«Κομμουνιστές», «μαδουριστές» οι συριζαίοι, «ελαττωματικές» οι αριστερές ιδέες, «καθεστώς» ο ΣΥΡΙΖΑ, «χυδαίος και τοξικός» ο Τσίπρας, «ακροδεξιοί» οι Άδωνις και Βορίδης, «νεομακεδονομάχοι» οι διαδηλωτές. Αυτοί και άλλοι πολλοί παρόμοιοι χαρακτηρισμοί διατρέχουν την ημερήσια πολιτική διάταξη στην προσπάθεια των κομμάτων εξουσίας να σκάψουν βαθιά πολιτικά και ιδεολογικά… χαντάκια μεταξύ τους.

 

Ατάκες που θυμίζουν εμφύλιο και μετεμφυλιακή περίοδο εκφέρονται κατά σύστημα από την πλευρά στελεχών της Ν.Δ. με παλαιότερη θητεία στην Άκρα Δεξιά, από κοινού με τους μιντιακούς τους διαύλους και θιασώτες των απόψεών τους σε άλλα κόμματα, στο όνομα ενός «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου» το οποίο επιχειρεί να συσπειρώσει όλους όσοι θέτουν ως προτεραιότητα «να φύγουν αυτοί» – και ύστερα… βλέπουμε.

 

Στην επιθετικότητα αυτή της Ν.Δ. συμβάλλουν τα μέγιστα και κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛΛ, του οποίου οι τόνοι ενίοτε συναγωνίζονται αυτούς των πιο «μαχητικών» στελεχών της Ν.Δ.

Από την πλευρά της Κουμουνδούρου και του Μαξίμου έχει επιλεγεί η τακτική των απαντήσεων σε χαρακτηρισμούς αυτού του είδους και, σε πολύ μικρότερο βαθμό, η πρωτογενής πρόκληση. Φαίνεται να εκτιμούν ότι η άκρατη επιθετικότητα των «θερμόαιμων» της αντιπολίτευσης λειτουργεί συσπειρωτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αν ισχύει αυτό, θα αποτυπωθεί ενδεχομένως στις πρώτες δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, αργότερα τον Σεπτέμβριο.

 

Ποιο είναι όμως το κεντρικό ζητούμενο μιας ρητορικής που παραπέμπει στον εμφύλιο; Ο εξοβελισμός του ΣΥΡΙΖΑ από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και η επιστροφή του στο περιθώριο. Αυτό ακριβώς περιγράφει ο Βορίδης ζητώντας από τον Μητσοτάκη να λάβει… θεσμικά μέτρα για να μην ξαναβρεθεί η Αριστερά στην εξουσία. Το ίδιο εκφράζει η Γεννηματά λέγοντας «να πάνε εκεί απ’ όπου ήρθαν».

Ίσως, σε έναν βαθμό, το πρόβλημα για κάποιους να είναι ιδεολογικό. Αυτό ισχύει κυρίως για όσους η λέξη «Αριστερά» εξακολουθεί να παραπέμπει σε «μιάσματα». Ωστόσο το σημαντικό ζητούμενο είναι η ανάκτηση ρόλων και επιρροής που στη διάρκεια της κρίσης είτε συρρικνώθηκαν (Ν.Δ.) είτε σχεδόν εξαφανίστηκαν (ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛΛ) συγκριτικά με την περίοδο της μεταπολίτευσης.

 

Πάντως το παιχνίδι αυτό φαίνεται εκ των προτέρων χαμένο. Όχι μόνο επειδή τα περί «κομμουνιστών» και «μαδουριστών» είναι αστεία. Αλλά κυρίως διότι, μετά την περίφημη «κωλοτούμπα» του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την καθιέρωσή του στο κέντρο του πολιτικού συστήματος και κατέστησε τον εαυτό του συνομιλητή των Ευρωπαίων – όσο, τέλος πάντων, μπορεί να είναι συνομιλητής η ηγεσία μιας χρεοκοπημένης χώρας με τους δανειστές της.

Κι επειδή στα «μέτωπα» κυριαρχεί πάντα ο ισχυρός («απορροφώντας» την ισχύ των συμμάχων του) και η τρέχουσα πόλωση λειτουργεί ως «δώρο» για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλού πρέπει να αναζητηθούν οι χαμένοι της παρτίδας.