search
ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 15:26
MENU CLOSE

Σπύρος Παπαδόπουλος: «Είμαι… Ταλιμπάν. Μπορώ να ζήσω και σ’ ένα δέντρο»

23.01.2012 15:59
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Είμαι… Ταλιμπάν. Μπορώ να ζήσω και σ’ ένα δέντρο» - Media

Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σφάζει με το βαμβάκι την ηγεσία του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου από σκηνής του θεάτρου Αλέκος Αλεξανδράκης.

Συνέντευξη στη Δώρα Αμαραντίδου

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σφάζει με το βαμβάκι την ηγεσία του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου από σκηνής του θεάτρου Αλέκος Αλεξανδράκης. Για δεύτερη χρονιά παρουσιάζει την κωμωδία του Ντάριο Φο «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» και σπάει ταμεία. Δεν είναι τυχαίο, αφού αυτό το έργο αποτελεί καυστικό πολιτικό σχόλιο. Αν και πρωτοπαρουσιάστηκε πριν από 40 χρόνια στην Ιταλία, είναι σαν να γράφτηκε χθες το βράδυ για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας. Υπάρχει πολύ γέλιο αλλά και προβληματισμός, τον οποίο οι θεατές παίρνουν μαζί τους… σαν δουλειά για το σπίτι. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, βέβαια, εδώ και 8 χρόνια εκθέτει τηλεοπτικά μια άλλη, εντελώς αντίθετη επαγγελματική πλευρά του, αυτήν του παρουσιαστή. «Στην υγειά μας… ρε παιδιά» λέει στους τηλεθεατές κάθε εβδομάδα και αφήνει τους προσκεκλημένους του να μιλούν και να τραγουδούν για πρόσωπα και καταστάσεις, με τις οποίες ο κόσμος ξεχνά για λίγο τα υπαρκτά προβλήματά του. Ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο επιδιώκει να μην ανήκει στην κατηγορία όσων πολιτών κοιτούν την πάρτη τους και την προσωπική τους διασκέδαση. Εκείνων που, όπως λέει στο «Ποντίκι art», αποτελούσαν, μέχρι τις τελευταίες εκλογές, την πλειονότητα του εκλογικού σώματος και διαμόρφωσαν τον τρόπο λειτουργίας της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας.

Το φινάλε της παράστασης δίνεται έπειτα από ψηφοφορία των θεατών και εσείς διατυπώνετε το εξής συμπέρασμα: «Η πλειοψηφία ποτέ δεν έχει δίκιο». Γιατί;

Λέτε να έχει δίκιο η πλειοψηφία; Έχει ποτέ ψηφίσει σωστά η πλειοψηφία στην Ελλάδα; Δεν νομίζω… Μέσα από το αποτέλεσμα αυτής της ψηφοφορίας βλέπουμε ότι την πληρώνουν πάντα οι πιο φωτεινές μειοψηφίες. Η Ιστορία μάς έχει δείξει ότι η εκάστοτε εξουσία λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο: Χρειάζεται να βλέπει ίσωμα μπροστά της, κουρεμένα όλα τα κεφάλια στο ίδιος ύψος, για να βγάζει νόμους και να ψηφίζει νομοσχέδια στα μέτρα της. Και αυτή είναι η δουλειά της εξουσίας: να… εξαφανίζει τις εξαιρέσεις. Αλλά οι εξαιρέσεις είναι που πάνε μπροστά τη ζωή. Ο λεγόμενος «μέσος όρος» των πολιτών ποτέ δεν πηγαίνει μπροστά την Ιστορία.

Μα η άποψη ότι η σωστή απόφαση δεν παίρνεται από την πλειοψηφία, δεν είναι… επικίνδυνη για τη δημοκρατία;

Η εγγενής αδυναμία της δημοκρατίας, έτσι όπως τη θεωρούμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, είναι ο πολιτικός δυϊσμός, αφού το 90% των ψηφοφόρων όφειλε να στεγάζεται κάτω από μια κομματική σημαία και να έχει απέναντί του έναν μόνο κομματικό αντίπαλο. Θυμάμαι πολύ έντονα, όταν γίνονταν οι κεντρικές προεκλογικές ομιλίες στο Σύνταγμα, τους οπαδούς της μίας κομματικής παράταξης να λένε στους αντιπάλους «εμείς ήμασταν πιο πολλοί από σας» και να τσακώνονται. Και λοιπόν τι έγινε; Αυτή η λεγόμενη «δημοκρατία» που υπήρξε τόσα χρόνια στη χώρα μας δεν έχει σχέση με την πραγματική δημοκρατία.

Δηλαδή στην πλειονότητά τους οι Έλληνες είναι ανώριμοι ή απλώς ατομιστές;

Νομίζω και τα δύο. Γιατί, αν δεν είσαι ανώριμος, δεν θα είσαι και τόσο «παρτάκιας». Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η Ελλάδα στέκεται όρθια χάρη σε ένα 7%-8% Ελλήνων που είναι οι αλλιώτικοι, που σέβονται τον εαυτό τους, που ξέρουν τι θέλουν στη ζωή τους, που δεν ζούνε για τα μάτια των άλλων. Δεν είμαι εναντίον τού να έχει κάποιος μια Ferrari, εάν του αρέσει πάρα πολύ η ταχύτητα. Είμαι εναντίον τού να πάρει κάποιος μια Ferrari απλώς για να τον βλέπουν οι άλλοι. Σε αυτήν τη «νεοπλουτίλα» που μέχρι πρόσφατα μας χαρακτήριζε, χρησιμοποιώντας ξένα λεφτά και πλαστικό χρήμα, αυτό ήταν το βασικό μήνυμα: «ζω με τέτοιο τρόπο ώστε να με βλέπουν και να λένε “αυτός είναι κάποιος”». Μα ο πραγματικός «άρχοντας» δεν επιδεικνύει τα πλούτη του.

Στο σημείο που έχουμε φτάσει, νομίζετε ότι αναγκαστικά θα αλλάξει σιγά – σιγά αυτή η νοοτροπία;

Αυτή η σκληρή ιστορία η οποία γράφεται στις μέρες μας, έχει και τα καλά της. Θέλω να πιστεύω ότι, όχι όλοι μας, αλλά κάποια μεγάλη μερίδα Ελλήνων, που μέχρι πρότινος ήταν εφησυχασμένοι μέσα σε μια επίπλαστη ευμάρεια, θα αναγκαστούν να κοιτάξουν και λίγο τους διπλανούς τους με περισσότερο ανθρωπισμό. Θα αναγκαστούν να περιορίσουν τη μαλθακότητα του μυαλού τους και να σκεφτούν ότι τελικά η νταϊλίδικη φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» δεν έχει απολύτως καμία αξία.

Τα οικονομικά μέτρα είναι πάρα πολύ σκληρά και, όπως όλα δείχνουν, θα γίνουν ακόμη σκληρότερα. Υπάρχουν πάνω από 1 εκατομμύριο πολίτες που δυσκολεύονται εξαιρετικά να ζήσουν αξιοπρεπώς. Μήπως φθάσουμε στο σημείο μιας κάποιου είδους επανάστασης;

Επανάσταση; Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει… Είναι τόσο σκληρές και τρομοκρατικά αδιαπραγμάτευτες οι ντιρεκτίβες που δίνονται στην κυβέρνηση από τα… πάνω και έξωθεν γραφεία, ώστε δεν μπορεί να γίνει τίποτε επί της ουσίας επαναστατικό απ’ τη μεριά του κόσμου. Εάν θα έχουμε πλιάτσικα στους δρόμους και τα μαγαζιά, αυτό δεν το ξέρω. Το να κατεβαίνουμε 150 άτομα και να ταλαιπωρούμε τους υπόλοιπους, κλείνοντας τους δρόμους και βάζοντας φωτιές, δεν με εκφράζει καθόλου. Ίσα – ίσα που τότε βάζουμε νερό στον μύλο της εκάστοτε εξουσίας. Ωστόσο νομίζω ότι ως κοινωνία μπορούμε να οργανωθούμε για να αγωνιστούμε αλλιώς. Ένας αγώνας με στόχο, φαντασία και ποιότητα, ο οποίος να δείχνει τον πόνο και την οργή μας, έχει νόημα. Στο σημείο που φτάσαμε, κάποιοι άνθρωποι θα μάθουν να ζουν με λιγότερα χρήματα, αλλά και κάποια εκατομμύρια Ελλήνων θα πέσουν στην κατάθλιψη και στα χάπια λόγω της ανεργίας. Η ανεργία είναι ό,τι χειρότερο. Έχω πάψει πλέον να νοιάζομαι γι’ αυτούς που απλώς τους μειώσανε το εισόδημα γιατί βλέπω ακριβώς δίπλα τους στρατιές ανέργων. Είναι φρικτό αυτό που συμβαίνει σε χιλιάδες ανθρώπους 48, 50 ή 55 ετών με παιδιά, ξαφνικά να μένουν άνεργοι και να μην μπορούν να θρέψουν την οικογένειά τους.

Σε προσωπικό επίπεδο σας έχει επηρεάσει η κρίση;

Οικονομικά ναι, αλλά ψυχολογικά είναι… λίγο δύσκολο να με επηρεάσει. Γιατί είμαι… Ταλιμπάν. Είμαι απ’ αυτούς που μπορούν να ζήσουν και πάνω σ’ ένα δέντρο. Αλλά η κρίση έχει επηρεάσει πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Κάνουν, βέβαια, και τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης τη δουλίτσα τους καλά… Γιατί τα πράγματα είναι στ’ αλήθεια πολύ άσχημα, αλλά ας έλειπε κι αυτή η τηλεοπτική τρομοκρατία που έχει μετατρέψει τους περισσότερους τηλεθεατές σε τρομολάγνους. Ο κόσμος πια κάθεται και παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων όπως θα παρακολουθούσε ένα πολύ άγριο θρίλερ: ενώ φοβάται, θέλει να το δει μέχρι το τέλος…

Η τηλεοπτική σας δουλειά «Στην υγειά μας» πώς βλέπετε να πηγαίνει φέτος;

Την ψυχαγωγία που προσφέρει αυτή η εκπομπή ο κόσμος τη θέλει στην τραπεζαρία του σπιτιού. Τα νέα που έρχονται απ’ όλη την Ελλάδα λένε ότι φίλοι και συγγενείς μαζεύονται στα σπίτια με κρασιά και μεζέδες και το γλεντάνε σαν να πηγαίνουνε στα μπουζούκια. Μένουν που μένουν κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους, αφού δεν έχουν χρήματα για να διασκεδάσουν έξω, τουλάχιστον χαίρομαι που τους κάνουμε να περνάνε καλά.

Δεν είναι δύσκολος ο συνδυασμός σε μια τηλεοπτική παρέα τόσο πολλών ετερόκλητων καλεσμένων;

Είναι πράγματι δύσκολο, γι’ αυτό και χρειάζεται πολλή δουλειά από μένα, την οποία κάνω με πολύ άγχος. «Ακτινογραφώ» τον καθένα από τους καλεσμένους μου πριν από την έναρξη της κάθε εκπομπής για να ξέρω πώς θα τον αντιμετωπίσω. Μέχρι και τρία λεπτά πριν αρχίσουμε το γύρισμα τα μαλλιά μου είναι όρθια από την ταραχή. Πριν από κάθε εκπομπή διαβάζω τα πάντα σχετικά με το θέμα της. Για παράδειγμα, στο αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο διάβασα και τα τρία βιβλία που έχουν γραφτεί για αυτόν. Θέλω να τα ξέρω όλα. Δεν μου αρέσει να μιλούν οι συνδαιτυμόνες μου και εγώ απλώς να κοιτάζω. Μπορεί η εκπομπή να παίζεται εδώ και 8 χρόνια, αλλά το κάθε γύρισμα ξεχωριστά είναι πρωτόγνωρο για μένα. Δεν ξέρεις κάθε φορά εάν θα δημιουργηθεί καλή χημεία μεταξύ των προσκεκλημένων στο τραπέζι. Φτάνει ένας καλεσμένος να χαλάσει τη διάθεση άλλων πέντε… και να τελειώσουμε. Ευτυχώς, δεν μου έχει συμβεί ακόμα.

Μετά το τέλος της παράστασης «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», ποια είναι τα σχέδιά σας;

Η παράσταση θα κρατήσει μέχρι το Πάσχα. Το ΚΘΒΕ μου έκανε πρόταση να αναλάβω τον κεντρικό ρόλο στο «Μεγάλο μας Τσίρκο». Είμαστε σε συζητήσεις γιατί υπάρχουν κάποια πρακτικά ζητήματα σε σχέση με το θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης. Πάντως με ενδιαφέρει πολύ αυτή η πρόταση, περισσότερο διότι ο ίδιος ο Σταύρος Ξαρχάκος θα διευθύνει την ορχήστρα. Εάν δεν γίνει αυτή η συνεργασία, θα περιμένω να τελειώσει η σεζόν, να έρθει το καλοκαίρι για να πάρω τη βάρκα μου και να φύγω…

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 15:26