Ο Κόφι Ανάν που απεβίωσε πρόσφατα, είχε παραχωρήσει τον περασμένο Απρίλιο μια συνέντευξη παρουσία ακροατηρίου στην εκπομπή  HardTalk του BBC όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον εκπεσμό του πολιτικού λόγου, στον ευτελισμό και στην κραυγαλέα διαστρέβλωση της  πραγματικότητας. Το σύμπτωμα τόνισε έχει πλέον λάβει παγκόσμιες διαστάσεις. Ο πρώην γενικός γραμματέας του ΟΗΕ είπε χαρακτηριστικά: «Πολλές φορές δεν πιστεύω στα αυτιά μου μ’ αυτά που ακούω. Τα λόγια δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα»…  

Ο Κόφι Ανάν αναφέρεται προφανώς στο σύμπτωμα του λαϊκισμού που δεν μπορεί να προσφέρει ούτε σύνθετες, ούτε και αποτελεσματικές  απαντήσεις στα πολιτικά προβλήματα που γεννούν οι σύγχρονες κοινωνίες.  Απλά, προσφέρει προς κατανάλωση την προσφιλή επίκριση του κατεστημένου εκφέροντας έναν απλοϊκό λόγο. Συνήθως, η επίκληση του «απλού λαού» συνδυάζεται με μια πολεμική κριτική ενάντια στο κατεστημένο.

Ο Κόφι Ανάν αναφέρθηκε στον λαϊκισμό ως ένα σύμπτωμα παγκόσμιο που επηρεάζει όλες τις ηπείρους και τα πολιτικά καθεστώτα κυριαρχώντας μάλιστα στις Ευρωπαϊκές δημοκρατίες και στην Αμερική.   Να σημειώσουμε εδώ ότι ενώ όλοι οι λαϊκιστές εκφέρουν ένα κοινό λόγο, ο λαϊκισμός  είναι ένα εξαιρετικά ανομοιογενές πολιτικό φαινόμενο που σημαίνει ότι ένας λαϊκιστής μπορεί να είναι αριστερός ή δεξιός, υπερσυντηρητικός ή προοδευτικός, θρησκευόμενος ή κοσμικός. Ταυτόχρονα μπορεί να είναι αριστεροδέξιος, συντηρητικοπροοδευτικός ή θρησκευομενοκοσμικός…

Το σύμπτωμα του λαϊκισμού στη χώρα μας δεν είναι νέο, ωστόσο το δείγμα εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μας έδειξε ότι ο λαϊκισμός μπορεί να εκφραστεί μέσα από εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογικές κοσμοθεωρίες καθώς προσκολλάται σε όλες τις ιδεολογίες  αρκεί αυτή η ρητορία να  εξυπηρετεί την προώθηση των πολιτικών σχεδίων και να είναι προσφιλής στο ευρύτερο κοινό. Παραδείγματος χάριν σκίσιμο μνημονίων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, προστασία πρώτης κατοικίας, προστασία της δημόσιας περιουσίας, αποπομπή της τρόικας και ων ουκ έστιν αριθμός.

Με αυτό τον τρόπο, σε ένα αντιμνημονιακό περιβάλλον, η λογική συνέπεια  είναι αρχικά τα σκίσουμε επαχθή μνημόνια ως αντιπολίτευση, να υπογράψουμε νέα και χειρότερα ως κυβέρνηση και τελικά να βγούμε από τα σκισμένα ήδη μνημόνια στην προεκλογική περίοδο προς τον δρόμο της ελευθερίας που μας που χάραξαν οι αγορές. 

«Ακούω πράγματα που δεν πιστεύω στα αυτιά μου»…   Στην ελληνική πραγματικότητα τα έχουμε ακούσει  και ζήσει ταυτόχρονα όλα μέσα σε έναν πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα ευτελισμό (σε σημείο παραλογισμού) του δημοσίου διαλόγου και του πολιτικού λόγου όπου  ασύστολα ψεύδη και αδιανόητες παραποιήσεις της πραγματικότητας προσβάλλουν  βάναυσα και επικίνδυνα την πολιτισμική και πολιτική συνείδηση του ελληνικού λαού.