Φιλανθρωπία που δεν προέκυψε

Φιλανθρωπία που δεν προέκυψε

«Πού πήγαν τα λεφτά;». Πάντως όχι στην τσέπη των έξι τραγουδιστών που μετείχαν στις συναυλίες για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Πίσω από τον κιτρινισμό και τη δημοσιογραφική ευκολία της ρίψης λάσπης στον ανεμιστήρα βρίσκεται η ουσία: το κέντρο «Αρωγή» δεν πήρε χρήματα, διότι πιθανότατα δεν περίσσεψαν χρήματα!

Μια μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, η μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη, ο φιλανθρωπικός σκοπός, η μη απόδοση κερδών στο φιλανθρωπικό σωματείο και έξι από τους μεγαλύτερους έλληνες τραγουδιστές (Μαρινέλλα, Νταλάρας, Αλεξίου, Μητροπάνος, Τερζής, Γλυκερία) συνθέτουν ένα πρώτης τάξεως θέμα για να πουλήσει κανείς περισσότερα φύλλα στην εφημερίδα του ή να αυξήσει την τηλεθέαση της εκπομπής του. Πράγματι, το γεγονός ότι δεν έμειναν χρήματα για να δοθούν στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών με Αναπηρία «Η Αρωγή» ύστερα από τη διεξαγωγή μιας τόσο επιτυχημένης συναυλίας (συν άλλης μίας ακόμη πιο επιτυχημένης στη Θεσσαλονίκη) αντιμετωπίστηκε με τη γνωστή –στην Ελλάδα ζούμε– εύκολη φράση: «Πού πήγαν τα λεφτά;». Εκπομπές και στήλες ασχολήθηκαν με την εκδοχή να «τα πήραν» ο Νταλάρας (επειδή συνεργάζεται χρόνια με τον διοργανωτή) ή η Μαρινέλλα (επειδή δεν βγήκε στο γυαλί να απαντήσει, κατά την πάγια τακτική που ακολουθεί εδώ και χρόνια). Εύκολα θύματα. Αστειότητες, στην προκειμένη περίπτωση, γιατί καμία Μαρινέλλα, κανένας Νταλάρας και ομοίως κανείς Τερζής, Μητροπάνος, Αλεξίου ή Γλυκερία δεν «έκλεψαν» τα λεφτά των παιδιών. Δεν θα είχαν ποτέ ανάγκη να το κάνουν. Αμείβονται τόσο καλά στις δικές τους εμφανίσεις ώστε το τελευταίο που θα περνούσε από το μυαλό τους θα ήταν να υπεξαιρέσουν ποσά μιας συναυλίας στην οποία συμμετείχαν αφιλοκερδώς! Άλλωστε, τα συγκεκριμένα πρόσωπα έχουν πολυετή δράση στην αφιλοκερδή συμμετοχή (όχι μόνο για φιλανθρωπικά σωματεία αλλά και για πολιτική ή κοινωνική δράση) και πάντα είχαν το μέτωπο καθαρό. Πίσω από τον κιτρινισμό και τη δημοσιογραφική ευκολία της ρίψης λάσπης στον ανεμιστήρα βρίσκεται η ουσία: το κέντρο «Αρωγή» δεν πήρε χρήματα διότι πιθανότατα δεν περίσσεψαν χρήματα! Όσο τρελό κι αν ακούγεται, με την προσέλευση τόσου κόσμου, η εκδοχή να μην έμεινε ούτε ένα ευρώ είναι η πιο πιθανή. Κι αυτό συνέβη γιατί κανείς δεν νοιάστηκε να μείνει έστω και ένα ευρώ. Η μόνη μέριμνα των ιθυνόντων της συναυλίας ήταν να γίνει ένα μεγάλο γεγονός, να γεμίσει το Καλλιμάρμαρο, να δοξαστούν οι έξι τραγουδιστές αποθεούμενοι. Γι’ αυτό έγινε τόσος ντόρος, γι’ αυτό έγινε τέτοια διαφήμιση, γι’ αυτό δόθηκαν τόσες δωρεάν προσκλήσεις, γι’ αυτό μπήκε τόσο φτηνό εισιτήριο. Όταν έχεις σε μια συναυλία τη ναυαρχίδα του λαϊκού τραγουδιού και βάζεις εισιτήριο μόνο 15 ευρώ σημαίνει ότι έχεις ένα μόνο στόχο: να γεμίσει το στάδιο. Επειδή, μάλιστα, η συναυλία του Καλλιμάρμαρου συνέπεσε με άλλη συναυλία την ίδια περίοδο (του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο ΟΑΚΑ, η οποία πάντως διαφημίστηκε διακριτικά) και, ακόμη χειρότερα, με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, το πάθος για γεμάτο στάδιο έγινε μανία. Μανία για θρίαμβο, μανία για επιτυχία. Κανείς δεν θα διακινδύνευε την εμφάνιση των έξι μεγαθηρίων του ελληνικού τραγουδιού σε μισογεμάτο στάδιο. Έτσι η διαφημιστική καμπάνια γιγαντώθηκε. Το στάδιο σχεδόν γέμισε. Οι συμμετέχοντες δοξάστηκαν. Η συναυλία πέτυχε. Τέσσερις μήνες μετά το ταμείο είναι άδειο. Η συναυλία απέτυχε ως προς τον φιλανθρωπικό της σκοπό. Αλλά, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η φιλανθρωπία δεν ήταν ο βασικός στόχος, παρά ένα ακόμα διαφημιστικό τρικ για την προσέλκυση κοινού. Και το ερώτημα που μένει μετέωρο, για το τέλος, είναι διπλό: Πώς θα διασφαλισθεί η κερδοφορία μιας συναυλίας που θα γίνει για φιλανθρωπικό σκοπό στο μέλλον, αλλά και πώς δεν θα γελάσει ο κόσμος όταν ακούσει τη φράση «τα έσοδα θα διατεθούν στην τάδε κοινωφελή οργάνωση» ύστερα από αυτά που έμαθε;

ΑΧΙΝΟΙ

1. Το μποϊκοτάζ και του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ από τους Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη δεν είναι πια ένα αθώο παιχνίδι δημιουργικής διάθεσης καλλιτεχνών-αντιεξουσιαστών. Αρχίζει να εξελίσσεται σε παιχνίδι εξουσίας. Και θυμίζει πια όλο και πιο πολύ μια από τις πολλές διενέξεις στο χώρο του οπτικοακουστικού, όχι για τις ιδέες (αυτές είναι πάντα το άλλοθι) αλλά για τα οφίτσια και τα λεφτά: τις θέσεις και τις αναθέσεις.

2. Η μεθόδευση της καταστροφής των προσφυγικών κατοικιών που ζώνουν τα βυζαντινά τείχη της άνω πόλης στη Θεσσαλονίκη διαφημίστηκε από το επαρχιώτικο μεγαλείο της δημαρχίας ως επιχείρηση ανάδειξης του μεγαλοπρεπούς περίκτιστου μιας βυζαντινής πόλης. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα μια προσπάθεια της σύγχρονης εθνικής (και εθνικιστικής) ιδεολογίας να σβήσει κάθε ίχνος ενοχλητικής μνήμης για την κάποτε πολυπολιτισμική πόλη που μετατρέπεται όλο και πιο πολύ σε σύγχρονη ελληνική επαρχία. Έπειτα από τη συστηματική εξαφάνιση πλήθους τεκμηρίων της εβραϊκής παρουσίας, έπειτα από την υποβάθμιση των μνημείων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήρθε τώρα η ώρα της εξαφάνισης κάθε ίχνους προσφυγικής παρουσίας. Η μνήμη της προσφυγιάς φαίνεται ότι ενοχλεί τους νεόπλουτους που έχουν αποφασίσει να επενδύσουν τη σύγχρονη ταυτότητά τους αποκλειστικά «στον ένδοξό μας βυζαντινισμό». Κατάντια.

Λία Παραλία