Τα ζώα ως γνωστό δεν γελάνε, ωστόσο, κλαίνε, πονάνε και δυστυχούν. Τα ζώα επίσης, σε αντίθεση με τον άνθρωπο, δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν, να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αυτό το αφήνουν στην διακριτική ευχέρεια των ανθρώπων.

Τα ζώα αφήνονται στην καλή μας θέληση …στον ανθρωπισμό μας.

Ζούμε σε κοινωνίες δικαιωματικές, όπου τα δικαιώματα πλεονάζουν και οι ευαισθησίες περισσεύουν. Είναι αυτονόητο ότι μια κοινωνία που έχει άμεση πρόσβαση στο νερό, διαφέρει πολιτισμικά από μιαν αντίστοιχη όπου για να βρεις νερό με λάσπη προχωράς δέκα ώρες στην ερημιά.

Είναι ανεπίτρεπτο, κοντολογίς, οι κοινωνίες που έχουν μαζική πρόσβαση σε άπειρες τεχνολογικές και επιστημονικές κατακτήσεις να αγνοούν τα σύγχρονα πολιτισμικά δεδομένα και τις ευαισθησίες που απορρέουν από την σύγχρονη ζωή.

Ο άνθρωπος στην ιστορική του διαδρομή χρωστά πολλά στην συμβολή των οικόσιτων ζώων. Αιώνες επί αιώνων τα χρησιμοποίησε στις εργασίες του, στο κυνήγι, ως φύλακες – στην ειρήνη και στον πόλεμο. Στον σύγχρονο κόσμο, ο πολιτισμένος άνθρωπος καλείται να ανταποδώσει με το ελάχιστο για τις μεγάλες τους υπηρεσίες.

Στο Μεσαίωνα, για παράδειγμα, έκαιγαν τις κοκκινομάλλες, πράγμα που με ανακούφιση διαπιστώνουμε ότι έπαυσε όταν οι κοινωνίες σταμάτησαν να πιστεύουν ότι υπάρχουν μάγισσες. Τότε οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στις λάσπες ενώ αντίθετα σήμερα ζούμε σε ευπρεπείς, άνετες και καθαρές κατοικίες. Όταν καλυτέρευαν οι συνθήκες ζωής, άλλαζαν και οι ιδέες κι μαζί τους εξευγενίστηκαν και τα ήθη. Κάποτε ο άνθρωπος για να οργώσει, πάλευε σκληρά για μέρες ζεύοντας βόδια ή αλόγα. Σήμερα οργώνουμε με υπερσύχρονα μηχανήματα. Κάποτε ο άνθρωπος για να πάει από το ένα μέρος στο άλλο χρειάζονταν ώρες ενώ σήμερα χρειάζεται μερικά λεπτά. Όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.

Στην ιστορική της διαδρομή, η φύση του ανθρώπου εξευγενίζεται ταυτόχρονα με την καθημερινότητά του. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι φέρονται και σκέφτονται διαφορετικά, έτσι ώστε η εικόνα των δύστυχων γαϊδουριών που φορτώνονται -στις μέρες μας- στην μαγευτική Σαντορίνη δέκα φορές το βάρος τους και ανεβοκατεβαίνουν τις άπειρες σκάλες, μας προκαλεί φρίκη και αποτροπιασμό. Πολλώ δε μάλλον, όταν ο συμπαθής κατά τα αλλά αγωγιάτης είναι ξεφτέρι στην τεχνολογία και αναρτά στο διαδίκτυο ρομαντικά ηλιοβασιλέματα σε άπταιστα αγγλικά προς άγραν πελατών κλείνοντας δωμάτια στο Airbnb. Το ανατριχιαστικό και αποτρόπαιο για τον σύγχρονο άνθρωπο, θέαμα απελπισμένων από τον βάναυσο κάματο, ζώων αποτελεί καρφί στο μάτι.

Η ίδια κτηνωδία συντελείται και στην ειδυλλιακή Ύδρα. Υπάρχουν χιλιάδες μηχανικές λύσεις στο πρόβλημα και καμιά δικαιολογία. Αν δεν θέλουν τα αυτοκίνητα στο νησί, ας ζεύονται οι ίδιοι! Η ίδια βαρβαρότητα συμβαίνει και στα χωράφια όπου παρατηρούμε με αποτροπιασμό το πόδεμα των ζώων -πρακτική ευρέως διαδεδομένη- που μας προκαλεί θλίψη και οργή. Πρόκειται για ένα θέμα που θίγει τον ανθρωπισμό μας, τις ευαισθησίες μας και την αξιοπρέπειά μας. Δεν συντρέχει καμιά ανάγκη ώστε να διατηρείται για τον οποιονδήποτε λόγο αυτή η βαρβαρότητα. Η αισχρή εκμετάλλευση των ζώων για λόγους couleur locale είναι βασανισμός και πρέπει άμεσα να ενταχθεί στον υπάρχοντα νόμο. Αν τους αρέσει το couleur locale, ας ζήσουν ξυπόλητοι σε τρώγλες –χωρίς φως, νερό και τηλέφωνο…