Αυτό πρέπει να το θυμάμαι. Να έχεις σκοτώσει και να χαμογελάς. Να το γράψω στα χαρτιά μου.

 

Να ξέρω πως αυτό γίνεται στην Δανία

 

Μονάχα αυτό να ξέρω για την Δανία.

(Άμλετ, Πρ.1 σκ. 5 | μτφ. Γ. Χειμωνάς)».

 

Και στη συνέχεια έγινε ακόμα πιο σαφής:

«Αυτό ακριβώς. Γνωρίζουμε πως οι φυσικές καταστροφές μπορεί να έχουν θύματα, προφανώς. Δυστυχώς, συμβαίνουν – όπως ο θάνατος. Στην αρχή, αν και σοκαρισμένος, ήμουν πολύ προσεκτικός.

 

Απο την πρώτη μέρα όμως περίμενα να ακούσω το εξής αυτονόητο: “Αποτύχαμε. Έχουμε μια βασική αποστολή, μία κύρια ευθύνη: να προστατεύουμε τους πολίτες. Δεν τα καταφέραμε, κι ας κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Το καλύτερο που μπορούσαμε απλώς δεν είναι αρκετό. Με καλύτερη οργάνωση, περισσότερη προετοιμασία, ίσως να σώζονταν δέκα, πέντε, ένας. Αυτός, ο ένας, θα μας βαραίνει για πάντα. Θα βρούμε τι έφταιξε. Και ποιοι έχουν ευθύνες. Και δεν θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί.”

 

Αντ’ αυτού, η μπάλα στην εξέδρα, συζητήσεις για αυθαίρετα, γκρεμούς και μάντρες έπαρση, αλαζονεία, έλλειψη ενσυναίσθησης και στοχοποίηση των θυμάτων. Ασέβεια στους νεκρούς – μου προκαλεί εμετό. Νομίζω, αν μπορούσαν να το κρύψουν για τους νεκρούς, να μην το μάθει κανείς, θα το έκαναν. Δεν έχω τίποτε κοινό με τους ανθρώπους αυτούς, ούτε μ’ εκείνους που δεν καταλαβαίνουν. Δεν μπορώ καν να διασκεδάσω με τα στιχάκια για τον Αύγουστο στα μάτια των παιδιών. Αισθάνομαι ντροπή».