως τις πιέσεις) των αγορών, παρά τις επιθυμίες και τις ευχές της «δημοκρατικής» Δύσης για τη συντριβή του. Ακριβώς γι’ αυτό η νίκη του μπορεί να χαρακτηριστεί θρίαμβος.

Στην πράξη, ο θρίαμβος του Ερντογάν αποτυπώνεται στις θεσμοθετημένες εξουσίες που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του. Είναι αυτός που θα ορίζει το υπουργικό συμβούλιο, τους ανώτατους άρχοντες της δικαιοσύνης, αυτός που θα καταρτίζει τον προϋπολογισμό, αυτός που θα αποφασίζει για τις μείζονες επιλογές εξωτερικής πολιτικής. Για να παραμεριστεί η εξουσία του υπάρχει μόνο ο δρόμος της αποπομπής του από την προεδρία, αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτούνται τα 2/3 του κοινοβουλίου.

Όμως και στο κοινοβούλιο οι συσχετισμοί μετά τις εκλογές τις περασμένης Κυριακής είναι υπέρ του. Το κόμμα του κυβερνά με τη συμπαράσταση των ακραίων εθνικιστών, τους οποίους ο Ερντογάν μπορεί να αξιοποιεί κατά περίσταση: είτε ως δικαιολογία για την υιοθέτηση επιθετικών επιλογών στα ελληνοτουρκικά και το Αιγαίο, είτε ως «αδιάλλακτο σκιάχτρο» που μπορεί να το ελέγξει η σοφή σουλτανική μεγαλειότητά του.

Παρά την αποτύπωση στα αποτελέσματα του εκλογικού χάρτη μιας βαθειάς τριχοτόμησης του τουρκικού λαού (δυτικόστροφοι κεμαλιστές στα παράλια, ερντογανικοί ισλαμιστές στην ενδοχώρα και Κούρδοι στα νοτιοανατολικά), η ηγεσία του Ερντογάν προβάλει αδιαμφισβήτητη στο εσωτερικό. Έχει φροντίσει για αυτό τα δυο τελευταία χρόνια, επιβάλλοντας καθεστώς εκτάκτου ανάγκης μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του. Οι δυνάμεις που στο εσωτερικό τον αντιμάχονται, (κεμαλιστές και Κούρδοι) δεν μπορούν να του δημιουργήσουν το παραμικρό πρόβλημα χωρίς βοήθεια απ’ έξω. Όμως η όποια έξωθεν παρέμβαση κατά του καθεστώτος Ερντογάν, μάλλον θα ενισχύσει παρά θα υπονομεύσει τη θέση του Σουλτάνου.

Περιμένει τα μηνύματα

Από τη (νέα) θέση του σουλτάνου, με θεσμοθετημένη ισχύ και νωπή νομιμοποίηση, ο Ερντογάν, μετά τον θρίαμβό του, περιμένει. Περιμένει τα μηνύματα από τη Δύση (κατά κύριο λόγο τις ΗΠΑ) τα οποία κατ’ αρχήν θα εκπέμψουν οι αγορές. Θα συνεχίσουν οι «οίκοι» την υπονόμευση της τουρκικής οικονομίας και την αποτροπή ξένων επενδύσεων; Θα αναγνωρίσουν, αντίθετα, τη νέα κατάσταση και θα αναζητήσουν τρόπους συμβιβασμού και διαπραγμάτευσης με τον πανίσχυρο ηγέτη μιας δυναμικής (δημογραφικά, οικονομικά) χώρας;

Ως έναν βαθμό, οι διαθέσεις των αγορών θα αποτυπώσουν και τις προθέσεις σε πολιτικό επίπεδο της Ουάσιγκτον για τον βαθμό στον οποίον είναι διατεθειμένη να αναζητήσει συμβιβασμούς με τον Ερντογάν.

Με πιο απλά λόγια, τους επόμενους μήνες θα αποτυπωθεί αν ο «πόλεμος» μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας συνεχιστεί και κλιμακωθεί ή αν, αντίθετα, τα κοινά μεγάλα συμφέροντα υπαγορεύσουν κάποιους λειτουργικούς συμβιβασμούς.

Δυστυχώς για την Ελλάδα και στις δύο περιπτώσεις κινδυνεύει είτε να σηκώσει το βάρος της κλιμάκωσης της αμερικανοτουρκικής σύγκρουσης, είτε να πληρώσει τα ανταλλάγματα του αμερικανοτουρκικού γεωπολιτικού παζαριού.