Μιλώντας κάποιος για στοιχειώδη διακομματική συνεννόηση σε εθνικά θέματα – ίσως το μόνο πεδίο όπου μπορεί να υπάρξει οποιοσδήποτε βαθμός λογικής συζήτησης – θα είχε, για παράδειγμα, στον νου του τη σύσταση ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Μια πρόταση που έχει διατυπωθεί από τη Ν.Δ., το Ποτάμι και σοβαρούς αναλυτές, η οποία έχει γίνει αποδεκτή από την κυβέρνηση και το ΥΠΕΞ.

Με αυτό το αντικείμενο άλλωστε συνεκλήθη χθες το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής. Πλην όμως η αντιπροσωπεία της Ν.Δ. αποχώρησε επικαλούμενη θέματα που ουδέποτε είχαν τεθεί – ούτε η ίδια είχε ζητήσει να τεθούν – στην ημερήσια διάταξη. Πιθανώς η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει την παραμικρή όρεξη να συμμετάσχει σε οτιδήποτε αφορά την παραγωγή οποιουδήποτε έργου υπ’ αυτήν την κυβέρνηση.

Πιθανότατα, αν οι ρόλοι αλλάξουν και η Ν.Δ. γίνει κυβέρνηση, να λάβει την ίδια απάντηση από την επόμενη αξιωματική αντιπολίτευση. Η συνέπεια θα είναι ότι κάποιος, κάποια στιγμή, θα συστήσει όντως ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, αλλά θα το κάνει πιθανότατα μόνος, χωρίς ουσιαστική διαβούλευση – αφού η αντιπολίτευση δεν θα προσέρχεται –, με συνέπεια να καταγγελθεί ότι αγνόησε αυτούς που ουδέποτε προσήλθαν για να συζητήσουν και να συνδιαμορφώσουν τη δομή και τους όρους της λειτουργίας του.

Η δεύτερη συνέπεια είναι ότι στην αμέσως επόμενη αλλαγή ρόλων θα αλλάξουν πιθανότατα η δομή, η σύνθεση και οι όροι λειτουργίας του εν λόγω συμβουλίου και ο τραγέλαφος θα συνεχίζεται πιθανώς επ’ άπειρον, όπως άλλωστε συμβαίνει σχεδόν με το σύνολο των – απαξιωμένων, υπολειτουργούντων και ενίοτε υπό κατάρρευση – θεσμών της χώρας.

Το γελοίο του πράγματος είναι ότι, όπως έχουν τονίσει σοβαροί αναλυτές, ο συγκεκριμένος θεσμός, σε ό,τι αφορά τη δομή και τη στελέχωσή του, θα πρέπει να τεθεί υπεράνω του όποιου συσχετισμού πολιτικής επιρροής, ώστε να επιτελεί τον αναλυτικό και συμβουλευτικό του ρόλο χωρίς παρεμβάσεις, με τη μεγαλύτερη δυνατή επάρκεια και αποτελεσματικότητα.

Ένας από τους βασικότερους λόγους είναι η – εξελισσόμενη σε δραματική – ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεως μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας και ο σχεδιασμός νέου μοντέλου άμυνας, το οποίο να γεφυρώνει, κατά το δυνατόν, την απόσταση που χωρίζει την ισχύ των δύο χωρών. Η ανάγκη αυτή είναι ακόμη πιο επιτακτική λόγω της ανατροπής του στάτους δεκαετιών στις διεθνείς σχέσεις, με σαφές αποτύπωμα στην περιοχή μας.

Καθώς η Τουρκία θα γίνεται πιο απρόβλεπτη, η ανάγκη μας για έγκαιρη ανάλυση, πρόβλεψη και αντιμετώπιση της συμπεριφοράς μιας – από τη φύση της – επεκτατικής δύναμης γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Πραγματικά, λοιπόν, θα ήμασταν ευγνώμονες εάν οι κατ’ ευφημισμόν «υπεύθυνες» πολιτικές δυνάμεις επεδείκνυαν μια στοιχειωδώς υπεύθυνη συμπεριφορά…