21 Ιανουαρίου. Κανείς δεν ανοίγεται, κανείς δεν κάνει επενδύσεις. * Και τα περιβόητα ρίσκα; * Πότε θα τα πάρουμε, αν όχι τώρα!

* 21 Ιανουαρίου. Κανείς δεν ανοίγεται, κανείς δεν κάνει επενδύσεις. * Και τα περιβόητα ρίσκα; * Πότε θα τα πάρουμε, αν όχι τώρα! * Και η τέχνη φοβάται. * Κάποια θέατρα μείωσαν το εισιτήριό τους. * Προσφορές παντού. * Ποιος θέλει να πάρει; * Ποια είναι αυτά που δεν πρέπει να χαθούν στον βωμό μιας οικονομικής κρίσης; * Ποια είναι αυτά που δεν πρέπει να χαθούν στον βωμό της ταχύτητας και της ευκολίας με την οποία πάμε παρακάτω; * Ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα μπουν στην ιστορία, σήμερα, αύριο, αυτό τον μήνα, αυτό τον χρόνο; * Οι άνθρωποι που έχουν ταλέντο έχουν και σπαθί! * Υπάρχουν σπαθιά σήμερα που ανοίγουν δρόμους ή μόνο… βούρτσες; * Άκουσα πως η ΕΡΤ θα κόψει τα πολλά πολλά με τη Γιουροβίζιον και αναθάρρησα. * Άμα ακούσω πως θα την κόψει τελείως θα το γλεντήσω. * Μα να πληρώνω εγώ (κι εσείς, φυσικά) για να κάνει –που δεν κάνει– καριέρα ο κάθε Σάκης στο εξωτερικό! * Να πληρώνω εγώ (κι εσείς, φυσικά) τη διαφημιστική καμπάνια του δίσκου του κάθε pop idol, ενώ αυτή είναι υπόθεση της δισκογραφικής του! * Ελάτε, κύριε Γερουλάνε μου, απαλλάξτε μας απ’ αυτή την αηδία κι εμείς θα πηγαίνουμε στο Μουσείο της Ακρόπολης Κυριακή παρά Κυριακή (για καφέ στην ταράτσα)! * Είδα, σε κάποιο πλάνο, πάλι να κλαίει η Χατζηβασιλείου στον Alpha και σκέφτηκα πόσο άδικα πήγαν τα δάκρυα του Ξανθόπουλου χωρίς το lifestyle. * Είδα σε κάτι αφίσες το σχήμα Ελένη Δήμου και Γιάννης Γιοκαρίνης και αναρωτήθηκα ποιο target group αφορά! * Έμαθα πως ο Θωμάς Μοσχόπουλος θα ανεβάσει Σαίξπηρ στο Θέατρο Αλίκη της οδού Αμερικής και σκέφτηκα πόσο στεναχωρημένος θα είναι που γι’ αλλού ξεκίνησε αυτή η παράσταση κι αλλού καταλήγει… * Έμαθα πως στο κέντρο όπου εμφανίζεται ο Sakis δεν κλείνουν τραπέζια μικρότερα των οκτώ ατόμων! * Μα κάθονται οι ρουβίτσες; Όχι, γιατί δεν πάνε! * Άκουσα, σ’ ένα φανάρι, τη Θεοδοσία Τσάτσου να τραγουδάει «Απόψε δεν θα κοιμηθώ / απόψε αφήνω πίσω κάτι…» και κατάλαβα πως ένα τραγούδι άμα έχει δύναμη περνάει τα τζάμια, τα παράθυρα, τις πόρτες… και σε βρίσκει! * Είδα τον Σταμάτη Κραουνάκη στην Αθηναΐδα και πέρασα υπέροχα. Θα σας πω γιατί. * Αρχικά γιατί γιορτάζει τα δεκάχρονα της Σπείρα Σπείρα και είναι όλοι σε τρελά κέφια. * Γιατί ο Κραουνάκης, όσο κανένας πια, αφουγκράζεται τα συναισθηματικά αιτήματα της εποχής και τα μετατρέπει σε τέχνη. * Γιατί, ακόμα και με τα best του, ανανεώνει το είδος της μουσικής παράστασης στην Ελλάδα. * Γιατί αναρωτιέται κάποια στιγμή: Τι είναι οι άνθρωποι; Καρπούζι να τους κόψεις μαχαίρι! * Πολύ ταυτίστηκα. * Γιατί δίνει μια πολύ σουρεαλιστική γραμματολογική ερμηνεία στη λέξη «καψουρεμάν», το οποίο, αν δεν ξέρετε, είναι απαρέμφατο μη μεταγλωττιζόμενον! * Γιατί ο Κραουνάκης αποδεικνύεται δεινός χορευτής, απίστευτα ευλύγιστος, με τα χρυσά του σπορτέξ να λαμπυρίζουν στο ξέφρενο τουίστ! * Γιατί όσες φορές και ν’ ακούσω το «Πόσο σ’ αγαπώ», από εκείνο το ανεκδιήγητο σίριαλ «Μαρία η άσχημη», θα θέλω κι άλλη μία. * Γιατί μπορείς να συγκινηθείς αλλά και να γελάσεις χωρίς να ντρέπεσαι για τα χάλια σου. * Γιατί κανείς δεν καπνίζει στην πλατεία, μόνο οι συντελεστές της παράστασης σ’ ένα κομμάτι-ανάθεμα για την καινούργια απαγόρευση. * Γιατί όλοι τους το κάνουν πολύ κέφι αυτό το γενέθλιο πρόγραμμα και σε παρασύρουν ακόμα κι αν έχεις πάει μ’ όλη τη λύπη της εβδομάδας κρυμμένη στο βλέμμα. * Τραγούδια, τραγούδια, σκετς, τραγούδια, τραγούδια! * Κι ένα καινούργιο για το βλέμμα. * «…ένα βλέμμα μου φτάνει / να ξαναδώ τον κόσμο πάλι / σαν παράδεισο / ένα / όσο κι αν κάνει / θα το πληρώσω αν είσαι τ’ άλλο μου μισό…».

Άννα Βλαβιανού