H τραγωδία στο Μάτι ξαναζωντανεύει αυτή τη φορά μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Süddeutsche Zeitung του Μονάχου. Η ανταποκρίτρια της εφημερίδας στην Αθήνα περιγράφει με μεγάλη λεπτομέρεια τα δραματικά γεγονότα εκείνης της Δευτέρας και μέσα από εξιστορήσεις παθόντων επισημαίνει την παντελή απουσία κάθε πρόληψης και οργανωμένης αντιμετώπισης μιας από τις χειρότερες πυρκαγιές των 100 τελευταίων χρόνων στην Ευρώπη.

 

«92 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πολλές περιοχές ερημώθηκαν, αλλά οι φλόγες κατέστρεψαν κάτι περισσότερο, την εμπιστοσύνη των Ελλήνων σε ένα κράτος που δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τους πολίτες του» επισημαίνεται στην εισαγωγή του άρθρου. «Εάν οι αρχές είναι συνυπεύθυνες, γίνεται αντικείμενο έρευνας από την Εισαγγελία, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση». Η αρθρογράφος κάνει εκτενείς περιγραφές δίνοντας εικόνες πλήρους καταστροφής των σπιτιών και της φύσης, την παρουσία του στρατού, «σαν να ήταν η Χρυσή Ακτή πεδίο μάχης μόλις μια ώρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας».

 

Και συνεχίζει: «Η Εισαγγελία θέλει να ενημερωθεί, γιατί αυτή η ολοκληρωτική αποτυχία του οργανωμένου κράτους, γιατί, για παράδειγμα, ένας πυρόσβεσης ισχυρίστηκε ότι το βράδυ της μοιραίας εκείνης ημέρας αισθάνθηκε ότι οι προϊστάμενοί του τον εγκαταλείψαν. Αποτέλεσμα των ερευνών δεν υπάρχει ακόμη, αλλά οι μαρτυρίες παθόντων είναι ήδη πολύ σοκαριστικές: λεπτά μετά την πυρκαγιά το ηλεκτρικό και οι αντλίες νερού, ακόμη και αυτές για την πυροσβεστική, δεν λειτούργησαν στο Μάτι, οι πυροσβέστες δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους πιλότους των ελικοπτέρων, η αστυνομία οδηγούσε τους ανθρώπους προς την κατεύθυνση της φωτιάς, σύστημα συναγερμού με SMS δεν βρίσκονταν σε λειτουργία. Αλλά υπάρχουν κι άλλα πολλά που έχουν εξοργίσει τους ανθρώπους».

 

Στο άρθρο περιγράφονται επίσης πτυχές «της καταστροφής μετά την καταστροφή», για τις επιπτώσεις των καμένων υλικών, όπως μπαταρίες, αμιάντος ή άλλα επικίνδυνα οικοδομικά υλικά. Και γίνεται αναφορά στην αυθαίρετη δόμηση «σε ένα κομμάτι γης που θεωρείται επίσημα ακόμη δάσος και όπου από τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε η άναρχη δόμηση πρώτα σπιτιών και μετά δρόμων με δαιδάλους που βγάζουν στο πουθενά».

 

Πηγή: DW.com